Dalla: Caruso - Luciano Pavarotti, Lucio Dalla, Orchestra da Camera Arcangelo Corelli

Qui dove il mare luccica e tira forte il vento

Su una vecchia terrazza davanti al golfo di Surriento

Un uomo abbraccia una ragazza dopo che aveva pianto

Poi si schiarisce la voce e ricomincia il canto

Te voglio bene assaje

Ma tanto, tanto bene, sai

È una catena ormai

Che scioglie il sangue dint''e vene, sai

Vide le luci in mezzo al mare, pensò alle notti là in America

Ma erano solo le lampare e la bianca scia di un'elica

Sentì il dolore nella musica, si alzò dal pianoforte

Ma quando vide la luna uscire da una nuvola

Gli sembrò più dolce anche la morte

Guardò negli occhi la ragazza

Quegli occhi verdi come il mare

Poi all'improvviso uscì una lacrima

E lui credette di affogare

Te voglio bene assaje

Ma tanto, tanto bene, sai

È una catena ormai

Che scioglie il sangue dint''e vene, sai

Potenza della lirica

Dove ogni dramma è un falso

Che con un po' di trucco e con la mimica

Puoi diventare un altro

Ma due occhi che ti guardano, così vicini e veri

Ti fan scordare le parole, confondono i pensieri

Così diventa tutto piccolo, anche le notti là in America

Ti volti e vedi la tua vita come la scia di un'elica

Ma sì, è la vita che finisce, ma lui non ci pensò poi tanto

Anzi si sentiva già felice e ricominciò il suo canto

Te voglio bene assaje

Ma tanto, tanto bene, sai

È una catena ormai

Che scioglie il sangue dint''e vene, sai

Te voglio bene assaje

Ma tanto, tanto bene, sai

È una catena ormai

Che scioglie il sangue dint''e vene, sai

Hier waar de zee schijnt en de wind sterk waait

Op een oud terras met uitzicht op de Golf van Surriento

Een man knuffelt een meisje nadat ze huilt

Dan schraapt hij zijn keel en begint weer te zingen

Ik houd zo veel van je

Maar heel, heel goed, weet je?

Het is nu een ketting

Dat doet het bloed in de aderen smelten, weet je?

Hij zag de lichten in het midden van de zee, hij dacht aan de nachten daar in Amerika

Maar het waren alleen de lampen en het witte spoor van een propeller

Hij voelde de pijn in de muziek, stond op van de piano

Maar toen hij de maan uit een wolk zag komen

Zelfs de dood leek hem zoeter

Hij keek het meisje in de ogen

Die groene ogen houden van de zee

Toen kwam er ineens een traan uit

En hij dacht dat hij verdronk

Ik houd zo veel van je

Maar heel, heel goed, weet je?

Het is nu een ketting

Dat doet het bloed in de aderen smelten, weet je?

Kracht van opera

Waar elk drama nep is

Wat met een beetje make-up en gezichtsuitdrukkingen

Je kunt een ander worden

Maar twee ogen die naar je kijken, zo dichtbij en waar

Ze laten je de woorden vergeten, ze verwarren je gedachten

Dus alles wordt klein, zelfs de nachten daar in Amerika

Je draait je om en ziet je leven als het spoor van een propeller

Maar ja, het leven eindigt, maar hij dacht er niet veel over na

Integendeel, hij voelde zich al gelukkig en begon zijn lied opnieuw

Ik houd zo veel van je

Maar heel, heel goed, weet je?

Het is nu een ketting

Dat doet het bloed in de aderen smelten, weet je?

Ik houd zo veel van je

Maar heel, heel goed, weet je?

Het is nu een ketting

Dat doet het bloed in de aderen smelten, weet je?