I vecchi - Microphones Killarz, Ghemon, Kiave

Io sono il reverbero dei vostri sacrifici

Di quando giù a cusè non c’erano edifici

Di quando la terra dava pane acqua e cibo mentre la guerra

Dava fame rabbia e schifo

Entrambi partiti ma per lo stesso partito uno di voi rapito

Otto anni ostaggi del nemico

Ma tornato col sorriso dalla donna che amava

Di quando l’amore bruciava ed era lava che legava

Di quando il vostro dio stava in chiesa con le persone

E non comunicava qua giù con la tv

Che poi di televisione ce n’era una ogni sei famiglie

E si teneva un mese a testa a rotazione

Io sono la fusione di due talenti diversi

Uno dedito alla musica l’altro ai versi

E sento ancora la tua voce che mi dice tieni duro

Quando vedo una svastica su di un muro

Sono uno zero un tipo senza terra ma nemmeno forestiero

Pordo addosso le iniziali du cui devo il carattere

La mia faccia e la condanna di essere un bastardo che non parla

Sorride e beve vino fuma le sigarette da un casino

Smette solamente il giorno del destino e l’umile non spezza

Si piega e si destreggia per regalarsi le vittoire e le soddisfazioni che lo

appoggian

Con quetsta voglio, ricordarli tutti quanti con orgoglio

Con questa voglio, salutarli tutti come in un sogno

Con questa voglio, dirgli quanto mancano e quanto mi abbiano

Aiutato contro il mio diavolo

Io non so leggere negli occhi ma certe cose le capisco perchè l’ottica di

acquisto dei pensieri punta ai fatti

E la mia semplicità, di non reagire vuole mettere in luce la debolezza dei miei

anni

Cosciente del divario generazionale che non mi avvicina

Vorrei parlare di più cosciente che il diario del mio amore non si spia

Domani quattro schiaffi ai miei tabù quand’ero piccolo le cose sembrano chiare

Quando sei grande ti scordi come facevi a sognare ho visto mio nonno da solo

pregare

Piangere perchè sorride mentre dentro va tutto male

Che manco tutto l’amore può fare che manco io da casa

È una colpa da valutare

Piange dentro, le lacrime a ad un figlio non si mostrano e crolla in un momento,

io l’ho visto crollare

E vivo largo come i giorni in cui crescevo largo come i confini del cielo

O i contorni di un pensiero io sono le mie radici ovvero

Il mio presente è frutto di quello che ero ma mentre ero non me ne accorgevo

E mio padre è l’immagine di suo padre con tutti i suoi difetti ed io sono tale

e quale

E anche se ho scelto di sfogarmi a tempo sulle ottave in ogni via da camminare,

ognuno cade

E so che ciò che devo diventare in parte lo devo a ogni mio legame familiare

A chi mi ha insegnato dove iniziare, e come calibrare e dove ripartire quando

qualcosa va male

E penso al giorno in cui forse non sarò più e sembra così lontano che tutto è

più surreale

In mia sorella rivedo tutta la forza di mia nonna e di mia madre

È il passato che ho tenuto imprigionato che sta per evadere

Con quetsta voglio, ricordarli tutti quanti con orgoglio

Con questa voglio, salutarli tutti come in un sogno

Con questa voglio, dirgli quanto mancano e quanto mi abbiano

Aiutato contro il mio diavolo

Passi brevi lenti con un appoggio o senza nei finachi stanchi ogni dolenza

spesse lenti su occhi spenti, densi

D’immagini di un secolo pieno di violenza

Segnato dalla morte dell’uomo e l’invasione della scienza assenti

Nei discorsi dei parenti sorrisi apparenti che celan la tristezza degli stenti

intensa

Esistenza di momenti commoventi

Ora spalle curve schiacciate da peso dell’esperienza

È lei che parla è che gli dà la forza di volontà l’unica forse che non gli manca

Tra una storia e l’altra

Cogli nella loro voce un certo non so che che ti rinfranca

Tanta sofferenza coniugale

Raccontan della semplicità come l’aspetto più speciale

Nell’ora funesta la loro anima sale

Ma nella testa di chi resta il bene che hanno fatto rimane

Ik ben de reverb van je opofferingen

Sinds wanneer waren er geen gebouwen in Cusè

Toen de aarde tijdens de oorlog brood, water en voedsel gaf

