C'est Donc Ça Nos Vies - IAM

L'étoile rouge devant ma face, un diplôme d’honneur pour elle,

Rien pour moi, mon honneur s’efface peu à peu.

Chez nous les coeurs se glacent très tôt, la peur se tasse.

Pour un rien les frères se fracassent,

Les patates volent, les mauvais coups s’enchaînent.

Comme cette chienne de vie habitués au vacarme, pour éviter les larmes,

Dans les poches les gosses y glissent des lames.

Pas facile de vivre avec des drames.

Micro en main, j’envoie ma came, nos soucis sur ton phonogramme.

Régénère la flamme des vrais poètes de rue, ne sois pas détendu,

L’atmosphère est tendue ou sur les cordes à linge, ton corps va jouer le pendu.

J’ai conçu ce texte, façon obus.

Mes rimes claquent les baffles

Comme les schtafs d’ashnoush qui jouent les barraques.

Les pieds dans les flaques de pisse, mon quartier craque.

Dans les blocks, les appareils nous braquent.

Flash, sors les gloques, l’histoire finit sur des menottes.

C’est donc ça nos vies, maudit, mon peuple survit.

La vie des êtres chers, Lucifer les mets au bas prix.

J'écris, je prie pour fuir les soucis,

comme les petits frères fuient devant des képis.

L’esprit embrasé s'éteint seulement avec du liquide.

Freeman je suis, loin d'être passif, je vis.

Alors quoi, c’est donc ça nos vies, à quoi ça rime?

Putain, dire que l’affection était une famille.

20 ans déjà, on boit la 16 et les sachets de Smecta.

La clique fout le souk avec des plaques de zetla.

Ville côté cour, France côté merde.

Epie les couleurs du tableau, son cadre.

C’est donc ça nos vies?

J’apprends à perdre mec, chaque jour même merde.

Les faces au photocop, les ganaches de salopes.

Salut petit pote ça boume dans leur caisse.

Les flics zooment, on fume la sess, yex,

Et ça perd l’occasion de fermer la foum.

La fraîche te coupe la raison.

Les sens sautent sec et sous la pression.

Tu finis par estanquer tes potes.

Alors il t’attendent en bas pour te péter.

Au premier pas dans le couloir, chouf, derrière danger.

Tchack, tchack, c’est le Samu.

Dans le bloc opératoire, on t’annonce que tu ne marcheras plus.

Sous le porche, le tox est à l’heure.

Groupés dans la pénombre tes ex-frères pouffent sur ton malheur.

Dans cette histoire, qui récolte et qui sème,

S’ils ne peuvent t’avoir ils auront ceux que tu aimes.

Il y a un paxon d’impasses dans la place,

Du gaz dans les poches, la nasse.

Cache, cache avec les schmitts, se jeter dans le H.H.

La haine, elle, augmente.

Et nous aussi on bute un colleur d’affiche pour l’exemple, ça détend ouais!

On s’arme, on cache les pushkas, les crans,

on crève les cons pour crever l'écran.

Après la soif de Vendetta, flash, nous aveugle.

On tue les gens de notre condition, transition d’une enfance de merde à

Cette vie d’adulte pourrie pour quiconque ici, c’est donc ça nos vies?

20 ans déjà, on boit la 16 et les sachets de Smecta.

La clique fout le souk avec des plaques de zetla.

Ville côté cour, France côté merde.

Epie les couleurs du tableau, son cadre.

C’est donc ça nos vies?

Tic, tac, compte à rebours entamé, guerre de tranchées.

Verdun du XXème siècle, combien s’en sont tirés?

Des sacs de cyclos, des chaînes, les briser pas facile.

Enraciné dans le coral, le troupeau mène une vie difficile.

Sans âme, la cour n’a plus d’arbres.

Le béton pousse aussi vite que le marbre.

Dégueulassé on sort les armes ou bien on baisse les bras,

On retrousse les manches, la machine s’enclenche.

Le temps passe, maqué par l’ange, déjà tu fais la manche.

Trancher dans le vif, seule issue sacrifiée.

Les jeunes saccagent, s’affrontent, subissent les CRS,

Langage des laissés pour compte.

Les oubliés, détonateurs armés, trois, deux, un.

Parti terminé, vient la nuit, puis une autre journée.

Invisible, personne nous voit, rien nous empêche de magouiller.

Impalpable, à croire qu’une matraque c’est abstrait.

Pourtant aucun colleur d’affiche s’est fait buter

Et Dieu sait que verser de l’eau sur une pierre gravée, ça la fait pas pousser.

La soif de vie rend fous les minos, fini les mano à mano.

Sous les préaux maintenant c’est pruneau dans le cerveau.

Le manque d’argent pèse, les mecs deviennent avides.

Les potes s’arnaquent ou se braquent, dès que le jour se débine.

Les murs finissent par craquer, les jeunes finissent au parquet,

Les dealers ont craqué, le crack fait son entrée.

Les frères se foutent des frères, c’est tout pour le profit.

Finir ainsi, c’est donc ça nos vies?

20 ans déjà, on boit la 16 et les sachets de Smecta.

La clique fout le souk avec des plaques de zetla.

Ville côté cour, France côté merde.

Epie les couleurs du tableau, son cadre.

C’est donc ça nos vies?

De rode ster voor mijn gezicht, een erediploma voor haar,

Niets voor mij, mijn eer vervaagt beetje bij beetje.

