Hemfärd - Månegarm

Höstens första gryning stiger stilla, sprider sina

Färger över frostig äng.

Löv faller mot marken

Ett stormande hav av färger

Ett bidande mörker, står åter vid årets port… Landet faller

Mot en stilla dvala.

Dunkla ter sig dagarna, under moln tyngda av

Regn.

Isig är Rimfaxes fradga

I arla timma

Ropen från skogen kallar mig hem, till mina

Fränder… till min säng.

Hemåt, hemåt… viskar mitt inre

Hem till djupa dalar och lövfyllda sänkor

Till stigarna jag alltid vandrat, till bäckar som släckt min törst

Till gölar och sjöar för mig så bekanta, där jag speglat mig, svalkat

Mig under stjärnklara nätter

Hem, för att känna morgonbrisens kyla

På rådarnas berg… hem

Tankar vandrar över gammal mark.

Ekon av det

Gamla arvets hopp.

Sluten av gudarnas tunga andedräkt

Askens blad viskar stilla, täljer om jorden och

Världar nedan, om bergen och de som där råda

Viskar om det som är mitt hem

Dess rötter som sig svalka I underjordens kalla

Strömmar.

Täljer om visdom som dväljs och

Urkraften som glöder däri

Viskar om havet och bäckarna som där mynnar

Om skogen som ruvar dunkel och stilla

Fylld av minnen och gamla sår

Seg och kraftfull, stolt och klok.

Med roten I myllan

Fylld av livets dryck

Täljer om de gamla folken, de vackra som dansar

Över myren.

Om skogens konung som stilla vakar vid tjärnens

Kant

Om skogens härskarinna den fagra som förvillar

Detta kvinnliga väsen ljuvt doftande av löv

Den viskar om himlen och stjärnorna där ovan

Om hemligheterna som djäljes där.

Viskar nordanbäckens friska

Vatten.

Talar om Bifrost den slutliga vägen hem…

Stilla går solen ned I horisonten, de två världarna möts…

Ett drömmens rike faller inpå

Från tjärnen stiger en dimma, lätt som älvors tårar

Vandrar ovan den svarta ytan

Än en gång står jag här.

På rådarnas berg

Känner nattbrisens kyla.

Månen sjunger sin full

Hör mina fränder ropa.

Välkomnar mig hem

Aldrig mer lämnar jag detta.

Detta eviga bo

English translation:

The first dawn of autumn slowly rises

Spreading colour over frosty meadow

Leaves fall to the ground

A storming sea of colours

A biding darkness is yet again at Year’s gate

The land sinks into a quiet torpor

The days appear dim under clouds heavy with rain

Icy is the froth of Rimfax in the early hours

The calls from the forest call me home.

To my kin…

To my bed.

Homeward, homeward my inner whispers

Home to deep valleys and leaf-filled vales

To the paths I’ve always wandered

To streams that have quenched my thirst

To ponds and lakes so known to me

Where I’ve watched my reflection

Cooled in the night under star-filled sky

Home, to feel the chill of the morning breeze on the mountain of the Fey…

Home

Thoughts wander over ancient land

Hope from the old legacy echoes

Shrouded in the heavy breath of gods

The leaves of the ash whisper quietly

They tell of earth and worlds below

Of mountains and those who rule there

They whisper of that which is my home

These roots that cool

In the cold streams of the underworld

They tell of wisdom that dwell

And the primal force glowing therein

They whisper of the sea

And the brooks flowing there

Of the forest brooding dark and still

Filled with memories and old wounds

Tenacious and powerful.

Proud and wise

With the root in the soil.

Filled with the liquid of life

They tell of the old people.

The beautiful that dance over the bog

Of the king of the forest.

Quietly watching by the shore of the lake

Of the mistress of the forest.

The frail and misleading

This female being.

With a delightful scent of leaves

They whisper of the sky and the stars above.

Of the secrets above

They whisper of the fresh water in the northern brook

They tell of Bifrost and the final road home

The sun settles slowly in the horizon.

The two worlds meet

A kingdom of dreams falls closely

From the lake a mist rises.

Light, as the tears of elves

Wanders over the black surface

I stand here yet again.

On the mountainof the fey

Feeling the cold of the night breeze.

The moon sings its full

Hear my kin call.

Welcoming me home

Never again will I leave this.

My eternal home

De eerste dageraad van de herfst komt rustig op en verspreidt zijn

Kleuren over ijzige weide.

Bladeren vallen op de grond

Een stormachtige zee van kleuren

Een bijtende duisternis, staat weer aan de poort van dit jaar... Het land valt

Op weg naar een rustige winterslaap.

De dagen lijken donker, onder de wolken gebukt

Regen.

IJzig is het schuim van Rimfaxe

ik arla timma

De kreten uit het bos roepen me naar huis, naar het mijne

Familieleden... naar mijn bed.

