Alte Turnhalle - Max Herre, Alli Neumann, Monchi

Mir wird schwindelig, darf nicht an die Decke schauen

Die Arme zittern schon, klammer mich ans Klettertau

Spür die Blicke, du wirst es nie nach oben schaffen

Der Hohn, des Lachen, wie ich auf den Boden krache

Die alte Turnhalle, ich verfluch sie immer noch

Die Duschen, wie es drinnen roch, die Hiebe auf den Hinterkopf

Das Knie im Nacken, die Nase blutend auf die nackten Kacheln

Liegen gelassen, erkoren zu ihrem Sündenbock

(Angst) Wie sie mir die Brille runterreißen

Mich in der Umkleide umkreisen

Jeder Funke kann als Grund reichen

(Angst) Wie sie herziehen über Vater

Das er sterben wird als Hartzer

Ein erbärmlicher Versager

Wie ich den keiner wählt, als letzter auf der Bank

Mir wünsch, jemand setzt die alte Turnhalle in Brand

Herzrasen, schwer atmen, Nerven liegen blank

Angst (Angst)

Angst essen Seele auf

Angst (Angst)

Angst essen Seele auf

Angst, Essen, Seele, auf

Angst essen Seele auf

Oh, wie frei er einmal flog

Bevor der Frühling vorüber ging

Eine Nadel ihn zerstach

Und dieser Rahmen da drüben hing

Oh, wie frei wir einmal waren

Wo ist die Zeit, wo flog sie hin

Seine Farben, wie sie strahlen

Mein präparierter Schmetterling

Zu viele Körper auf zu engem Raum

An die Decke starrend, an den Wänden kauernd

Fleckige Laken, Feldbetten auf Linoleum

Hier liege ich wie aufgebahrt, der Wille an seinem toten Punkt

Die Luft steht, ich mahle mit den Zähnen

Mein Blut bebt in den Adern an den Schläfen

Ein weißer Plastikbecher knirscht in meiner Hand

Das Brüllen draußen, hasserfüllt, ein fürchterlicher Klang

(Angst) Die Gebete meines Nebenmanns

Wehklagend, den Tränen nah

Er klammert sich an den Koran

(Angst) Eine Mutter tröstet ihren Sohn

Und es klebt an meinem Rücken, mein Özil-Trikot

Sie rütteln an den Zäunen, ein Fenster geht zu Bruch

Ein Rauchmelder löst aus, Gott, wo endet meine Flucht

Herzrasen, schwer atmen, Nerven liegen blank

Angst (Angst)

Angst essen Seele auf

Angst (Angst)

Angst essen Seele auf

Angst, Essen, Seele, auf

Angst essen Seele auf

Oh, wie frei er einmal flog

Bevor der Frühling vorüberging

Eine Nadel ihn zerstach

Und dieser Rahmen da drüben hing

Oh, wie frei wir einmal waren

Wo ist die Zeit, wo flog sie hin

Seine Farben, wie sie strahlen

Mein präparierter Schmetterling

Ik word duizelig, kan niet naar het plafond kijken

Mijn armen trillen al, klampen me vast aan het klimtouw

Voel de looks, je haalt de top nooit

De minachting, het gelach als ik op de grond val

De oude sportschool, ik vervloek het nog steeds

De douches, hoe het binnen rook, de slagen op het achterhoofd

De knie in de nek, de neus bloedend op de kale tegels

Verlaten, gekozen als hun zondebok

(Angst) Hoe ze mijn bril afzetten

Omcirkel me in de kleedkamer

Elke vonk kan genoeg zijn als reden

(Angst) Hoe ze vader uitschelden

Dat zal sterven als Hartzer

Een zielige verliezer

Zoals ik kiest niemand, als laatste op de bank

Ik wou dat iemand de oude sportschool in brand zou steken

Hartkloppingen, zwaar ademen, zenuwen zijn rauw

angst (angst)

Angst eet ziel

angst (angst)

Angst eet ziel

angst, eten, ziel, omhoog

Angst eet ziel

Oh, hoe vrij vloog hij ooit

Voordat de lente voorbij was

Een naald prikte hem

En dat frame hing daarginds

Oh wat waren we ooit vrij

Waar is de tijd, waar is het naartoe gevlogen?

Zijn kleuren, hoe ze schijnen

Mijn opgezette vlinder

Te veel lichamen in een te kleine ruimte

Starend naar het plafond, gehurkt tegen de muren

Gekleurde lakens, veldbedden op linoleum

Hier lig ik alsof opgemaakt, de wil op zijn dood punt

De lucht is stil, ik knars mijn tanden

Mijn bloed trilt in de aderen bij mijn slapen

Een witte plastic beker knarst in mijn hand

Het gebrul buiten, gevuld met haat, een verschrikkelijk geluid

(Angst) De gebeden van mijn buurman

Huilend, bijna tranen

Hij klampt zich vast aan de Koran

(Angst) Een moeder troost haar zoon

En het plakt aan mijn rug, mijn "zil jersey"

Ze schudden de hekken, een raam breekt

Een rookmelder gaat af, God, waar eindigt mijn ontsnapping

Hartkloppingen, zwaar ademen, zenuwen zijn rauw

angst (angst)

Angst eet ziel

angst (angst)

Angst eet ziel

angst, eten, ziel, omhoog

Angst eet ziel

Oh, hoe vrij vloog hij ooit

Voordat de lente voorbij was

Een naald prikte hem

En dat frame hing daarginds

Oh wat waren we ooit vrij

Waar is de tijd, waar is het naartoe gevlogen?

Zijn kleuren, hoe ze schijnen

Mijn opgezette vlinder