Gli occhi dell'Arno - Marco Masini

L’arno di barche ubriache di sole

Ti sorrideva tagliando a metà

La tua bellezza rubata da un film

Quarant’anni fa…

L’arno con l’abito al tuo matrimonio

E un anno dopo quel sessantatre

Io mi affacciavo alla vita in orario

E la casa in Santo spirito

Com’era piccola

Ma sull’Arno in braccio a te

Comandavo la città

Dove sarà quell’albero

Che giocava in giardino con noi

La verità di un attimo

Ogni giorno piu viva che mai

Dove sarai anche tu

Perchè non mi ricordo più

Quanto mi amavi…

Ma l’Arno a due anni gridando il suo nome

Prese la strada della libertà

E sotto la pioggia di un cielo di rame

Abbracciò Firenze immobile

Le nostre favole

Le paure dentro me

Quella tua felicità

Dove sarà quel tavolo

Che parlava in cucina con noi

Che non mi ha visto crescere

Perchè l’Arno ha rapito anche lui

Diglielo almeno tu

A questa isterica tribù

Che siamo vivi

Mentre l’Arno se ne va

Dove sarà quellì'angelo

Che ha salvato qualcosa di noi

E mi ha lasciato un compito

Ricordare quei piccoli eroi

Che hanno una lacrima in più

La stessa che lasciasti tu

Sui loro nomi

Guardo Firenze dagli occhi dell’Arno

(Grazie a ery90 per questo testo)

De arno van boten dronken van de zon

Hij glimlachte naar je die in tweeën sneed

Je schoonheid gestolen uit een film

Veertig jaar geleden…

Arno met de jurk op je bruiloft

En een jaar daarna drieënzestig

Ik keek op tijd in het leven

En het huis in de Heilige Geest

Hoe klein het was

Maar op de Arno in je armen

Ik had de leiding over de stad

Waar zal die boom zijn?

Bij ons in de tuin spelen

De waarheid van een moment

Levender dan ooit elke dag

Waar zal jij ook zijn

Omdat ik het me niet meer herinner

Hoeveel hield je van me...

Maar de Arno op tweejarige leeftijd die zijn naam roept

Hij nam de weg van vrijheid

En onder de regen van een koperen hemel

Hij omhelsde Florence roerloos

onze fabels

De angsten in mij

dat jouw geluk

Waar zal die tafel zijn?

In de keuken tegen ons praten

Dat heeft me niet zien opgroeien

Omdat de Arno hem ook heeft ontvoerd

Vertel hem tenminste jou

Aan deze hysterische stam

Dat we leven

Terwijl de Arno weggaat

Waar zal die engel zijn?

Dat heeft iets van ons gered

En hij liet me een huiswerk achter

Denk aan die kleine helden

Wie heeft er nog een traan

Dezelfde die je achterliet

Op hun naam

Ik kijk naar Florence vanuit de ogen van de Arno

(Met dank aan ery90 voor deze tekst)