Le goût de vivre - Kery James

Le ciel s’assombrit, les nuages pleurent

Nos angoisses prennent vie là où nos espoirs meurent

On s’endort petits, privés de grands espaces

Et nos dialogues finissent en débris contre un plexiglass

Est-ce qu’on s’aimait avec paresse?

Une chose est sûre, c’est qu’maintenant on se rassure sans caresses

Amour sans preuve, amour factice, amour en ligne

Bientôt ils voudront nous livrer le bonheur à domicile

Réseaux sociaux sans rencontres

Militer en cliquant, insulter sans rendre compte

Guerre sans ennemis, donc guerre sans trêve

Le visage masqué on doit lire sur nos rêves

Qu’est-ce qu’on donnerait pour une simple promenade

Tu sais quoi?

Peut être qu’on mourrait pour une simple accolade

On finit par payer nos excès, c’est bien la fin d’un monde tel qu’on le connaît

Vivre, vivre, vivre

C’est fou comme la mort leur donne le goût de

Vivre, vivre, vivre

C’est fou comme la mort leur donne le goût de vivre

Le bonheur ici bas n’est jamais vraiment acquis

On sait qu’il était là une fois qu’il est partit

Plutôt que bâtir des ponts, on préfère tracer des frontières

La peur a très peu raison, c’est un sentiment barrière

On choisit pas nos morts mais au fond qu’est ce qu’on possède si nos vies nous

échappent?

Le temps c’est de l’or, or, priver de temps, chaque seconde nous échappe

Pour chaque émotion, un émoji, une application

Au fond ce qu’ils désirent c’est une humanité où l'être humain n’est qu’option

Panique solitaire, même les clowns en sont tristes

Pas de risque zéro, car la vie est un risque

Gueule de bois au réveil car la peur les enivre

C’est fou comme la mort leur donne le goût de vivre

Vivre, vivre, vivre

C’est fou comme la mort leur donne le goût de

Vivre, vivre, vivre, vivre, vivre

C’est fou comme la mort leur donne le goût de vivre

Vivre, vivre, vivre

C’est fou comme la mort leur donne le goût de vivre

Vivre, vivre, vivre, vivre, vivre, vivre, vivre, vivre

C’est fou comme la mort leur donne le goût de vivre

Vivre, vivre, vivre

De lucht wordt donker, de wolken huilen

Onze zorgen komen tot leven waar onze hoop sterft

We vallen klein in slaap, verstoken van grote ruimtes

En onze dialogen eindigen in stukjes tegen een plexiglas

Houden we van elkaar met luiheid?

Eén ding is zeker, het is dat we nu gerustgesteld zijn zonder liefkozingen

Liefde zonder bewijs, nepliefde, online liefde

Binnenkort zullen ze geluk bij ons thuis willen brengen

Sociale netwerken zonder dating

Militeer door te klikken, beledig zonder het te beseffen

Oorlog zonder vijanden, dus oorlog zonder wapenstilstand

Gemaskerd gezicht, we moeten onze dromen lezen

Wat we zouden geven voor een eenvoudige wandeling?

Weet je wat?

Misschien zouden we sterven voor een simpele knuffel

We betalen uiteindelijk voor onze excessen, het is het einde van een wereld zoals we die kennen

Leef, leef, leef

Het is gek hoe de dood ze laat smaken

Leef, leef, leef

Het is gek hoe de dood hen laat leven

Geluk hier beneden is nooit echt een gegeven

We weten dat hij er was toen hij weg was

In plaats van bruggen te bouwen, trekken we liever grenzen

Angst is heel weinig goed, het is een barrièregevoel

We kiezen onze doden niet, maar wat hebben we eigenlijk als ons leven?

ontsnappen?

Tijd is goud, goud, tijd ontnemen, elke seconde glijdt weg

Voor elke emotie, een emoji, een applicatie

Wat ze eigenlijk willen is een mensheid waar de mens slechts een optie is

Eenzame paniek, zelfs de clowns zijn er verdrietig over

Geen nulrisico, want leven is een risico

Kater als ze wakker worden, want angst bedwelmt hen

Het is gek hoe de dood hen laat leven

Leef, leef, leef

Het is gek hoe de dood ze laat smaken

Leef, leef, leef, leef, leef

Het is gek hoe de dood hen laat leven

Leef, leef, leef

Het is gek hoe de dood hen laat leven

Leef, leef, leef, leef, leef, leef, leef, leef

Het is gek hoe de dood hen laat leven

Leef, leef, leef