Les timides - Juliette

Les timides

Ça se tortille

Ça s’entortille

Ça sautille

Ça se met en vrille

Ça s’recroqueville

Ça rêve d'être un lapin

Peu importe

D’où ils sortent

Mes feuilles mortes

Quand le vent les porte

Devant nos portes

On dirait qu’ils portent

Une valise dans chaque main

Les timides

Suivent l’ombre

L’ombre sombre de leur ombre

Seule la pénombre

Sait le nombre

De leurs pudeurs de Levantin

Ils se plissent

Ils palissent

Ils jaunissent

Ils rosissent

Ils rougissent

S'écrevissent

Une valise dans chaque main

Mais les timides

Un soir d’audace

Devant leur glace

Rêvant d’espace

Mettent leur cuirasse

Et alors place

Allons Paris

Tiens-toi bien

Et vive la gare

Saint-Lazare

Mais on s'égare

On s’effare

On s’désempare

Et on repart

Une valise dans chaque main

Les timides

Quand ils chavirent

Pour une Elvire

Ont des soupirs

Ont des désirs

Qu’ils désirent dire

Mais ils n’osent pas bien

Et leur maîtresse

Plus prêtresse

En ivresse

Qu’en tendresse

Un soir les laissent

Du bout des fesses

Une valise dans chaque main

Les timides

Alors vieillissent

Alors finissent

Se rapetissent

Et quand ils glissent

Dans les abysses

Je veux dire

Quand ils meurent

N’osent rien dire

Rien maudire

N’osent frémir

N’osent sourire

Juste un soupir

Et ils meurent

Une valise sur le cœur

De verlegenen

Het wiebelt

Het draait

Het slaat over

Het gaat in een spin

Het krult op

Dromen om een ​​konijn te zijn

Maakt niet uit

Waar ze vandaan komen

Mijn dode bladeren

Als de wind ze draagt

Voor onze deuren

Het lijkt erop dat ze dragen

Een koffer in elke hand

De verlegenen

volg de schaduw

De donkere schaduw van hun schaduw

Alleen het donker

Kent het nummer

Van hun Levantijnse bescheidenheid

ze kreuken

ze vervagen

Ze worden geel

Ze worden roze

ze blozen

afbrokkelen

Een koffer in elke hand

Maar de verlegen

Een nacht vol durf

Voor hun spiegel

dromen van ruimte

Trek hun kuras aan

En dan omhoog

Laten we naar Parijs gaan

Gedraag je

En lang leve het station

Saint Lazaré

Maar we dwalen af

We zijn bang

We zijn radeloos

En we vertrekken

Een koffer in elke hand

De verlegenen

Als ze kapseizen

Voor een Elvira

Heb zuchten

verlangens hebben

Wat ze willen zeggen

Maar ze durven niet goed

En hun minnares

Meer priesteres

Dronken

Wat in tederheid?

Op een avond verlaat u ze

Vanaf het einde van de billen

Een koffer in elke hand

De verlegenen

Dus word oud

Dus einde

krimpen

En als ze uitglijden

In de afgrond

ik bedoel

wanneer ze sterven

Durf niets te zeggen

vervloek niets

Durf niet te huiveren

Durf niet te glimlachen

Gewoon een zucht

En ze gaan dood

Een koffer op het hart