Les miens - Kery James

Et tous les gens des cités lèvent leurs mains

Et tous les enfants d’immigrés lèvent leurs mains

Et tous les gens des quartiers chauds lèvent leurs mains

Et tous les gens des ghettos lèvent leurs mains

Les miens, Arabes et Noirs pour la plupart d’entre eux

J’ai grandi parmi eux, je connais leur histoire

Dans l’oubli de moi-même j'écris leurs mémoires

J’les aime, j’te prie d’y croire

J’ai tant chanté leurs souffrances

Eux, ces Français pourtant étrangers en France

Je n’ignore pas que profonde est leur déchirure

La mienne, je tente de soigner par l'écriture

Bien sûr que j’ai en moi une part d’eux

Bien que j'étouffe cette rage qu’ils cultivent en banlieue

Et c’est toujours de la tristesse que tu peux lire dans mes yeux

Et tant de tendresse qui se manifeste de mes vœux

Envers ces habitants des quartiers, banlieues, cités

Trop cités, qu’on a souhaité lier à l’insécurité

Leur différence naît dans le regard des autres

Parfois conséquence: la violence et autre

J’viens de la banlieue, une France à part

Et y’a pas que la distance qui nous sépare

La cité a ses codes, son langage, son silence, ses modes

Ses méthodes et sa lecture de monde

Lèvent leurs mains

Et tous les enfants d’immigrés lèvent leurs mains

Et tous les gens des quartiers chauds lèvent leurs mains

Et tous les gens des ghettos lèvent leurs mains

C’est vrai que parmi les miens il y a des dealers, des tueurs et des braqueurs

Des crapuleux mais aussi des durs au grand cœur

Des étudiants, des patrons et des sportifs

Y’a, des innocents et des fautifs

Nos rues sont pleines de talents cachés

Transformés en talents gâchés

Sous-estimant la valeur du temps

Je me pose une question: «Les miens sont-ils naïfs ou inconscients ?»

Lorsque l’envie domine leur raison

Je vois les miens en vie, mais en prison

De toute façon, mêmes libres, ils se sentent comme prisonniers

Rejettent le bon sens comme un fou que t’essaies de raisonner

Torturés par les regrets

J’crois que les miens pleurent mais en secret

Ils sont si loin qu’ils n’arrivent plus à revenir;

C’qu’ils voudraient être, ils n’arrivent plus à l’devenir

Ils refusent un avenir sans oseille

Souvent victimes d’une adolescence sans modèle

En bas des tours, le temps leur échappe, leurs vies se consument

Splif au bec, regard noir, avenir confus

Et certains tapent dans la coke

Mais la plupart t’diront que c’est jamais eux mais les autres

Combien des miens ne sont pas c’qu’ils voulaient être

Ne font pas ce qu’ils voulaient faire, ne vivent pas ce qu’ils voulaient vivre

Ils se croient condamnés à l'échec

L’inégalité sociale comme prétexte

En fait, la délinquance, un héritage maudit

Que les plus vieux leur lèguent depuis leur plus jeune âge

Alors combien peuvent s’en sortir

Construire, partir

Ou alors partir pour construire

Pour revenir, pour reconstruire et instruire les nôtres?

Lèvent leurs mains

Et tous les gens des cités lèvent leurs mains

Et tous les enfants d’immigrés lèvent leurs mains

Et tous les gens des quartiers chauds lèvent leurs mains

Et tous les gens des ghettos lèvent leurs mains

Et tous les fils de prolétaires lèvent leurs mains

Tous ceux qui se sentent solidaires lèvent leurs mains

Et tous ceux de la France d’en bas lèvent leurs mains

Lèvent leurs mains

Ça me tue de voir les miens s’entretuer

Tirer, tuer, trop s’y sont habitués

Pourtant nos histoires sont les mêmes

Et quand on se fait face

On est comme face à face à nous-mêmes

On a la rage pour les mêmes raisons

On subit les mêmes exclusions

Reclus dans les mêmes quartiers, enfermés dans les mêmes prisons

Nos parents ont fait preuve du même courage

Nous aiment du même amour alors pourquoi tu me dévisages?

