Septiembre - Melendi

El tiene la vista en sus caderas

Mientras ella solo con ropa interior

Baila a contraluz de la persiana

Que la baña haciéndole un traje de sol

A el le aparecido ver un ángel

Ella nunca se sintió tan libre

El memorizaba cada detalle

Ella se da cuenta y le sonríe

Que aunque por la radio se escucha

«Ja no hay tu gei» ellos solo escuchan

Los acordes de tu beige

La luna preparada una vez pasar las horas

Mientras ellos se ignoran

El mundo cae alrededor

La luz de la ciudad anuncia la mañana

Pero en aquella cama

No existe el tiempo ni el reloj

Se confunden las manos mientras

Se confunden las sombras

Se van empañando los cristales

Se desean y juegan

Se huelen no tienen memoria

Tanto que parecen animales

Es muy diferente por semana

Ella en parte clase en la universidad

Justos reprimiéndose las ganas

Como si el fuera un alumno mas

Mientras ella escribe en la pizarra

El es incapaz de concentrarse

Echa parte al pelo de su espalda

En las matemáticas le arden

Y por los pasillos

Ni se miran al pasar

A ella le da miedo

Le da miedo el que dirán

Ella no puede mas con este amor prohibido

Le cae al fugitivo

Complejo de sal y sudor

Y ella que no se ve con faldas y a lo loco

Le dice espera un poco

Haber por donde sale el sol

El le dice mi amor no puedo contener lo que siento

Pero ella asustada no responde

El la mira y no sabe como interpretar su silencio

Simplemente ay algo que se rompe

Hij heeft zijn ogen op zijn heupen

terwijl ze alleen met ondergoed

Dans tegen het licht van de blinden

Dat baadt haar door een zomerjurk voor haar te maken

Hij leek een engel te zien

Ze voelde zich nog nooit zo vrij

Hij onthield elk detail

Ze merkt het en lacht naar hem

Dat hoewel je op de radio hoort

"Ja no hay tu gei" ze luisteren gewoon

De akkoorden van je beige

De maan voorbereid zodra de uren verstrijken

Terwijl ze elkaar negeren

De wereld valt om

Het licht van de stad kondigt de ochtend aan

Maar in dat bed

Er is geen tijd of klok

handen zijn verward terwijl

de schaduwen zijn verward

De ramen zijn beslagen

Ze willen elkaar en spelen

Ze ruiken, ze hebben geen geheugen

zo erg dat ze op dieren lijken

Het verschilt heel per week

Ze zat in de klas op de universiteit

Gewoon het verlangen onderdrukken

Alsof hij gewoon een andere student was

Terwijl ze op het bord schrijft

Hij kan zich niet concentreren

Neem deel aan het haar van zijn rug

In wiskunde branden ze

en door de gangen

Ze kijken elkaar niet eens aan

zij is bang

Hij is bang voor wat ze zullen zeggen

Ze kan niet meer met deze verboden liefde

valt voor de voortvluchtige

Zout- en zweetcomplex

En zij die zichzelf niet in rokken en gek ziet

Hij vertelt hem wacht een beetje

Hebben waar de zon opkomt

Hij vertelt haar mijn liefde, ik kan niet bevatten wat ik voel

Maar ze bang antwoordt niet

Hij kijkt haar aan en weet niet hoe hij haar stilte moet interpreteren

Er is gewoon iets dat kapot gaat