Briciole - Marco Masini

Quante cose ci dividono lo sai

Oggi che abbiamo fretta

Ed amarsi è difficile

I tuoi occhi che sorridono a metà

Calamitano azioni e parole

Le solite…

Tu che reciti distrattamente

Io che mi eccito nei sogni miei

In questo letto privo di orizzonte

Dove il sole non tramonta mai

Vedi caro amore mio

Come si apre le braccia

Ad un vento senza fiato

All’ultima bugia

Al silenzio che

Accusai colpevoli

Come si esce dalla festa

Con il trucco in faccia

Il cuore un pò ubriaco

E una fotografia

Come qualcosa che

Non appartiene a noi

E restano le briciole però

Si continua a fingere lo sai

Lo so

Quante strade ci allontanano da qui

Ma le speranze incollate ai difetti

Guariscono le ferite di ogni estranea

Verità risparmiandoci l’ultimo errore

Possibile…

Così il passato muore nel presente

E ci incontriamo un’altra volta qui

Nell’infinito spazio di un istante

Come due interpreti di un altro film

Vedi caro amore mio

Anche sotto la pioggia

Un altro vento stende

La sua biancheria

Ed asciuga le colpe e le lacrime

Anche quando senza orchestra

Il battito solfeggia

E l’ultimo rimasto

Ancora ci appartiene

E se lo voglio e se lo vuoi

Ci aspetteremo qui…

Forse è solo il bisogno di vivere

Ecco perchè in questo addio

Mi cadi fra le braccia

E sembra solo un gioco

Della fantasia

Un’altra scusa

Per accorgersi di noi

Restano le briciole però

Si continua a fingere lo sai lo so

(Grazie a Margi per questo testo e a viola per le correzioni)

Je weet hoeveel dingen ons verdelen

Vandaag hebben we haast

En van elkaar houden is moeilijk

Je ogen half lachend

Ze trekken daden en woorden aan

Hetzelfde…

Jij die verstrooid handelt

Ik word opgewonden in mijn dromen

In dit horizonloze bed

Waar de zon nooit ondergaat

Zie mijn lieve liefde

Hoe open je je armen?

Naar een ademloze wind

tot de laatste leugen

Om dat het zwijgen op te leggen

ik beschuldigde schuldig

Hoe kom je van het feest af?

Met make-up op haar gezicht

Het hart een beetje dronken

En een foto

Als iets dat

Het is niet van ons

En de kruimels blijven echter

Je blijft doen alsof je het weet

ik weet het

Hoeveel wegen leiden ons hier vandaan?

Maar hoop vastgelijmd aan gebreken

Ze genezen de wonden van elke vreemdeling

Waarheid, bespaart ons de laatste fout

Mogelijk…

Zo sterft het verleden in het heden

En we ontmoeten elkaar weer hier

In de oneindige ruimte van een moment

Als twee artiesten uit een andere film

Zie mijn lieve liefde

Zelfs in de regen

Er waait weer een wind

Zijn ondergoed

En veeg de zonden en de tranen weg

Zelfs zonder orkest

De beat sulfaten

En de laatste is weg

Het is nog steeds van ons

En als ik het wil en als jij het wilt

We wachten hier...

Misschien is het gewoon de noodzaak om te leven

Daarom in dit afscheid

Je valt in mijn armen

En het voelt gewoon als een spel

Fantasie

Nog een excuus

Om ons op te merken

Maar de kruimels blijven

Je blijft doen alsof je weet dat ik het weet

(Met dank aan Margi voor deze tekst en aan altviool voor correcties)