Tandis que les médias nous salissent, que certains nous trahissent

Complotent, rêvent en secret que la France nous bannisse

Dans leur bouche, avant, on était tous des voleurs

Maintenant, dans leurs reportages on est tous des violeurs

On violerait nos sœurs à plusieurs

On y verrait une justice, une fierté, un honneur

Tu sais ce qu’ils se disent, normal pour des extrémistes en puissance

La haine succède à la peur et eux veulent faire flipper la France

Frangin, lève ta main si t’as une sœur et que tu la respectes

Lève ta main si t’as un frère et qu’il te respecte

Lève ta main si t’es conscient que la cité peut être un drame

Que tu sois un homme ou une femme

Lèvent leurs mains

Et tous les gens des cités lèvent leurs mains

Et tous les enfants d’immigrés lèvent leurs mains

Et tous les gens des quartiers chauds lèvent leurs mains

Et tous les gens des ghettos lèvent leurs mains

Et tous les fils de prolétaires lèvent leurs mains

Tous ceux qui se sentent solidaires lèvent leurs mains

Et tous ceux de la France d’en bas lèvent leurs mains

Lèvent leurs mains

Celle-ci c’est pour tous les gens des quartiers, banlieues, cités qu’on a

souhaité lier à l’insécurité

Afrique du Nord, du Sud, Antilles, Europe, espagnols, portugais

La misère n’a pas de couleur

Au royaume des rêves brisés, des cœurs brisés

Des sentiments maîtrisés

Quand ils ne sont pas méprisés

Ton sens de la survie doit y être aiguisé

C’est en rage, que les faiblesses sont déguisées

Les miens n’en n’ont pas l’air, mais ils sont épuisés

Les miens, je vais les représenter jusqu’au dernier

Paroles rédigées et expliquées par la communauté RapGenius France

En alle mensen van de steden steken hun hand op

En alle immigrantenkinderen steken hun hand op

En alle mensen in de rosse buurten steken hun handen in de lucht

En alle mensen in de getto's steken hun hand op

De mijne, Arabieren en zwarten voor het grootste deel

Ik ben tussen hen opgegroeid, ik ken hun geschiedenis

In zelfvergetelheid schrijf ik hun memoires

Ik hou van ze, geloof het alsjeblieft

Ik heb zoveel van hun lijden gezongen

Zij, deze Fransen en toch buitenlanders in Frankrijk

Ik weet hoe diep hun traan is

De mijne, ik probeer te genezen door te schrijven

Natuurlijk heb ik een deel van hen in mij

Hoewel ik deze woede onderdrukt, cultiveren ze in de buitenwijken

En het is altijd verdriet dat je in mijn ogen kunt lezen

En zoveel tederheid die mijn wensen manifesteert

Naar deze inwoners van de wijken, voorsteden, steden

Te veel aanhalingstekens, die we wilden linken aan onzekerheid

Hun verschil wordt geboren in de blik van anderen

Soms gevolg: geweld en andere

Ik kom uit de buitenwijken, een Frankrijk apart

En het is niet alleen de afstand die ons scheidt

De stad heeft zijn codes, zijn taal, zijn stilte, zijn modi

Zijn methoden en zijn lezing van de wereld

hun hand opsteken

En alle immigrantenkinderen steken hun hand op

En alle mensen in de rosse buurten steken hun handen in de lucht

En alle mensen in de getto's steken hun hand op

Het is waar dat er onder mijn mensen drugsdealers, moordenaars en overvallers zijn

Schurkachtig maar ook stoer met een groot hart

Studenten, bazen en atleten

Er zijn onschuldigen en schuldigen

Onze straten zitten vol verborgen talenten

Veranderd in verspilde talenten

De waarde van tijd onderschatten

Ik stel mezelf een vraag: "Zijn de mijne naïef of niet bewust?"