Thuis, thuis... fluistert mijn innerlijke zelf

De thuisbasis van diepe valleien en met bladeren gevulde depressies

Naar de paden die ik altijd heb gelopen, naar beekjes die mijn dorst hebben gelest

Naar plassen en meren die mij zo bekend voorkomen, waar ik nadacht, afkoelde

Ik tijdens sterrennachten

Thuis, om de kou van de ochtendbries te voelen

Op de berg van de raadslieden… thuis

Gedachten dwalen over oud land.

Echo's ervan

De hoop van het oude erfgoed.

Gesloten door de zware adem van de goden

De bladeren van de as fluisteren zachtjes, snijden de aarde en

Werelden beneden, over de bergen en degenen die daar heersen

Gefluister over wat is mijn thuis

Zijn wortels die afkoelen in de kou van de onderwereld

stromen.

Vertelt over wijsheid die woont en

De oerkracht die erin gloeit

Fluistert over de zee en de stromen die daar stromen

Over het bos dat donker en stil broedt

Gevuld met herinneringen en oude wonden

Stoer en krachtig, trots en wijs.

Met de wortel in de grond

Gevuld met de drank van het leven

Vertelt over de oude mensen, de mooie die dansen

Over het moeras.

Over de koning van het bos die nog steeds over de vijver waakt

Kant

Over de meesteres van het bos, de mooie die verwart

Dit vrouwelijke wezen ruikt zoet naar bladeren

Het fluistert over de lucht en de sterren erboven

Over de geheimen die daar verborgen zijn.

Fluistert de gezondheid van de noordelijke beek

Water.

Over Bifrost gesproken, de laatste weg naar huis...

Stilletjes gaat de zon onder Aan de horizon ontmoeten de twee werelden elkaar...

Het rijk van een droom nadert

Uit de vijver stijgt een mist op, licht als de tranen van feeën

Loopt boven het zwarte oppervlak

Nogmaals, ik sta hier.

Op de bergen van de heersers

Voel de kou van de nachtbries.

De maan zingt vol

Hoor mijn familieleden schreeuwen.

Welkom me thuis

Ik zal dit nooit meer verlaten.

Deze eeuwige verblijfplaats

Engelse vertaling:

De eerste dageraad van de herfst komt langzaam op

Kleur verspreiden over ijzige weide

Bladeren vallen op de grond

Een stormende zee van kleuren

Een afwachtende duisternis is alweer bij Year's gate

Het land zakt weg in een stille verdoving

De dagen lijken schemerig onder wolken zwaar met regen

IJzig is het schuim van Rimfax in de vroege uurtjes

De telefoontjes uit het bos roepen me naar huis.

Aan mijn verwanten…

Naar mijn bed.

Huiswaarts, huiswaarts mijn innerlijke gefluister

De thuisbasis van diepe valleien en met bladeren gevulde valleien

Naar de paden die ik altijd heb bewandeld

Naar stromen die mijn dorst hebben gelest

Naar vijvers en meren die mij zo bekend zijn

Waar ik mijn spiegelbeeld heb gezien

Verkoeld in de nacht onder een sterrenhemel

Thuis, om de kilte van de ochtendbries op de berg van de Fey te voelen...

Thuis

Gedachten dwalen over het oude land

Hoop uit de oude erfenis echoot

Gehuld in de zware adem van goden

De bladeren van de as fluisteren zachtjes

Ze vertellen over de aarde en de werelden beneden

Van bergen en degenen die daar heersen

Ze fluisteren over dat wat mijn thuis is

Deze wortels die cool zijn

In de koude stromen van de onderwereld

Ze vertellen van wijsheid die woont

En de oerkracht die daarin gloeit

Ze fluisteren van de zee

En de beken die daar stromen

Van het bos, donker en stil broeierig

Gevuld met herinneringen en oude wonden

Vasthoudend en krachtig.

Trots en wijs

Met de wortel in de grond.

Gevuld met de vloeistof van het leven

Ze vertellen over de oude mensen.

De schoonheid die over het moeras danst

Van de koning van het bos.

Rustig kijken aan de oever van het meer

Van de meesteres van het bos.

De broze en misleidende

Dit vrouwelijke wezen.

Met een heerlijke geur van bladeren

Ze fluisteren over de lucht en de sterren erboven.

Van de geheimen hierboven

Ze fluisteren van het zoete water in de noordelijke beek

Ze vertellen over Bifrost en de laatste weg naar huis

De zon zakt langzaam naar de horizon.

De twee werelden ontmoeten elkaar

Een koninkrijk van dromen valt dichtbij

Uit het meer stijgt een mist op.

Licht, als de tranen van elfen

Dwaalt over het zwarte oppervlak

Ik sta hier nog maar eens.

Op de berg van de fey

De kou van de nachtbries voelen.

De maan zingt vol

Hoor me kan bellen.

Welkom thuis

Nooit meer zal ik dit verlaten.

Mijn eeuwige thuis