La Cosa Più Importante - Max Gazzè

La cosa più importante non te la dico adesso

Ho addosso lo sgomento, di essere troppo o niente

La mia corona di paure con un diamante si sogni e ciondoli

Frantumi di ipotesi appese mi ricordano del vento

Un capogiro di gabbiani travolge l’orizzonte

Di echi bianchi di mare e scompare.

Tu dove vai… la lontananza cerca la sua immensità

Nell’abisso tra il piede e la sabbia

Dalle mie labbra a quel bacio imminente in cerca di te

Canterò.passioni e maree.

che gonfiano gli oceani e i desideri

M’inventero un’attesa o forse una follia.

di non voler capire

Che non si può capire cos'è un germoglio o una promessa

Non ho la convinzione che alla fine delle mie mani

Debba comunque cominciare una musica…

Perche alla fine della musica rimango solo con le mia mani

E senza musica

Con la corona di paura e il mio diamante di sogni e frantumi di ciondoli

E ipotesi appese per cercare il vento rapidi sbuffi di treni in salita

La sorpresa di gocce di pioggia che cadono fiocco di neve…

Tu dove vai… la lontananza ignora nostalgie

Come l’erba farà con la terra

L’ossessione che porta alla guerra e non porta da te

Canterò.passioni e maree che gonfiano gli oceani e i desideri

M’inventerò un’attesa o forse una follia di non voler capire

Che non ti posso dire… la cosa più importante qual'è

Het belangrijkste dat ik je nu niet vertel

Ik heb de ontsteltenis van te veel of niets zijn

Mijn angstkroon met een diamant is dromen en charmes

Scherven van hangende hypothesen doen me denken aan de wind

Duizeligheid van meeuwen overspoelt de horizon

Van witte echo's van de zee en verdwijnt.

Waar ga je heen ... de afstand zoekt zijn onmetelijkheid

In de afgrond tussen de voet en het zand

Van mijn lippen naar die naderende kus op zoek naar jou

Ik zal passies en getijden zingen.

die de oceanen en verlangens doen zwellen

Ik heb een wachttijd uitgevonden of misschien een waanzin.

van niet willen begrijpen

Dat men niet kan begrijpen wat een spruit of een belofte is

Ik heb er geen vertrouwen in dat aan het einde van mijn handen

Je moet nog een muziekje starten...

Want aan het einde van de muziek ben ik alleen gelaten met mijn handen

En zonder muziek

Met de kroon van angst en mijn diamant van dromen en het verbrijzelen van charmes

En gissingen hing op om te zoeken naar de wind snelle trekjes van bergopwaartse treinen

De verrassing van vallende regendruppels sneeuwvlok ...

Waar ga je heen ... de afstand negeert nostalgie

Zoals het gras zal doen met de aarde

De obsessie die tot oorlog leidt en niet tot jou

Ik zal zingen: passies en getijden die oceanen en verlangens doen zwellen

Ik zal een wachttijd uitvinden of misschien een waanzin van het niet willen begrijpen

Wat ik je niet kan vertellen ... het belangrijkste wat het is