Il buffone del momento - Marco Masini

Erano i tuoi occhi il sole di quei giorni quando due più due per noi

Faceva ancora tre.

Quella legerezza di sentirci eterni come bolle di sapone

Esplose nella fretta di crescere

E quando al buio le mie mani sfioravano imbranate i seni tuoi

Ancora mia

Ti lasciai come si lascia il cuore fra i giocattoli di un’altra età.

E ti cerco in quell’angolo azzurro

Di ogni donna che passa di qui nel silenzio della luna e il suo cielo d’amianto.

Sono il buffone del momento

Devo far ridere il mio re

E non ho tempo per amare pensare e tornare da te

Oggi no.

non piango.

Ma anche dagli errori non s’impara niente

Avrei voluto un figlio già un migliaio di anni fa

(qualcuno da difendere dalla solitudine)

Quante volte infatti tra la notte e il giorno cado e mi ricordo quando mi dicevi

Marco non smettere ancora.

E quanto ti volevo bene io

E quanto mi volevi bene tu

Comunque sia lasciami ingoiare il sale attraversare il mare e non salvarmi mai.

E ti cerco in quell’angolo azzuro

Dove amore d’amore morì

Fra le braccia di una vita sognata soltanto.

Sono il buffone del momento

Devo far ridere il mio re

E non ho tempo per amare e pensare e tornare da te

Lascerò che ti rimanga dentro il lampo di un sorriso che non è più mio.

E ora vattene via da ogni sogno, il più lontano lontano da qui

Ma rimani nella stessa carezza di ieri

E perdonami se ho tradito quel nostro sentimento

E il tuo dolore non ho pianto

Ma sei tu che hai vinto

Sono il buffone del momento

Devo far ridere il mio re

E non ho tempo per amare pensare tornare da te

Oggi no.

non piango

Io rimango qui

Je ogen waren de zon van die dagen toen twee en twee voor ons

Het was nog drie.

Die lichtheid van eeuwig gevoel als zeepbellen

Het explodeerde in een haast om te groeien

En toen in het donker mijn handen onhandig je borsten streelden

Nog steeds van mij

Ik liet je achter zoals jij je hart achterlaat tussen het speelgoed van een ander tijdperk.

En ik ben op zoek naar jou in die blauwe hoek

Van elke vrouw die hier langskomt in de stilte van de maan en zijn asbesthemel.

Ik ben de dwaas van het moment

Ik moet mijn koning aan het lachen maken

En ik heb geen tijd om graag na te denken en bij je terug te komen

Niet vandaag.

Ik huil niet.

Maar zelfs van fouten leer je niets

Ik wilde duizend jaar geleden een kind

(iemand te verdedigen tegen eenzaamheid)

In feite, hoe vaak tussen dag en nacht ik val en ik herinner me toen je tegen me zei

Marco houdt nog niet op.

En hoeveel ik van je hield

En hoeveel je van me hield

Maar laat me het zout door de zee slikken en me nooit redden.

En ik ben op zoek naar jou in die blauwe hoek

Waar liefde voor liefde stierf

In de armen van een leven waarvan alleen gedroomd kan worden.

Ik ben de dwaas van het moment

Ik moet mijn koning aan het lachen maken

En ik heb geen tijd om lief te hebben en na te denken en bij je terug te komen

Ik zal de flits van een glimlach in je laten blijven die niet langer van mij is.

En ga nu weg van alle dromen, het verst weg van hier

Maar blijf in dezelfde streling van gisteren

En vergeef me als ik dat gevoel van ons heb verraden

En jouw pijn, ik huilde niet

Maar jij bent degene die heeft gewonnen

Ik ben de dwaas van het moment

Ik moet mijn koning aan het lachen maken

En ik heb geen tijd om erover na te denken om naar jou terug te keren

Niet vandaag.

ik huil niet

ik blijf hier