Les éponges mouillées - Michel Jonasz

Ils sont sur les éponges mouillées du temps qui passe

Ces baisers qu’on voulait donner et qui s’effacent

S’envolent au gré des courants d’air et des zéphyrs

Et n’ont duré que l’instant d’un demi-soupir

Une ombre un soir l’ai-je oublié ou est-ce un rêve

Un jeu d’enfant dans l’adolescence qui s’achève

Une vision du passé autour de moi voltige

Comme les tulles d’une fenêtre ouverte sur le vertige

Et c’est une femme qui marche et je n’l’ai pas suivi

Le sable ne garde aucune trace des amants désunis

Sur des plages encombrées par les jours qui s’allongent

Ils sont sur les éponges mouillées du temps qui passe

Ces baisers qu’on voulait donner et qui s’effacent

Dérivent au gré des courants marins nord-nord-est

Et n’ont duré en tout que ce qu’il nous en reste

J’avais tout le courage du monde au soleil couchant

Quand on s’en va des villes quand on revient des champs

On s’est regardé on s’est vu et on s’est rien dit

Et ces mots jamais prononcés tombent dans l’oubli

Avec ces étreintes éternelles jamais partagées

Elles sont enfouies sous le sable des sabliers

Sur des plages encombrées par les jours qui s’allongent

Ils sont sur les éponges mouillées du temps qui passe

Ces baisers qu’on voulait donner et qui s’effacent

S’envolent au gré des courants d’air et des zéphyrs

Et n’ont duré que l’instant d’un demi-soupir

Ils sont sur les éponges mouillées du temps qui passe

Ces baisers qu’on voulait donner et qui s’effacent

Dérivent au gré des courants marins nord-nord-est

Et n’ont duré en tout que c’qu’il nous en reste

Ze zijn op de natte sponzen van de voorbijgaande tijd

Die kusjes die we wilden geven en die vervagen

Vlieg weg met de luchtstromen en de zephyrs

En duurde slechts het moment van een halve zucht

Een schaduw op een avond ben ik het vergeten of is het een droom

Kinderspel in de adolescentie loopt ten einde

Een visioen van het verleden fladdert om me heen

Als de tule van een open raam op hoogtevrees

En het is een vrouw die loopt en ik volgde haar niet

Het zand houdt geen spoor van vervreemde geliefden

Op drukke stranden als de dagen langer worden

Ze zijn op de natte sponzen van de voorbijgaande tijd

Die kusjes die we wilden geven en die vervagen

Meedrijven met de noord-noordoostelijke zeestromingen

En duurde alleen wat we nog hebben

Ik had alle moed van de wereld bij zonsondergang

Als we de steden verlaten als we terugkomen van de velden

We keken elkaar aan, we zagen elkaar en we zeiden niets

En die onuitgesproken woorden raken in de vergetelheid

Met die eeuwige omhelzingen die nooit gedeeld zijn

Ze zijn begraven onder het zand van de zandlopers

Op drukke stranden als de dagen langer worden

Ze zijn op de natte sponzen van de voorbijgaande tijd

Die kusjes die we wilden geven en die vervagen

Vlieg weg met de luchtstromen en de zephyrs

En duurde slechts het moment van een halve zucht

Ze zijn op de natte sponzen van de voorbijgaande tijd

Die kusjes die we wilden geven en die vervagen

Meedrijven met de noord-noordoostelijke zeestromingen

En duurde alleen wat we nog hebben