Bij ons bevriezen harten heel vroeg, angst neemt af.

Voor niets breken de broers,

De aardappelen vliegen, de slechte schoten zijn gekoppeld.

Zoals deze vrouwelijke hond van het leven, gewend aan het lawaai, om tranen te vermijden,

In de zakken glijden de kinderen messen.

Het is niet gemakkelijk om met drama te leven.

Microfoon in de hand, ik stuur mijn camera, onze zorgen op je fonogram.

Regenereer de vlam van echte straatdichters, wees niet ontspannen,

De sfeer is gespannen of aan de waslijnen, je lichaam speelt galgje.

Ik ontwierp deze tekst, shell-stijl.

Mijn rijmpjes slaan de luidsprekers dicht

Zoals de schtafs van Ashnoush die in de kazerne spelen.

Voeten in plassen, mijn buurt kraakt.

In de blokken wijzen de apparaten ons.

Flash, doe de handschoenen uit, het verhaal eindigt in handboeien.

Dus dit is ons leven, verdomme, mijn mensen overleven.

De levens van dierbaren, Lucifer zet ze op een lage prijs.

Ik schrijf, ik bid voor zorgen,

als kleine broers vluchten voor petten.

De vlammende geest wordt alleen met vloeistof gedoofd.

Freeman Ik ben, verre van passief te zijn, ik leef.

Dus wat, dus dat is ons leven, wat heeft het voor zin?

Verdomme, om te zeggen dat genegenheid een familie was.

Al 20 jaar drinken we de 16 en de sachets van Smecta.

De kliek wordt gek van plakken zetla.

Stad aan de binnenplaats, Frankrijk aan de slechte kant.

Kijk naar de kleuren van het schilderij, de lijst.

Dus dit is ons leven?

Ik leer de man te verliezen, elke dag dezelfde shit.

Photocop-gezichten, sletterige ganaches.

Hey vriend, het is booming in hun box.

De politie zoomt in, we roken de sessie, yex,

En het verliest de kans om het foum te sluiten.

De kou snijdt je gezond verstand.

De zintuigen springen droog en onder druk.

Uiteindelijk pest je je vrienden.

Dus ze wachten beneden om je een scheet te laten.

Bij de eerste stap in de gang, chouf, achter gevaar.

Tchack, tchack, het is Samu.

In de operatiekamer krijgt u te horen dat u niet meer zult lopen.

Onder de veranda is de tox op tijd.

Gegroepeerd in het donker giechelen je ex-broers om je ongeluk.

In dit verhaal, wie oogst en wie zaait,

Als ze je niet kunnen hebben, zullen ze degenen hebben van wie je houdt.

Er is een paxon van doodlopende wegen op het plein,

Gas in de zakken, de val.

Verstop je, verberg je met de schmitts, spring in de H.H.

De haat neemt toe.

En we komen ook nog een posterposter tegen bijvoorbeeld, het is ontspannend ja!

We bewapenen ons, we verbergen de pushka's, de inkepingen,

we sterven de idioten om het scherm te sterven.

Na dorst naar Vendetta, flash, verblind ons.

We doden mensen met onze conditie, overgang van een rotte jeugd naar...

Dit rotte volwassen leven voor iedereen hier, dus dat is ons leven?

Al 20 jaar drinken we de 16 en de sachets van Smecta.

De kliek wordt gek van plakken zetla.

Stad aan de binnenplaats, Frankrijk aan de slechte kant.

Kijk naar de kleuren van het schilderij, de lijst.

Dus dit is ons leven?

Tik tak, aftellen begonnen, loopgravenoorlog.

Verdun van de 20e eeuw, hoevelen kwamen ermee weg?

Fietstassen, kettingen, breken is niet makkelijk.

Geworteld in koraal leidt de kudde een moeilijk leven.

Zonder ziel heeft de tuin geen bomen meer.

Beton groeit net zo snel als marmer.

Vol walging pakken we onze wapens of laten we onze armen zakken,

We stropen de mouwen op, de machine klikt vast.

De tijd verstrijkt, gemarkeerd door de engel, je smeekt al.

Snijd in de snelle, enige uitweg opgeofferd.

De jongeren plunderen, botsen, ondergaan de CRS,

Taal van de achterblijvers.

De vergetenen, gewapende ontstekers, drie, twee, één.

Weg gedaan, komt de nacht, dan nog een dag.

Onzichtbaar, niemand ziet ons, niets verhindert ons om te smeden.

Ongrijpbaar, om te geloven dat een wapenstok abstract is.

Toch is er geen posterlijmer gedood

En God weet dat als je water op een gegraveerde steen giet, deze niet groeit.

De dorst naar het leven drijft de minos tot waanzin, geen mano à mano meer.

Onder de hofjes is het nu snoei in de hersenen.

Gebrek aan geld weegt zwaar, jongens worden hebzuchtig.

De maatjes rukken af ​​of houden elkaar vast zodra de dag bergafwaarts gaat.

De muren barsten, de jongeren belanden op de grond,

De dealers hebben gekraakt, de scheur komt eraan.

Broeders geven niet om broers, het is allemaal voor de winst.

Zo eindigen, is dat wat ons leven is?

Al 20 jaar drinken we de 16 en de sachets van Smecta.

De kliek wordt gek van plakken zetla.

Stad aan de binnenplaats, Frankrijk aan de slechte kant.

Kijk naar de kleuren van het schilderij, de lijst.

Dus dit is ons leven?