Nous - Kayna Samet, IAM

Kayna Samet:

Ouais, t’en sais quoi, c’qu’on a dans l’ventre?

Et c’qui ronge à sang nos vies?

Ouais, mec, t’en sais quoi?

Qu’est ce que t’inventes à faire de nous une phobie?

C’est.

Fils d’immigrés, familles nombreuses

Du fin fond des cités dortoirs

Jusqu'à notre dernier souffle, on gard’ra espoir

Génération lassée d'être blasée

Regards froids et têtes rasées

Les pieds dans la boue au fond d’la fosse

On grimpe aux barbelés par la force, ouais

Génération, lassée d'être blasée

Métissés, métèques ou basanés

On marche avec des trous au fond des poches

Mais on grimpe aux barbelés par la force, ouais.

Akhenaton:

Regardes nous a-t-on l’air de français d’souche?

Ou de suspects à l’occasion, disons ce fossé d’sous

C’est la trappe qu’on actionne, et not’sang c’est le soufre, impossible

De dialoguer, entre nos verbes c’est le gouffre, le temps m’essouffle

Nous, otages de Ronald, not' révérend Moon

C’est fou !

Qui aurait pu dire qu’on se serait fait niquer un beau jour par un

clown

Bombardés d’crack, sous les pas, les doses et les pipes craquent

Bagarres au Cutter dont nos corps affichent les stigmates

Nous, dont les caisses font qu’les flics matent

Rien d’beau s’assort à nos gueules, et l’fisc fait sa partie d’maths

Repas d’maman gâchés par une O.D. de Kit Kat

On avance cagoulés, un sale vécu jonché de fric-frac

Nous le sujet tabou dans leur bouche dire qu’on est bien

C’est l’drame, ils rappliquent seulement si ça crame

La vie est courte, ils captent pas qu’on soit si speed

Ils comprennent pas qu’des frères et sœurs disciplinés défient leurs stupides

statistiques

Nous, enfants d’hier, pères aujourd’hui

La mauvaise graine se répand, dur de la faire taire aujourd’hui

Ca à l’air tranquille comme ça, toi, tu subis les fouilles?

Y’a un monde entre nous, c’est vrai, qu’est ce que tu casses les couilles !

Nous, méfiants depuis qu’on est écoliers, vrais

Sincères, entiers, patients, francs du collier

Quand même faut pas déconner car ce sont nos ménages qui consomment

La rage nous consume, quand ça va mal, c’est nous qu’on sonne

Depuis l’enfance, ce sont le mêmes, c’est nous qu’on somme pour y remédier:

Un bon cocktail de voyelles et de consonnes

La bombe agricole, Nous

Génération lassée d'être blasée

Regards froids et têtes rasées

Les pieds dans la boue au fond d’la fosse

On grimpe aux barbelés par la force, ouais

Génération, lassée d'être blasée

Métissés, métèques ou basanés

On marche avec des trous au fond des poches

Mais on grimpe aux barbelés par la force, ouais.

Shurik’n:

Nous, enfants des halls gris d’ici et d’ailleurs grains de riz

Dans le rouage, digue où font naufrage leurs exquis

Plein de peur, l’inconnu qui dérange s’extirpant doucement de la fange

Pas prévu au départ, chaque réussite a sa place dans un Strange

Fils du Vietnam urbain, des cales plein les mains, fiers en diable

Plus capables que coupables

Ils le cachent car ils savent que même les pieds dans le sable

Leur ciel est touchable comme leurs chaises et leurs billets

Sans se plier ni piller

Nous, l’sang des déracinés au tracé dessiné à l’encre

Magique défiant leur logique beaucoup ont résisté

Mais peu l'ébruitent, seuls les bris de vitres suscitent l’intérêt

De l’oeil vicieux de la télé au sensas attelée

Enfant de mensonges, cent fois séculaires

Fruits des centres de tri où on éloigne les cerfs des hautes sphères

Où seul l'élite passe la barrière pendant que nos pères cassent de la pierre

Parce que personne veut le faire

Et je dis personne pour le con qui clame qu’on vole son salaire

Nous, dont ils savent peu et parlent trop, la hotte accrochée dans le dos

Faut au moins ça pour tout ce qu’on porte comme chapeaux

J’avoue que parfois que c’est de l’intérieur que frappe le couteau

Et les meilleurs tombent servant de repas aux infos

Nous, autodidactes au salade, préférant l’acte c’est parce qu’on

En est pas qu’on tire la cloche avant la débâcle

Cruel dernier acte éclectique la masse se déplace perçue comme une menace

Nous, le reflet dans leur glace

Kayna Samet:

On pousse, comme la mauvaise herbe, on sait déjà

C’que le sort nous réserve à chaque faux pas

T’inquiètes, on a nos réserves de coups d'éclats

(Même), si toi, tu t'énerves, nous on s’en bat

On pousse, comme la mauvaise herbe, on sait déjà

C’que le sort nous réserve à chaque faux pas

T’inquiètes, on a nos réserves de coups d'éclats

(Même), si toi, tu t'énerves, nous on s’en bat

Kayna Samet:

Ja, weet je wat, wat zit er in onze maag?

