July Was Mundane - Lady Lamb

I miss the pungent sweetness of that firewood

July was poignant and dripping, July was mundane

Dipping my fingers off a lazy rowboat on the lake

Your birthday girl someplace upstate

Back when I was sure I was a misanthrope

Blaming my displeasures on the strangers laughing loudly in the woods

She walked to the water to watch the fireworks

But I wouldn’t give myself the view, I stayed in bed listening to them

Crack and bloom

I miss the pungent sweetness of that Woodford’s reserve

July was poignant and dripping, July was mundane

Licking my fingers to get all of the icing from the cake

Your birthday girl some place in Maine

Back when I was sure I could win her over with my words

Holding the Portland sun above her in the summer storm

I mostly made her up and fell in love with the construct

And she could eventually tell so she wished me well

And as I gathered up my clothes, another storm began to close

And crack and bloom

Even inside my hands, it hurts to claim the confused, wounded little animal

I’ve been

Baby, I’m devastated for all my trying to change you, trying to make you

The same sorry little animal I’ve been

It’s a feat to forgive me

Am I meant to understand my own head

As I take it from my neck and I begin to deflate it?

Am I meant to understand my own heart

As it sings my praises all day long and I evade it?

Am I meant to understand my own body

As I go out walking in an attempt to escape it?

Am I meant to understand my own soul

As I envy it floating high above me?

And I wonder who will tend my own love if not me?

If I grow it in the lilies just to ditch it in the weeds

And I wonder who would save my own world if not me?

In my morning when I bring it into being

And I wonder who would save my own world if not me?

Ik mis de scherpe zoetheid van dat brandhout

Juli was aangrijpend en druipend, juli was alledaags

Mijn vingers van een luie roeiboot op het meer dopen

Je jarige meisje ergens in de staat

Toen ik zeker wist dat ik een misantroop was

Mijn ongenoegen de schuld geven van de vreemden die luid lachen in het bos

Ze liep naar het water om naar het vuurwerk te kijken

Maar ik zou mezelf het uitzicht niet gunnen, ik bleef in bed naar ze luisteren

Kraken en bloeien

Ik mis de scherpe zoetheid van die reserve van Woodford

Juli was aangrijpend en druipend, juli was alledaags

Mijn vingers likken om alle kers van de taart te krijgen

Je jarige ergens in Maine

Toen ik zeker wist dat ik haar voor me kon winnen met mijn woorden

De Portland-zon boven haar houden in de zomerstorm

Ik heb haar meestal verzonnen en werd verliefd op de constructie

En ze kon het uiteindelijk vertellen, dus wenste ze me het beste

En terwijl ik mijn kleren bij elkaar raapte, begon er weer een storm te sluiten

En barsten en bloeien

Zelfs in mijn handen doet het pijn om het verwarde, gewonde diertje op te eisen

Ik was

Schat, ik ben er kapot van dat ik je probeer te veranderen, je proberen te maken

Hetzelfde droevige diertje dat ik ben geweest

Het is een prestatie om me te vergeven

Is het de bedoeling dat ik mijn eigen hoofd begrijp?

Als ik het uit mijn nek haal en het leeg laat lopen?

Is het de bedoeling dat ik mijn eigen hart begrijp?

Terwijl het de hele dag mijn lof zingt en ik het ontwijk?

Is het de bedoeling dat ik mijn eigen lichaam begrijp?

Als ik naar buiten loop in een poging eraan te ontsnappen?

Is het de bedoeling dat ik mijn eigen ziel begrijp?

Omdat ik jaloers ben dat het hoog boven me zweeft?

En ik vraag me af wie mijn eigen liefde zal verzorgen als ik het niet ben?

Als ik het in de lelies laat groeien om het tussen het onkruid te gooien

En ik vraag me af wie mijn eigen wereld zou redden als ik niet?

In mijn ochtend als ik het tot leven breng

En ik vraag me af wie mijn eigen wereld zou redden als ik niet?