Het maakte je hongerig, woedend en walgelijk

Beide partijen, maar voor hetzelfde feest is een van jullie ontvoerd

Acht jaar gijzelaars van de vijand

Maar keerde met een glimlach terug naar de vrouw van wie hij hield

Toen liefde brandde en het lava was dat bond

Toen je god in de kerk was met mensen

En hij communiceerde hier beneden niet met de TV

Toen was er één televisie in elke zes gezinnen

En het werd elk een maand in toerbeurt gehouden

Ik ben de fusie van twee verschillende talenten

De ene gewijd aan muziek, de andere aan verzen

En ik hoor nog steeds je stem die me zegt: wacht even

Als ik een swastika op een muur zie

Ik ben een nul, een landloos type, maar ook geen vreemdeling

Ik draag de initialen waaraan ik het personage te danken heb

Mijn gezicht en de veroordeling van een klootzak zijn die niet spreekt

Hij lacht en drinkt wijn en rookt sigaretten uit een casino

Alleen de dag van het lot stopt en de nederigen breken niet

Het buigt en jongleert om zichzelf te trakteren op het voedsel en de voldoening die het geeft

steun

Bij deze wil ik ze allemaal met trots herdenken

Hiermee wil ik ze allemaal begroeten als in een droom

Hiermee wil ik hem vertellen hoeveel ze missen en hoeveel ze me hebben

Hielp tegen mijn duivel

Ik kan geen ogen lezen, maar ik begrijp bepaalde dingen omdat de optica van

aankoop van gedachten wijst op feiten

En mijn eenvoud, van niet reageren, wil mijn zwakte benadrukken

jaar

Bewust van de generatiekloof die me niet dichtbij brengt

Ik zou graag willen spreken bewuster dat het dagboek van mijn liefde niet bespioneert

Morgen vier klappen op mijn taboes toen ik klein was lijken de dingen duidelijk

Als je groot bent, vergeet je hoe je droomde dat ik mijn grootvader alleen zag

bidden

Huilen omdat ze lacht terwijl alles mis gaat van binnen

Dat ik alle liefde mis die ik van thuis mis

Het is een fout die moet worden geëvalueerd

Ze huilt van binnen, de tranen van een kind zijn niet zichtbaar en zakt in een ogenblik in elkaar,

Ik zag het instorten

En ik leef zo ​​breed als de dagen dat ik zo breed werd als de grenzen van de lucht

Of de contouren van een gedachte ik ben mijn wortels of

Mijn cadeau is de vrucht van wat ik was, maar toen ik dat was merkte ik het niet op

En mijn vader is het beeld van zijn vader met al zijn gebreken en ik ben zo

en welke

En zelfs als ik ervoor zou kiezen om op alle mogelijke manieren stoom af te blazen op de octaven,

iedereen valt

En ik weet dat wat ik moet worden, voor een deel te danken is aan al mijn familiebanden

Wie heeft me geleerd waar ik moet beginnen en hoe ik moet kalibreren en waar ik wanneer moet herstarten?

er is iets fout

En ik denk aan de dag dat ik er misschien niet meer zal zijn en het zo ver weg lijkt dat alles is

meer surrealistisch

In mijn zus zie ik alle kracht van mijn oma en mijn moeder

Het is het verleden dat ik gevangen heb gehouden dat op het punt staat te ontsnappen

Bij deze wil ik ze allemaal met trots herdenken

Hiermee wil ik ze allemaal begroeten als in een droom

Hiermee wil ik hem vertellen hoeveel ze missen en hoeveel ze me hebben

Hielp tegen mijn duivel

Korte langzame stappen met een steun of zonder enige pijn in de vermoeide finachi

dikke lenzen op doffe, dichte ogen

Beelden van een eeuw vol geweld

Gekenmerkt door de dood van de mens en de invasie van de wetenschap afwezig

In de toespraken van familieleden schijnbare glimlachen die het verdriet van ontbering verbergen

intens

Bestaan ​​van ontroerende momenten

Nu gebogen schouders verpletterd door het gewicht van ervaring

Zij is het die spreekt is dat ze hem wilskracht geeft, de enige die hem misschien niet ontbreekt

Tussen het ene verhaal en het andere

Je hoort in hun stem een ​​zeker ik weet niet wat dat je geruststelt

Zoveel echtelijk lijden

Ze vertellen over eenvoud als het meest bijzondere aspect

Op het fatale uur verrijst hun ziel

Maar in de gedachten van degenen die blijven, blijft het goede dat ze hebben gedaan,