Siebzehn - Max Herre

Ich weiß noch genau, wie das alles begann

Schon lange kein Kind mehr, noch lange kein Mann

Katastrophe in der Schule, Philosoph in mei’m Zimmer

Nichts geseh’n von der Welt, doch sie fließt durch mein' Füller

Und Worte rinnen aus den Tapeten

Ich spinne sie aus Erinnerung, unsichtbare Fäden

Tagträume steigen auf in 'ner Wolke

Kaufe in der Kepler, rauche am Moltke

Hänge mit den Kumpeln, die Hosen unten

Die Daumen im Bund und dann komisch humpeln

Paar Körbe werfen, bis das Flutlicht ausgeht

Paar Wörter hinterher, bis sich Muli aufregt

Gedrückt auf der Rückbank in Mauris Fiat

Charly, der schon von dem bisschen Rauch zu viel hat

Loszieh’n, Dosen zieh’n, seh' sie Züge in Chrom sprühen

Bis Funken fliegen und es nach Aerosol riecht

Während ich schmiere steh' an der Linie S2

Halt mich für so clever, merk' nicht, wie’s mir entgleist

Nach Hause komm' und den Kopf in' Kühlschrank

Ihre Fragen im Rücken, mich um Wahrheiten drücken

Was macht die Zange im Rucksack, woher hast du die Schuhe?

Was ist los mit der Schule?

Und ich will bloß meine Ruhe

Und ich dachte, ich hätt' das alles im Griff

Doch eigentlich hatte ich vor allem mal Glück

Hinterher merkt man erst, wie man die Dinge verklärt

Doch mit dir kehrt das alles zurück — siebzehn

Seventeen, seventeen

You’re only seventeen (yeah)

Oh seventeen, why can’t you see

You will not forever be seventeen

Und ich frag' mich, wie es dir wohl geht

Nachts am Küchentisch bis sich das Türschloss dreht

Treff' dich auf dem Flur mit unterlaufenen Augen

Und meine alten Lügen muss ich dir jetzt glauben

Standpauken, andauernd führ' ich Selbstgespräche

Schau' in' Spiegel und höre wieder meine Eltern reden

Und du schiebst nur einen Hörer vom Ohr

Und in ihr’n Straßenzeilen gehen meine Wörter verlor’n

Was sollen die Blättchen im Rucksack, warum schwänzt du die Schule?

Woher hast du die Jacke?

Und du willst nur deine Ruhe

Und ich will nur, dass du’s dir nicht verbaust

Merkst wenn es ernst wird und hältst dich da heraus

Glaub mir, alle war’n wir anti

Nur Mauri ging in den Bau dafür und Charly wurd' Junkie

Die dachten auch, sie hätten alles im Griff

Sie waren genauso wie wir, nur hatten weniger Glück

Hinterher merkt man erst, wie man die Dinge verklärt

Nur manchmal führt kein Weg mehr zurück — siebzehn

Siebzehn

Siebzehn

Siebzehn

Ik weet nog precies hoe het allemaal begon

Lange tijd geen kind, lange tijd geen man

Ramp op school, filosoof in mijn kot

Niets van de wereld gezien, maar het stroomt door mijn vulpen

En woorden lopen uit het behang

Ik spin ze uit het geheugen, onzichtbare draden

Dagdromen stijgen op in een wolk

Kopen bij de Kepler, roken bij de Moltke

Rondhangen met de vrienden, broek naar beneden

Duimen bij elkaar en dan grappig mank lopen

Schiet een paar hoepels totdat de schijnwerpers uitgaan

Een paar woorden daarna, totdat Muli van streek raakt

Geknepen op de achterbank in Mauri's Fiat

Charly, die heeft al teveel van het kleine beetje rook

Ga, trek aan blikjes, zie hoe ze treinen in chroom spuiten

Tot de vonken vliegen en het naar aerosol ruikt

Terwijl ik smeer, sta ik op lijn S2

Beschouw me als zo slim, let niet op hoe ik uitglijd

Kom naar huis en leg je hoofd in de koelkast

Je vragen achterin, duw me voor waarheden

Wat doet de tang in de rugzak, waar heb je de schoenen vandaan?

Wat is er mis met school?

En ik wil gewoon mijn vrede

En ik dacht dat ik het allemaal onder controle had

Maar meestal had ik geluk

Pas achteraf merk je hoe de dingen worden getransfigureerd

Maar het komt allemaal terug met jou - zeventien

Zeventien, zeventien

Je bent pas zeventien (ja)

Oh zeventien, waarom kun je niet zien

Je zult niet voor altijd zeventien zijn

En ik ben benieuwd hoe het met je gaat

's Avonds aan de keukentafel tot het slot van de deur draait

Ontmoet je in de gang met bloeddoorlopen ogen

En nu moet ik mijn oude leugens geloven

Als ik erover praat, praat ik constant tegen mezelf

Kijk in de spiegel en hoor mijn ouders weer praten

En je duwt maar één ontvanger van je oor

En mijn woorden gaan verloren in hun straatlijnen

Waar zijn de papieren in de rugzak voor, waarom spijbel je van school?

Waar heb je de jas vandaan?

En je wilt gewoon je vrede

En ik wil gewoon dat je het niet verknoeit

Je merkt wanneer het serieus wordt en houdt je erbuiten

Geloof me, we waren allemaal anti

Alleen Mauri ging ervoor in de bouw en Charly werd junkie

Ze dachten ook dat ze alles onder controle hadden

Ze waren net als wij, alleen minder fortuinlijk

Pas achteraf merk je hoe de dingen worden getransfigureerd

Alleen is er soms geen weg terug - zeventien

Zeventien

Zeventien

Zeventien