осколки - МАЛЬБЭК

Снег идёт и заметает.

Тают, тают, тают следы.

Сколько нас таких тут — миллионы.

Мы растём, как цветы.

Чувствами играем, чтобы на миг избежать пустоты,

Но не предсказуем этот мир, где бьются стёкла мечты.

Тут твой дом, из него ты не беги.

Ты забудешь обо всём, расстояние руки.

Только слышно за окном, как хрустят твои шаги.

Сердце бьётся в метроном.

Мы с тобою так близки.

Мы растаем, будто сон.

Мы растаем прям в дожди.

В предрассветный горизонт, Боже, малые лучи.

Мы всё чувствуем нутром.

Врать друг другу нет нужды.

Хоть во что-то верю я, и во что-то веришь ты.

Снег идёт и заметает.

Тают, тают, тают следы.

Сколько нас таких тут — миллионы.

Мы растём, как цветы.

Чувствами играем, чтобы на миг избежать пустоты,

Но не предсказуем этот мир, где бьются стёкла мечты.

Меня сбивают с толку твои слова — иголки,

И чувства на осколки, а их не повторить.

Наш лёд стал слишком тонкий и мы ходим по кромке;

Пропущенные звонки, так сложно говорить.

Они так хотят наши осколки, но им -

Им придётся ждать так долго внутри.

Загораются, как в окнах огни.

Мне так нравится, что мы здесь одни;

А-а, а-а, а-а.

De sneeuw komt en gaat.

Smeltende, smeltende, smeltende sporen.

Zo zijn er miljoenen van ons hier.

We groeien als bloemen.

We spelen met gevoelens om de leegte even te vermijden,

Maar deze wereld is niet voorspelbaar, waar het glas van een droom breekt.

Dit is jouw thuis, loop er niet voor weg.

Je vergeet alles, de afstand van de hand.

Je kunt alleen buiten het raam horen hoe je stappen knarsen.

Hart klopt in een metronoom.

Jij en ik zijn zo close.

We smelten als een droom.

We smelten in de regen.

In de pre-dawn horizon, God, kleine stralen.

We voelen alles van binnen.

Het is niet nodig om tegen elkaar te liegen.

Ik geloof tenminste ergens in, en jij gelooft ergens in.

De sneeuw komt en gaat.

Smeltende, smeltende, smeltende sporen.

Zo zijn er miljoenen van ons hier.

We groeien als bloemen.

We spelen met gevoelens om de leegte even te vermijden,

Maar deze wereld is niet voorspelbaar, waar het glas van een droom breekt.

Ik ben in de war door je woorden - naalden,

En gevoelens in fragmenten, maar ze kunnen niet worden herhaald.

Ons ijs is te dun geworden en we lopen langs de rand;

Gemiste oproepen, praten is zo moeilijk.

Ze willen zo graag onze fragmenten, maar ze...

Ze zullen zo lang binnen moeten wachten.

Licht op als lichten in de ramen.

Ik vind het zo leuk dat we hier alleen zijn;

AH ah ah ah.