La famille - Michel Jonasz

C'était pas la ville d’Angoulème

La petite piaule du quatrième

Mais tout réfléchi tout pensé

On s’est jamais senti serrés

Deux p’tits mômes et deux grandes personnes

Une dizaine d'étés et d’automnes

On a vécu là tell’ment bien

A Drancy derrière Pantin

Quand la neige crissait sous les pas

A Noël tout l’monde était là

Chez les grands-parents du dimanche

Ou’avaient mis robe et chemise blanche

Et ça sentait le chou farci

Ça sentait l’amour aussi

On avait tous le cœur au chaud

Comme la soupe sur le réchaud

La famille

Ça s'éparpille

Les jeunes s’en vont là où ça brille

Les vieux s'éteignent comme des brindilles

Pour un rien une peccadille

Ce sont les années papier d’verre

Qui usent l’endroit et l’envers

Et puis ça commence à tiédir

Et puis c’est tell’ment dur l’av’nir

La vie elle t'étouffe elle t’aspire

Te bouche le nez quand tu respires

On se revoit de temps en temps

On se voit de moins en moins souvent

Et ceux qui ont disparu

Verront jamais les nouveaux v’nus

La famille

Ça s'éparpille

Les jeunes s’en vont la où ça brille

Les vieux s'éteignent comme des brindilles

Pour un rien une pecadille

Ce sont les années papier d’verre

Oui usent l’endroit et l’envers

Et pourquoi ça j’en sais rien

Tout c’que j’sais c’que j’me souviens

On s’aimait bien

Het was niet de stad Angoulême

De kleine kamer op de vierde verdieping

Maar alles dacht alles dacht

We voelden ons nooit strak

Twee kleine kinderen en twee grote mensen

Een dozijn zomers en herfsten

We hebben daar zo goed gewoond

Bij Drancy achter Pantin

Toen de sneeuw knarste onder de voeten

Met kerst was iedereen erbij

Zondag bij opa en oma

Waar droegen ze een jurk en een wit overhemd?

En het rook naar gevulde kool

Het rook ook naar liefde

We hadden allemaal een warm hart

Als soep op het fornuis

Het gezin

het verstrooit

Jongeren gaan waar het schijnt

De oude gaan eruit als twijgen

Voor niets een peccadillo

Dit zijn de schuurpapierjaren

Die de voor- en achterkant verslijten

En dan begint het koud te worden

En dan is het zo moeilijk de toekomst

Het leven verstikt je, het zuigt je op

Houd je neus vast als je ademt

We zien elkaar af en toe

We zien elkaar steeds minder vaak

En degenen die zijn verdwenen

Zal de nieuwkomers nooit zien

Het gezin

het verstrooit

Jongeren gaan waar het schijnt

De oude gaan eruit als twijgen

Voor niets een pecadille

Dit zijn de schuurpapierjaren

Ja draag de voor- en achterkant

En waarom dat weet ik niet

Alles wat ik weet wat ik me herinner

We vonden elkaar leuk