LE POETE NOIR - Kery James

Les rappeurs et les slammeurs écrivent merveilleusement notre langue

Je dois dire que le, le leader de tout cela, celui qui émerge en tête,

c’est Kery James

Et vous allez l’entendre, écoutez surtout attentivement les paroles

Comment c’est beau et comment c’est Français

J’noirci des feuilles blanches à l’encre d'ébène

À l’encre de mes peines

Je me poumone sous la fureur du vent

Mes mots s’envolent comme des nuages mouvants

On me tue chaque jour dans la langue de Molière

Je rend chaque coup dans la langue de Césaire

Pour être Noir, je chante ma solitude

J’habille désespoir que l’aube dénude

Je m’inspire de feuilles mortes aux couleurs d’Automne

Ma poésie naît où l'Été s’endort, quand l’Hiver chantonne

Puisqu'écrire c’est oser, j’ose sans demi-mesures

J’ai des souvenirs pourpres, à en faire rougir l’azur

J’viens de tour de ciment, à perte de vie

Cimetières d’illusions où se terrent les envies

Quand les lendemains ne font même plus de promesses

Mourir à vingt ans peut te sembler romanesque

À traîner le jour, j’ai vu naître la nuit

On a longtemps que vivre, c'était tuer l’ennui

L'égalité, j’ai cru la voir en silhouette

Ce soir ou la pauvreté pointa un flingue sur ma tête

J’noirci des feuilles blanches à l’encre d'ébène

À l’encre de mes peines

Je me poumone sous la fureur du vent

Mes mots s’envolent comme des nuages mouvants

On me tue chaque jour dans la langue de Molière

Je rend chaque coup dans la langue de Césaire

Pour être Noir, je chante ma solitude

J’habille désespoir que l’aube dénude

Jugé sur mon teint, j'écris à l’instinct

J’ouvre les bras au monde mais seule la peine m'étreint

Alors sourire forcé, je n’serai jamais Français

Ici les fils de colons ont peur d'être grands remplacés

Au soleil levant s'éteindront mes jours

Il l’a feront sans moi la guerre civile d'Éric Zemmour

Peur des différences, ou panique sanitaire

Les moutons masqués trouvent la dictature salutaire

J’mène une vie de bohême, je m'émancipe en lettre

Je n’attend pas qu’on m’aime, j’exige qu’on me respecte

À chaque instants je meurs, je ne suis pas grand chose

Peut-on rendre le monde meilleur en semant des pétales de proses?

À l’encre d'ébène

À l’encre de mes peines

Je me poumone sous la fureur du vent

Mes mots s’envolent comme des nuages mouvants

On me tue chaque jour dans la langue de Molière

Je rend chaque coup dans la langue de Césaire

Pour être Noir, je chante ma solitude

J’habille désespoir que l’aube dénude

Noir

Noir

Noir

J’suis souvent d’humeur noire

J’ai des idées noires

Parfois je broie du noir

Ma poésie est noire

J’suis souvent d’humeur noire, noire, noire, noire

J’ai des idées noires, noires, noires, noires

Parfois je broie du noir, noir, noir, noir, noir, noir, noir

Ma poésie est noire

Rappers en slammers schrijven onze taal prachtig

Ik moet zeggen dat de, de leider van dit alles, degene die aan de leiding komt,

het is Kery James

En je zult het horen, luister vooral goed naar de teksten

Hoe mooi en hoe Frans is

Ik heb witte lakens zwart gemaakt met ebbenhouten inkt

In de inkt van mijn verdriet

Ik longeer in de woede van de wind

Mijn woorden vliegen weg als bewegende wolken

Ze vermoorden me elke dag in de taal van Molière

Ik beantwoord elke slag in de taal van Cesaire

Om zwart te zijn, zing ik mijn eenzaamheid

Ik kleed wanhoop die de dageraad ontbloot

Ik ben geïnspireerd door dode bladeren in de kleuren van de herfst

Mijn poëzie wordt geboren waar de zomer slaapt, als de winter zingt

Aangezien schrijven gedurfd is, durf ik zonder halve maatregelen

Ik heb paarse herinneringen, om het azuurblauwe te laten blozen

Ik kom uit de cementtoren, met verlies van mijn leven

Kerkhoven van illusies waar verlangens op de loer liggen

Wanneer morgen zelfs geen beloftes meer doet

Sterven op je twintigste lijkt misschien romantisch voor jou

Terwijl ik de dag sleepte, zag ik de geboorte van de nacht

Het is lang geleden om te leven was om de verveling te doden

Gelijkheid, ik dacht dat ik het in silhouet zag

Vanavond toen armoede een pistool op mijn hoofd richtte

Ik heb witte lakens zwart gemaakt met ebbenhouten inkt

In de inkt van mijn verdriet

Ik longeer in de woede van de wind

Mijn woorden vliegen weg als bewegende wolken

Ze vermoorden me elke dag in de taal van Molière

Ik beantwoord elke slag in de taal van Cesaire

Om zwart te zijn, zing ik mijn eenzaamheid

Ik kleed wanhoop die de dageraad ontbloot

Beoordeeld op mijn huidskleur, schrijf ik op instinct

Ik open mijn armen naar de wereld, maar alleen de pijn omhelst me

Dus een geforceerde glimlach, ik zal nooit Frans zijn

Hier zijn de zonen van kolonisten bang om vervangen te worden geweldig

Bij de rijzende zon zullen mijn dagen vergaan

Hij zal het doen zonder mij de burgeroorlog van Éric Zemmour

Angst voor verschillen, of gezondheidspaniek

Gemaskerde schapen vinden dictatuur gunstig

Ik leid een bohemien leven, ik emancipeer mezelf in letters

Ik verwacht niet geliefd te worden, ik eis respect

Elk moment dat ik sterf, ben ik niet veel

Kunnen we de wereld verbeteren door bloemblaadjes van proza ​​te zaaien?

in ebbenhouten inkt

In de inkt van mijn verdriet

Ik longeer in de woede van de wind

Mijn woorden vliegen weg als bewegende wolken

Ze vermoorden me elke dag in de taal van Molière

Ik beantwoord elke slag in de taal van Cesaire

Om zwart te zijn, zing ik mijn eenzaamheid

Ik kleed wanhoop die de dageraad ontbloot

zwart

zwart

zwart

Ik ben vaak in een donkere bui

Ik heb donkere gedachten

Soms broed ik

Mijn poëzie is zwart

Ik ben vaak in een donkere, donkere, donkere, donkere bui

Ik heb gedachten zwart, zwart, zwart, zwart

Soms ben ik aan het kniezen, zwart, zwart, zwart, zwart, zwart, zwart

Mijn poëzie is zwart