Caro babbo - Marco Masini

Mi sembravi alto altissimo quando ero piccolino

Eri il mio gigante buono che giocava a nascondino

Mi batteva forte il cuore mentre stavo ad aspettare

Felice di nascondermi ma anche di farmi trovare

Ti sentivo forte e a volte mi facevi un po' paura

Ma eri il mio cavallo docile e il tappeto la pianura

E scendevo e camminavo nelle tue scarpe pesanti

Fra colline di poltrone coi miei passi da gigante

Era dolce era dolcissimo

Lo ricordo e te lo dico

Eri il mio più grande eroe

Eri il primo vero amico

Sei però rimpicciolito i primi anni della scuola

Tornavi tardi a casa e la mamma sempre sola

Mi svegliavo d’improvviso e ti sentivo ancora urlare

Eri sempre più nervoso e non mi stavi ad ascoltare

Altre volte mi picchiavi e le tue parole dure

Spalancavano soltanto una vita di paure

Eri assente e irraggiungibile

Io ti odiavo e te lo dico

Eri in sogno l’uomo nero

Eri a un tratto il mio nemico

E ho portato come un lutto il tuo sangue nelle vene

Ma il mio cuore per dispetto ti voleva ancora bene

E ora babbo te lo scrivo come quando ero bambino

Come quando per trovarci giocavamo a nascondino

E ora è freddo anzi freddissimo

Piango mentre te lo dico

Cosa aspetti ad arrivare

Babbo se mi sei amico

Era dolce era dolcissimo

L’ho capito e te lo scrivo

Quante volte io dovrò morire

Per sentirmi ancora vivo?

Je leek me erg lang toen ik klein was

Je was mijn vriendelijke reus die verstoppertje speelde

Mijn hart bonsde terwijl ik wachtte

Blij om te verstoppen maar ook om gevonden te worden

Ik voelde je sterk en soms maakte je me een beetje bang

Maar je was mijn volgzaam paard en het tapijt van de vlakte

En ik stapte uit en liep in je zware schoenen

Tussen heuvels van fauteuils met mijn gigantische stappen

Het was lief, het was erg lief

Ik herinner het me en ik zeg het je

Je was mijn grootste held

Jij was de eerste echte vriend

Je hebt echter de eerste jaren van school gekrompen

Je kwam laat thuis en je moeder was altijd alleen

Ik werd plotseling wakker en ik kon je nog steeds horen schreeuwen

Je werd steeds nerveuzer en je luisterde niet naar me

Andere keren sloeg je me en je harde woorden

Ze openden alleen een leven van angst

Je was afwezig en onbereikbaar

Ik haatte je en ik zeg het je

Jij was de zwarte man in een droom

Je was ineens mijn vijand

En ik droeg je bloed in mijn aderen als rouw

Maar mijn hart hield nog steeds van je uit wrok

En nu vader, ik schrijf het u zoals toen ik een kind was

Zoals toen we verstoppertje speelden om elkaar te vinden

En nu is het koud inderdaad erg koud

Ik huil terwijl ik je vertel

Waar wacht je op?

Kerstman als je mijn vriend bent

Het was lief, het was erg lief

Ik heb het begrepen en ik schrijf het je

Hoe vaak zal ik moeten sterven?

Om je nog levend te voelen?