Det sorgliga sändebudet - Mikael Wiehe

Det var en gång ett sändebud

Med sorgliga besked

Och en blick som aldrig lyfte sej från jorden

När man fråga' var han kom ifrån

Så peka' han och teg

För hans läppar kunde inte forma orden

Han bodde i ett källarhåll

Det var där, han helst höll till

Det var alltid dit, han sökte sej tillbaka

Men en dag steg han fram med en lapp

Där det stod med spretig stil:

Jag svär att jag kan känna marken skaka

Och löven föll från träden

Och haven gled isär

Och han mötte bara vrede och förtvivlan

Och nån fick säg' dom enkla ord

Som lyste upp hans själ:

Har du inget gott att säg' så kan du tiga

Het was ooit een gezant

Met droevig nieuws

En een blik die nooit van de grond kwam

Op de vraag 'waar komt hij vandaan?

Dus hij wees en zweeg

Want zijn lippen konden de woorden niet vormen

Hij woonde in een kelder

Het was er, hij bleef liever

Het was er altijd, hij zocht zijn weg terug

Maar op een dag stapte hij naar voren met een briefje

Waar het in verspreide stijl zei:

Ik zweer dat ik de grond kan voelen trillen

En de bladeren vielen van de bomen

En de zeeën gleden uit elkaar

En hij ontmoette alleen woede en wanhoop

En iemand moest de simpele woorden zeggen

Wat zijn ziel verlichtte:

Als je niets goeds te zeggen hebt, kun je zwijgen