À l'ombre du show business - Kery James, Charles Aznavour

A l’ombre du Show-Business

Combien de temps?

Combien de temps

Vont ils étouffer notre art?

Combien de temps

Vont-ils se partager les Victoires de la Musique?

On s’en fout on est réels nous, t’es fou toi

Ils tentent d'étouffer notre art faut être honnête

Ils refusent de reconnaître qu’en ce siècle les rappeurs sont les héritiers des

poètes

Notre poésie est urbaine, l’art est universel

Notre poésie est humaine

Nos textes sont des toiles que dévoilent nos mal-êtres

Des destins sans étoiles

Nos lettres, photographies des instants

Deviendront des témoins chantant le passé au présent

Un piano, une voix tu vois

L’art des pauvres n’a besoin que de ça

Je rappe à la force des mots sans artifices

Moi c’est à force de mots que j’suis artiste

J’pratique un art triste, tristement célèbre

Car c’est à travers nos disques que la voix du ghetto s'élève

Mon rap est un art prolétaire

Alors les minorités y sont majoritaires

Mais comme tout art je pense

Que le rap transcende les différences

Rassemble les coeurs avant les corps

Faisant des corps des décors, mettant les coeurs en accord

Et si j'écrivais mieux que Lionel Florence?

Issu de la 2ème France j’attends encore ma 1ère chance

Pardonne mon arrogance mais ils condamnent mon art en silence

Pendant que je pleure mes potes ont terminé leur dernière danse

Alors oui je suis poète dans le cercle des disparus

A l’ombre du Show-Business, mon art vient de la rue

Mon art est une pierre précieuse qu’on a recouvert de ciment

Que seul peut faire fondre les sentiments

Mon art est engagé, mon art à un sens

Mon art à une opinion, mon art est intense

Mon art ne s’excuse pas s' il vous gène

Car il apaise nos cœurs, c’est le cri des Indigènes

Oh que j’aime la langue de Molière, j’suis à fleur de mots, tu sais;

Y’a une âme derrière ma couleur de peau

Et si je pratique un art triste, c’est que mon cœur est une éponge

On est rappeurs et artistes même si ça vous dérange

À l’ombre du show-business

À l’ombre du show-business

J'écris des poésies de larmes, des pluies de pleurs

Ils veulent tuer mon art mais mes œuvres demeurent

A l’ombre du show business mes vers sont des éclats

Qui rayonnent sur les cœurs, c’est pas grave s' ils m'écartent

J’ai grandi sur du verglas, où chaque chute peut être fatale

Dans le ballet des balles, dans le dialogue du métal

La France nous à mis de coté

Je l’ai écris ce qu’on ressent quand on est rejeté, sans pudeur je l’ai décrit,

t’es fou toi !

Ça fait vingt ans qu’on chante la banlieue

Vingt ans qu’ils décrient nos écrits en haut lieu

Vingt ans qu’ils étouffent nos cris

Qui transcrivent les crispations des cœurs en crise

Et les conditions de vie de nos frères en prison

Vingt ans qu’on ouvre des fenêtres sur des avenirs sans horizons

Vingt ans qu’on pose nos mains sur des plaies ouvertes qui saignent le rejet

Car l'égalité des chances n’est qu’un projet

À l’ombre du show-business

À l’ombre du show-business

À l’ombre du show-business

À l’ombre du show-business

À l’ombre du show-business, faut être optimiste mon frère

Tous les grands mouvements ont soufferts

Les poètes sont morts de faim à l’ombre du show-business

Aujourd’hui ça serait peut-être même… plus facile

Les portes sont fermées, verrouillées mais elle s’ouvrent petit à petit

Et plus tu y croiras, plus tu pourras

Plus tu réussiras à l’ombre du show-business

Aujourd’hui ça sera peut être plus … simple

Parce que y’a toute une jeunesse qui te suit mon frère

À l’ombre du show-business, le soleil peut se lever…

In de schaduw van Show-Business

Hoe lang?

Hoe lang

Zullen ze onze kunst verstikken?

