Camminando Piano - Max Gazzè

lo scatto teso

il gesto confuso

assente un fremito in concluso esitante

e scie di traiettorie

indomite e casuali

migrazioni in massa e rotte individuali

spiega le tue braccia come fossero argomenti

e abbraccia il tempo dell’inizio e del finale

strabuzzi le tue iridi incomprese

tra un senso di sgomento e il guizzo dell’esilarare

una rantolo che graffia

beccheggia a mezza gola

trafitto dal gorgheggio dello sbuffo circolare

in questo cielo di preghiera

si solleva il madrigale

di campane nella sera

senza spiccioli di venti e di piogge

non si possono cambiare le bufere e i nubifragi

sorprende la certezza

del risveglio e del respiro

cresce l’estasi e svolazza nel pensiero

e richiudi le tue braccia sul segreto

più inviolabile dei giorni

per nascondere i tuoi rapidi e delebili sogni

camminando piano…

le gaie risatine e le corsette

tintinnano scroscianti inquieti ruscelletti

ci raggiunge improvviso

l’odore umido del bosco

verrà un battesimo un perdono passeggero

che lava il sintomo fecondo del presagio

tracciato appena sulla mano

camminando piano…

Stupisce la quiete gli afflati

E mi ritiro al riparo di sicuro

Nella tenerezza secolare

Del tuo smarginato sorriso.

het gespannen schot

het verwarde gebaar

afwezig een opwinding in aarzelend besloten

en paden van trajecten

ontembaar en casual

massale migraties en individuele routes

ontvouw je armen alsof het ruzies zijn

en omarmt de tijd van het begin en het einde

je loenst je onbegrepen irissen

tussen een gevoel van ontzetting en de flikkering van opwinding

een rammelaar die krast

pitches in het midden van de keel

doorboord door het geroezemoes van de cirkelvormige trek

in deze hemel van gebed

het madrigaal wordt verhoogd

van klokken in de avond

zonder centen van wind en regen

stormen en stormen kunnen niet worden veranderd

de zekerheid verrast

van ontwaken en ademen

extase groeit en fladdert in gedachten

en sluit je armen voor het geheim

meest onschendbare dagen

om je snelle en verrukkelijke dromen te verbergen

langzaam lopen...

het vrolijke gegiechel en het joggen

donderende, rusteloze stromen rinkelen

het bereikt ons plotseling

de vochtige geur van het bos

er zal een doop komen, een voorbijgaande vergeving

dat wast het vruchtbare symptoom van het voorteken

net op de hand getekend

langzaam lopen...

De rust verbaast de adem

En ik trek me zeker terug om te dekken

In seculiere tederheid

Van je uitgekiende glimlach.