Le lac Saint Sébastien - Les Ogres De Barback, Anne Sylvestre

Tiens, se dit le lac Saint-Sébastien

Je ne comprends pas ces humains

Ils sont si pleins de turbulences

Je crois qu’ils ont peur du silence

Ils s’imaginent réfléchir

Moi, je sais c’que ça veut dire

Tiens, se dit le lac Saint-Sébastien

Oh, je leur expliquerais bien

Qu’il faut qu’il n’y ait pas un souffle

Ou bien l’image se boursoufle

On ne distingue plus le fond

Le ciel est comme un viux chiffon

Mais près de moi vit une humaine

J la vois quand elle se promène

Et si parfois elle parle haut

Elle connaît la langue de l’eau

Tiens, se dit le lac Saint-Sébastien

Elle dit que nous sommes cousins

Que les humains sont très liquides

Mais ils ne sont pas translucides

Où sont leurs truites, leurs brochets?

Il faut croire qu’ils les cachaient

Tiens, se dit le lac Saint-Sébastien

Sans doute ils n’y comprennent rien

L’eau qu’ils possèdent, ils la salissent

Ils y jettent leurs immondices

Et quand elle est bien polluée

Disent qu’il faut la purifier

Mais près de moi vit une humaine

Je la vois quand elle se promène

Et si parfois elle parle haut

Elle connaît la langue de l’eau

Tiens, se dit le lac Saint-Sébastien

Ils sont étranges, ces humains

Quand ils détournent des rivières

Ils sont parfois très en colère

Si elles vont regagner leur lit

Après avoir tout englouti

Tiens, se dit le lac Saint-Sébastien

Je crois qu’ils ne font pas le lien

Entre toutes les eaux du monde

Moi, je sais qu’elles correspondent

Et qu’en la plus petite flaque

Il y a l’espérance d’un lac

Mais près de moi vit une humaine

Je la vois quand elle se promène

Et si parfois elle parle haut

Elle connaît la langue de l’eau

Tiens, se dit le lac Saint-Sébastien

Ils se battent comme des chiens

Ils sont chiens quand ça les arrange

Et puis se prennent pour des anges

Comme si d'être ce qu’ils sont

Leur donnait un mauvais frisson

Tiens, se dit le lac Saint-Sébastien

Ils s’improvisent magiciens

Ils déracinent et ils bétonnent

Ils font le vide et puis s'étonnent

Que les saisons aillent de travers

Et que s'étende le désert

Mais près de moi vit une humaine

Je la vois quand elle se promène

Et si parfois elle parle haut

Elle connaît la langue de l’eau

Tiens, se dit le lac Saint-Sébastien

Je refroidis, l’hiver s’en vient

Bientôt se formera ma glace

Dessous, j’aurai toute la place

Pour moi le gel est bienvenu

Je n’aime pas les arbres nus

Tiens, se dit le lac Saint-Sébastien

Je vais rêver à ces humains

Ils seront encore là, j’espère

Quand mes eaux redeviendront claires

Et que se poseront les huards

Pourvu qu’ils n’aient pas de retard

Et que près de moi cette humaine

Ait traversé l’hiver sans peine

Qu’elle vienne avec les oiseaux

Me parler la langue de l’eau

Hier, zei het meer van San Sebastián

Ik begrijp deze mensen niet

Ze zijn zo vol turbulentie

Ik denk dat ze bang zijn voor stilte

Ze stellen zich voor dat ze denken

Ik, ik weet wat dat betekent

Hier, zei het meer van San Sebastián

Oh, ik zou het ze uitleggen

Dat er geen adem mag zijn

Of anders is het beeld blaarvorming

We kunnen de achtergrond niet meer onderscheiden

De lucht is als een oude lap

Maar vlakbij mij woont een mens

Ik zie haar als ze loopt

En als ze soms hard praat

Ze kent de taal van het water

Hier, zei het meer van San Sebastián

Ze zegt dat we neven zijn

Dat mensen erg vloeibaar zijn

Maar ze zijn niet doorschijnend

Waar zijn hun forel, hun snoek?

Denk dat ze ze verstopten

Hier, zei het meer van San Sebastián

Ze begrijpen het waarschijnlijk niet

Het water dat ze bezitten, ze vervuilen het

Ze gooien hun vuil daar

En als het goed vervuild is

Zeggen dat het moet worden gezuiverd

Maar vlakbij mij woont een mens

Ik zie haar als ze loopt

En als ze soms hard praat

Ze kent de taal van het water

Hier, zei het meer van San Sebastián

Ze zijn vreemd, deze mensen

Wanneer ze rivieren omleiden

Ze zijn soms heel boos

Als ze terug naar hun bed gaan

Na alles doorgeslikt te hebben

Hier, zei het meer van San Sebastián

Ik geloof dat ze de verbinding niet maken

Tussen alle wateren van de wereld

Ik, ik weet dat ze overeenkomen

En in het kleinste plasje

Er is hoop op een meer

Maar vlakbij mij woont een mens

Ik zie haar als ze loopt

En als ze soms hard praat

Ze kent de taal van het water

Hier, zei het meer van San Sebastián

Ze vechten als honden

Het zijn honden wanneer het hen uitkomt

En dan denken dat het engelen zijn

Alsof ze zijn wat ze zijn

Gaf ze een slechte sensatie

Hier, zei het meer van San Sebastián

Ze improviseren goochelaars

Ze ontwortelen en ze betonen

Ze ledigen zichzelf en vragen zich dan af

Laat de seizoenen maar doorgaan

En laat de woestijn zich verspreiden

Maar vlakbij mij woont een mens

Ik zie haar als ze loopt

En als ze soms hard praat

Ze kent de taal van het water

Hier, zei het meer van San Sebastián

Ik krijg het koud, de winter komt eraan

Binnenkort zal mijn ijs zich vormen

Hieronder heb ik alle ruimte

Voor mij is de vorst welkom

Ik hou niet van kale bomen

Hier, zei het meer van San Sebastián

Ik zal van deze mensen dromen

Ze zullen er nog zijn, hoop ik

Als mijn water weer helder wordt

En wat de loons zullen landen

Mits ze niet te laat zijn

En dat naast mij deze mens

Moeiteloos de winter doorgekomen

Moge ze komen met de vogels

Spreek tot mij de taal van het water