Wanneer afgunst hun verstand domineert

Ik zie de mijne levend, maar in de gevangenis

Hoe dan ook, zelfs als ze vrij zijn, voelen ze zich gevangenen

Verwerp het gezond verstand als een gek die je probeert te redeneren

Gemarteld door spijt

Ik denk dat de mijne huilen, maar in het geheim

Ze zijn zo ver weg dat ze niet terug kunnen komen;

Wat ze zouden willen zijn, kunnen ze niet meer worden

Ze weigeren een meedogenloze toekomst

Vaak slachtoffers van een adolescentie zonder rolmodel

Op de bodem van de torens ontsnapt de tijd aan hen, hun leven wordt verteerd

Splif in de snavel, schittering, verwarde toekomst

En wat cola

Maar de meesten zullen je vertellen dat het nooit zij zijn, maar de anderen

Hoeveel van mij zijn niet wat ze wilden zijn?

Doe niet wat ze wilden doen, leef niet wat ze wilden leven

Ze denken dat ze gedoemd zijn te mislukken

Sociale ongelijkheid als voorwendsel

In feite, delinquentie, een vervloekte erfenis

Dat de oudste hen vanaf hun jongste leeftijd nalaat

Dus hoeveel kunnen er rondkomen?

Bouwen, vertrekken

Of laat bouwen

Om terug te keren, om onze eigen te herbouwen en op te voeden?

hun hand opsteken

En alle mensen van de steden steken hun hand op

En alle immigrantenkinderen steken hun hand op

En alle mensen in de rosse buurten steken hun handen in de lucht

En alle mensen in de getto's steken hun hand op

En alle zonen van proletariërs steken hun hand op

Allen die zich solidair voelen, steken hun hand op

En al die van Frankrijk hieronder steken hun hand op

hun hand opsteken

Het doodt me om te zien hoe mijn mensen elkaar vermoorden

Schieten, doden, te veel raakten eraan gewend

Toch zijn onze verhalen hetzelfde

En als we tegenover elkaar staan

We staan ​​oog in oog met onszelf

We worden om dezelfde redenen woedend

We worden geconfronteerd met dezelfde uitsluitingen

Opgesloten in dezelfde vertrekken, opgesloten in dezelfde gevangenissen

Onze ouders toonden dezelfde moed

Houd van ons met dezelfde liefde, dus waarom staar je naar mij?

Terwijl de media ons besmeuren, verraden sommigen ons

Plot, droom stiekem dat Frankrijk ons ​​verbant

In hun mond waren we vroeger allemaal dieven

Nu in hun rapporten zijn we allemaal verkrachters

We zouden onze zussen samen verkrachten

Het zou worden gezien als gerechtigheid, trots, eer

Je weet wat ze zeggen, normaal voor potentiële extremisten

Haat neemt het over van angst en ze willen Frankrijk de stuipen op het lijf jagen

Bro, steek je hand op als je een zus hebt en je respecteert haar

Steek je hand op als je een broer hebt en hij respecteert je

Steek je hand op als je weet dat de stad een drama kan zijn

Of je nu een man of een vrouw bent

hun hand opsteken

En alle mensen van de steden steken hun hand op

En alle immigrantenkinderen steken hun hand op

En alle mensen in de rosse buurten steken hun handen in de lucht

En alle mensen in de getto's steken hun hand op

En alle zonen van proletariërs steken hun hand op

Allen die zich solidair voelen, steken hun hand op

En al die van Frankrijk hieronder steken hun hand op

hun hand opsteken

Deze is voor alle mensen uit de buurten, voorsteden, steden die we hebben

wilde linken naar onzekerheid

Noord-Afrika, Zuid-Afrika, West-Indië, Europa, Spaans, Portugees

Ellende heeft geen kleur

In het rijk van gebroken dromen, gebroken harten

Gecontroleerde gevoelens

Wanneer ze niet worden veracht

Je overlevingsgevoel moet daar worden aangescherpt

Het is in woede, zwakheden zijn vermomd

Die van mij zien er niet uit, maar ze zijn uitverkocht

De mijne, ik zal ze tot het laatst vertegenwoordigen

Teksten geschreven en uitgelegd door de RapGenius France-gemeenschap