Hoe lang

Zullen ze de overwinningen van muziek delen?

Wat maakt het ons uit, echte wij, jij gekke jij

Ze proberen onze kunst te smoren, moet eerlijk zijn

Ze weigeren te erkennen dat rappers in deze eeuw de erfgenamen zijn van

dichters

Onze poëzie is stedelijk, kunst is universeel

Onze poëzie is menselijk

Onze teksten zijn doeken die onze kwalen onthullen

Lot zonder sterren

Onze brieven, foto's van momenten

Zullen getuigen worden die het verleden naar het heden zingen

Een piano, een stem die je ziet

De kunst van de armen heeft alleen dat nodig

Ik rap met kracht van woorden zonder kunstgrepen

Ik, het is door woorden dat ik een artiest ben

Ik beoefen een trieste, beruchte kunst

Want het is door onze platen dat de stem van het getto stijgt

Mijn rap is een proletarische kunst

Dus de minderheden zijn daar de meerderheid

Maar zoals alle kunst denk ik

Die rap overstijgt verschillen

Verzamel harten voor lichamen

Lichamen decors maken, harten op elkaar afstemmen

Wat als ik beter zou schrijven dan Lionel Florence?

Komende van de 2e Frankrijk wacht ik nog steeds op mijn 1e kans

Excuseer mijn arrogantie, maar ze veroordelen mijn kunst in stilte

Terwijl ik huil zijn mijn homies klaar met hun laatste dans

Dus ja, ik ben een dichter in de kring van de verdwenenen

In de schaduw van Show-Business komt mijn kunst van de straat

Mijn kunst is een kostbare steen die is bedekt met cement

Dat kan alleen de gevoelens doen smelten

Mijn kunst is betrokken, mijn kunst heeft betekenis

Mijn kunst heeft een mening, mijn kunst is intens

Mijn kunst verontschuldigt zich niet als het je in de weg staat

Want het kalmeert ons hart, het is de roep van de inboorlingen

Oh, wat hou ik van de taal van Molière, ik ben op de rand van woorden, weet je;

Er zit een ziel achter mijn huidskleur

En als ik een droevige kunst beoefen, is dat omdat mijn hart een spons is

We zijn rappers en artiesten, ook al stoort het je

In de schaduw van de showbusiness

In de schaduw van de showbusiness

Ik schrijf gedichten van tranen, tranen van tranen

Ze willen mijn kunst doden, maar mijn werken blijven

In de schaduw van de showbusiness zijn mijn verzen scherven

Die schijnen op harten, het maakt niet uit of ze me afwijzen

Ik ben opgegroeid op ijs, waar elke val fataal kan zijn

In het ballet van kogels, in de dialoog van metaal

Frankrijk zet ons opzij

Ik schreef het hoe het voelt om afgewezen te worden, zonder schaamte beschreef ik het,

Jij bent gek!

We zingen al twintig jaar over de buitenwijken

Twintig jaar onze geschriften op hoge plaatsen afkeuren

Twintig jaar dat ze onze kreten verstikken

Die de samentrekkingen van harten in crisis vertalen

En de levensomstandigheden van onze broeders in de gevangenis

Twintig jaar vensters openen op toekomsten zonder horizon

Twintig jaar onze handen op open wonden leggen die afstoting bloeden

Omdat gelijke kansen slechts een project is

In de schaduw van de showbusiness

In de schaduw van de showbusiness

In de schaduw van de showbusiness

In de schaduw van de showbusiness

In de schaduw van de showbusiness, moet optimistisch zijn broer

Alle grote bewegingen hebben geleden

Dichters stierven van de honger in de schaduw van de showbusiness

Vandaag is het misschien zelfs… makkelijker

De deuren zijn gesloten, op slot, maar ze gaan beetje bij beetje open

En hoe meer je gelooft, hoe meer je kunt

Hoe succesvoller je bent in de schaduw van de showbusiness

Vandaag is het misschien makkelijker...

Omdat er een hele jeugd je volgt, mijn broer

In de schaduw van de showbusiness kan de zon opkomen...