Kisses - Kirsty McGee

A wise white moon sinks down into the sea

You wake up freezing cold, you lying under me

In a beach hut in a southern town, pebbledash grey

On a morning white as feathers

The sun as red as clay

Sometimes your eyes were chestnut brown

Sometimes your eyes were green

Sometimes your eyes were grey

They were the strangest i have seen

And you’d fix your eyes upon white lines

I’d fix mine next to yours

And we would ride these english roads

From shore to shining shore

As if we could live on kisses and stolen habitation

Riding up and down connecting lines in wagons built of steel

To sit on hard, stone beaches the morning after rain

And watch the water rising and then falling back again

The sun sinks down beneath the waves

You wonder will you see her face

Your wondering won’t leave you alone

As summer clouds turn brutish grey

Your smile still flickers bright as day

Why do we stand here like two fools

In summer’s fading light?

Come now, come, we’ll beat the dawn and leave this place behind

Leave this stolen room and shingle shore, ride off into the night

I’ll fix my eyes upon the road if you fix yours next to mine

And we’ll warm our hands on heated air in the first car that we find

And sometimes when i wake beneath a sky as grey as steel

I still expect to find your body’s imprint next to me

I’m reminded of you when i see those wagons roll

Like broken glass i watch them pass, grey spectres in my soul

Come now, come, the day moves on and leaves us both behind

Beat back the moon that rises like a shadow in your mind

How can i even talk to you with your eyes so faraway

As if someday soon that road you love might steal you back again…

As if you could live on kisses and stolen habitation

Riding up and down connecting lines in wagons built of steel

To sit on hard, stone beaches the morning after rain

And watch the water rising and then falling back again

Een wijze witte maan zakt in zee

Je wordt ijskoud wakker, jij liggend onder mij

In een strandhut in een zuidelijke stad, kiezelgrijs

Op een ochtend zo wit als veren

De zon zo rood als klei

Soms waren je ogen kastanjebruin

Soms waren je ogen groen

Soms waren je ogen grijs

Ze waren de vreemdste die ik heb gezien

En je zou je ogen richten op witte lijnen

Ik zou de mijne naast de jouwe maken

En we zouden deze Engelse wegen berijden

Van kust naar glanzende kust

Alsof we zouden kunnen leven van kusjes en gestolen woningen

Op en neer rijden van verbindingslijnen in wagens van staal

Om 's ochtends na regen op harde, stenen stranden te zitten

En kijk hoe het water stijgt en dan weer terugvalt

De zon zakt onder de golven

Je vraagt ​​je af of je haar gezicht zult zien

Je verwondering laat je niet met rust

Als zomerwolken bruut grijs worden

Je glimlach flikkert nog steeds zo helder als de dag

Waarom staan ​​we hier als twee dwazen?

In het vervagende licht van de zomer?

Kom nu, kom, we verslaan de dageraad en laten deze plek achter

Verlaat deze gestolen kamer en kiezelstrand, rijd de nacht in

Ik zal mijn ogen op de weg richten als jij de jouwe naast de mijne fixeert

En we zullen onze handen warmen aan verwarmde lucht in de eerste auto die we vinden

En soms als ik wakker word onder een hemel zo grijs als staal

Ik verwacht nog steeds de afdruk van je lichaam naast me te vinden

Ik moet aan jou denken als ik die wagens zie rollen

Als gebroken glas zie ik ze voorbijgaan, grijze spoken in mijn ziel

Kom nu, kom, de dag gaat verder en laat ons allebei achter

Versla de maan die opkomt als een schaduw in je geest

Hoe kan ik zelfs met je praten met je ogen zo ver weg

Alsof die weg waar je zo van houdt je ooit nog eens terug zou kunnen stelen...

Alsof je zou kunnen leven van kusjes en gestolen woningen

Op en neer rijden van verbindingslijnen in wagens van staal

Om 's ochtends na regen op harde, stenen stranden te zitten

En kijk hoe het water stijgt en dan weer terugvalt