Pleure en Silence - Kery James

Persuadés d’avoir du vécu,

Chacun de nous pense posséder le monopole de la souffrance,

On aborde fièrement nos cicatrices et on n’aime à rappeler

A quel point nos vies sont tristes et cruelles,

On est le nombril du monde et tous prétendent

Avoir grandi à l’ombre du bonheur,

On se fais notre ciné.

Dans le vacarme de nos plaintes,

Y a tant de gens qu’on entend même plus pleurer.

Tu sais, on ne souffre pas qu’en banlieue

Partout tu peux lire le même manque d’amour dans les yeux.

Même dans les beaux quartiers, des sourires sont des masques,

On n’achète pas le bonheur sans qu’un jour, le temps nous démasque

La détresse n’a pas de couleur, réveille toi:

Sous combien de peaux blanches se cache la douleur?

Chacun ses secrets, emmurés dans le silence,

Ces hémorragies internes qui nous font pleurer en silence.

Refrain x2:

Tu peux souffrir sans venir de la banlieue,

Partout tu peux lire le même manque d’amour dans les yeux.

A chacun son ghetto, chacun porte son fardeau.

Tu peux grandir à l’air libre, mais comme derrière les barreaux.

Mal être: chronique de douleurs qu’on traîne,

On espère qu’elles disparaissent mais en faite elles hibernent

Dans les veines de nos plaies, mon cœur la renferme,

C’est une peine sans sursis, à vie c’est du ferme

Et on se cache pour pleurer,

Si on sourit au monde, c’est en espérant le leurrer

Parce qu’au fond,

Qui peut réellement savoir ce qui nous tue

Et ce que l’on est,

Les gens se contentent de ce qu’on parait, pas vrai?

Souffrir sans pouvoir le dire c’est pire.

Moi j’ai encore la chance de l'écrire,

Alors je chante pour celles et ceux qui meurent de leurs vivants

Dans des drames silencieux, polémies de douleur,

Anorexie de bonheur,

Tous chantonnes leur vie en ré mineur

Même mineur.

Chacun ses secrets, emmurés dans le silence,

Ces hémorragies internes qui nous font pleurer en silence.

Refrain x2:

Tu peux souffrir sans venir de la banlieue,

Partout tu peux lire le même manque d’amour dans les yeux.

A chacun son ghetto, chacun porte son fardeau.

Tu peux grandir à l’air libre, mais comme derrière les barreaux.

Ne crois jamais être le seul à pleurer de quoi inonder le sol,

Certains enveloppent leur tristesse dans un lin seul

Mais seuls, ils finissent pleureur comme le saule,

Ecoutes pas trop les cœurs, ils font boum — boum

Au rythme des peurs,

Boum — boum chacun porte son fardeau,

Des cœurs gèlent et prennent les faux semblant comme manteau,

Quand d’autres se replient dans la violence, se cachent derrière l’arrogance,

Traduisent leurs tristesses par l’insolence,

Les gens cachent leurs douleurs,

Se tiennent debout comme des arbres

Mais leurs branches sont d’argiles,

Du cristal sous du marbre,

Les blessures mortelles sont celles qu’on peut confier

Si on se sent asphyxié, c’est qu’on tente de les étouffer,

Chacun ses secrets, emmurés dans le silence,

Ces hémorragies internes qui nous font pleurer en silence.

Refrain x2:

Tu peux souffrir sans venir de la banlieue,

Partout tu peux lire le même manque d’amour dans les yeux.

A chacun son ghetto, chacun porte son fardeau.

Tu peux grandir à l’air libre, mais comme derrière les barreaux.

Paris on pleure en silence, New York on pleure en silence, Kinshasa on pleure

en silence ….

Overtuigd van te hebben geleefd,

Ieder van ons denkt dat we het monopolie van het lijden hebben,

Met trots adresseren we onze littekens en onthouden we niet graag

Hoe droevig en wreed ons leven is,

Wij zijn de navel van de wereld en claimen allemaal

Opgegroeid in de schaduw van geluk,

We maken onze films.

In het lawaai van onze klachten,

Er zijn zoveel mensen die je niet eens meer kunt horen huilen.

Weet je, we lijden niet alleen in de buitenwijken

Overal lees je hetzelfde gebrek aan liefde in de ogen.

Zelfs in de mooie buurten zijn glimlachen maskers,

Je kunt geen geluk kopen zonder ons op een dag te ontmaskeren

Nood heeft geen kleur, word wakker:

Onder hoeveel witte huiden gaat de pijn schuil?

Ieder zijn geheimen, in stilte ingesloten,

Die inwendige bloedingen die ons in stilte doen huilen.

Koor x2:

Je kunt lijden zonder uit de buitenwijken te komen,

Overal lees je hetzelfde gebrek aan liefde in de ogen.

Ieder zijn eigen getto, ieder draagt ​​zijn last.

Je kunt in de open lucht groeien, maar graag achter tralies.

Malaise: kroniek van pijn die we slepen,

We hopen dat ze verdwijnen, maar in feite overwinteren ze

In de aderen van onze wonden, mijn hart bevat haar,

Het is een onvoorwaardelijke straf, het leven is vast

En we verbergen ons om te huilen,

Als we naar de wereld glimlachen, hoopt hij haar te misleiden

Want diep van binnen,

Wie kan echt weten wat ons doodt

En wat we zijn,

Mensen zijn blij met wat je lijkt, toch?

Lijden zonder te kunnen zeggen dat het erger is.

Ik heb nog steeds de kans om het te schrijven,

Dus ik zing voor degenen die levend sterven

In stille drama's, controverses van pijn,

geluk anorexia,

Allen zingen hun leven in d mineur

Zelfs klein.

Ieder zijn geheimen, in stilte ingesloten,

Die inwendige bloedingen die ons in stilte doen huilen.

Koor x2:

Je kunt lijden zonder uit de buitenwijken te komen,

Overal lees je hetzelfde gebrek aan liefde in de ogen.

Ieder zijn eigen getto, ieder draagt ​​zijn last.

Je kunt in de open lucht groeien, maar graag achter tralies.

Denk nooit dat je de enige bent die genoeg huilt om de vloer te laten overstromen

Sommigen wikkelen hun verdriet alleen in linnen

Maar alleen eindigen ze te huilen als de wilg,

Luister niet te veel naar harten, ze gaan boem - boem

Op het ritme van angsten,

Boem - boem iedereen draagt ​​zijn last,

Harten bevriezen en doen alsof als een mantel,

Wanneer anderen zich terugtrekken in geweld, verstop je dan achter arrogantie,

Vertaal hun verdriet door onbeschaamdheid,

Mensen verbergen hun pijn,

Sta hoog als bomen

Maar hun takken zijn van klei,

Kristal onder marmer,

Dodelijke wonden zijn die die kunnen worden toevertrouwd

Als we ons verstikt voelen, proberen we ze te verstikken,

Ieder zijn geheimen, in stilte ingesloten,

Die inwendige bloedingen die ons in stilte doen huilen.

Koor x2:

Je kunt lijden zonder uit de buitenwijken te komen,

Overal lees je hetzelfde gebrek aan liefde in de ogen.

Ieder zijn eigen getto, ieder draagt ​​zijn last.

Je kunt in de open lucht groeien, maar graag achter tralies.

Parijs huilen we in stilte, New York huilen we in stilte, Kinshasa we huilen

stil….