En wat vreet aan ons leven?

Ja, man, wat weet je?

Wat vind je uit om ons een fobie te maken?

Dat is.

Zonen van immigranten, grote gezinnen

Uit de diepten van slaapsteden

Tot onze laatste ademtocht, we zullen hoop houden

Generatie die het zat is om afgemat te zijn

Koude blikken en geschoren hoofden

Voeten in de modder op de bodem van de put

We beklimmen prikkeldraad met geweld, yeah

Generatie, moe van afgemat te zijn

Halfbloed, halfbloed of donker

We lopen met gaten in onze zakken

Maar je klimt met geweld in prikkeldraad, ja.

Achnaton:

Kijk, zien we eruit als native Fransen?

Of de occasionele verdachten, zeg deze sloot van onderuit

Het is het luik dat we bedienen, en ons bloed is zwavel, onmogelijk

Naar dialoog, tussen onze werkwoorden is het de afgrond, de tijd raakt op

Wij, gijzelaars van Ronald, niet' Reverend Moon

Het is gek !

Wie had kunnen zeggen dat we op een dag zouden zijn genaaid door een

clown

Gebombardeerd met crack, onder de voeten, de doses en de leidingen kraken

Cutter vecht dat onze lichamen de littekens vertonen

Wij, wiens geld de politie laat kijken

Niets leuks past bij onze gezichten, en de fiscus doet zijn deel van wiskunde

Mama's maaltijd geruïneerd door een Kit Kat O.D.

We gaan met een kap, een vieze ervaring bezaaid met geld

Wij het taboe-onderwerp in hun mond zeggen dat het goed gaat

Het is het drama, ze komen alleen terug als het opbrandt

Het leven is kort, ze snappen niet dat we zo snel zijn

Ze begrijpen niet dat gedisciplineerde broeders en zusters hun domheid uitdagen

statistieken

Wij, kinderen van gisteren, vaders vandaag

Het slechte zaad verspreidt zich, moeilijk om het vandaag tot zwijgen te brengen

Klinkt zo stil, word je gefouilleerd?

Er is een wereld tussen ons, het is waar, waar breek je je ballen!

Wij, achterdochtig sinds we schoolkinderen waren, waar

Oprecht, heel, geduldig, rechttoe rechtaan

Maar rommel niet, want het zijn onze huishoudens die consumeren

Woede verteert ons, als het slecht is, zijn wij degenen die rinkelen

Sinds de kindertijd zijn ze hetzelfde, wij zijn degenen die het verhelpen:

Een goede cocktail van klinkers en medeklinkers

De landbouwbom, wij

Generatie die het zat is om afgemat te zijn

Koude blikken en geschoren hoofden

Voeten in de modder op de bodem van de put

We beklimmen prikkeldraad met geweld, yeah

Generatie, moe van afgemat te zijn

Halfbloed, halfbloed of donker

We lopen met gaten in onze zakken

Maar je klimt met geweld in prikkeldraad, ja.

Shurik'n:

Wij, kinderen van de grijze hallen hier en daar rijstkorrels

In de kogge, dijk waar hun exquise schipbreuk lijdt

Vol angst trekt de ongemakkelijke vreemdeling zich langzaam uit het slijk

Oorspronkelijk niet gepland, elk succes heeft zijn plaats in een Strange

Zonen van stedelijk Vietnam, handen vol, trots als de hel

Meer bekwaam dan schuldig

Ze verbergen het, want ze kennen zelfs voeten in het zand

Hun luchten zijn tastbaar zoals hun stoelen en kaartjes

Zonder te buigen of te plunderen

Wij, het bloed van de ontwortelden getekend in inkt

Magie tartte hun logica en velen verzetten zich tegen

Maar weinigen horen ervan, alleen kapotte ruiten wekken interesse

Van het wrede oog van de tv tot de gespannen sensatie

Kind van leugens, honderd keer eeuwen oud

Fruit uit sorteercentra waar herten uit de hogere sferen worden gehouden

Waar alleen de elite het hek passeert terwijl onze vaders stenen breken

Omdat niemand dat wil

En ik zeg niemand voor de idioot die beweert dat we zijn salaris stelen

Wij, van wie ze weinig weten en te veel praten, de kap hing achterin

Neem dat tenminste voor alle hoeden die we dragen

Ik geef toe dat het mes soms van binnenuit toeslaat

En de beste herfst die als maaltijd voor het nieuws dient

Wij, autodidact in de salade, geven de voorkeur aan de act, omdat we

Het is niet dat we de bel luiden voor het debacle

Wrede laatste handeling eclectische massabewegingen gezien als bedreiging

Wij, de reflectie in hun spiegel

Kayna Samet:

We groeien, zoals onkruid, we weten het al

Wat het lot voor ons in petto heeft bij elke misstap

Maak je geen zorgen, we hebben onze reserves aan klappen

(Zelfs) als je boos wordt, maakt het ons niet uit

We groeien, zoals onkruid, we weten het al

Wat het lot voor ons in petto heeft bij elke misstap

Maak je geen zorgen, we hebben onze reserves aan klappen

(Zelfs) als je boos wordt, maakt het ons niet uit