À voix basse - Juliette

J’ai un bien étrange pouvoir

Mais n’est-ce pas une malédiction?

Cela a commencé un soir

J’avais à peine l'âge de raison

J'étais plongée dans un roman

De la Bibliothèque Rose

Quand j’ai vu qu’il y avait des gens

Avec moi dans la chambre close

Qui donc pouvaient être ces gosses

Cette invasion de petites filles?

Que me voulaient ces Carabosse

Qui leur tenaient lieu de famille?

J’ai vite compris à leurs manières

A leurs habits d’un autre temps

Que ces visiteurs de mystère

Etaient sortis de mon roman

Ils jacassent

A voix basse

Dès que j’ouvre mon bouquin

Je délivre

De leurs livres

Des héros ou des vauriens

Qui surgissent

M’envahissent

Se vautrent sur mes coussins

Qui s'étalent

Et déballent

Linges sales et chagrins

Ils me choquent

M’interloquent

Et me prennent à témoin

De leurs vices

Leurs malices

De leurs drôles de destins

Mauvais rêve

Qui s’achève

Dès que je lis le mot «fin»

A voix basse

Ils s’effacent

Quand je ferme le bouquin

A voix basse

Ils s’effacent

Quand je ferme le bouquin

Depuis dès que mes yeux se posent

Entre les lignes, entre les pages

Mêmes effets et mêmes causes

Je fais surgir les personnages

Pour mon malheur, je lis beaucoup

Et c’est risqué, je le sais bien

Mes hôtes peuvent aussi être fous

Ou dangereux, ou assassins

J’ai fui devant des créatures

Repoussé quelques décadents

Echappé de peu aux morsures

D’un vieux roumain extravagant

J'évite de lire tant qu'à faire

Les dépravés et les malades

Les histoires de serial-killers

Les œuvres du Marquis de Sade

N’importe quoi qui est imprimé

Me saute aux yeux littéralement

Et l’histoire devient insensée

Car je n’lis pas que des romans !

Ainsi, j’ai subi les caprices

D’un Apollon de prospectus

J’ai même rencontré les Trois Suisses

Et le caissier des Emprunts Russes

Un article du Code Pénal

Poilu comme une moisissure

S’est comporté comme un vandale

Se soulageant dans mes chaussures

Ce démon qui vient de filer

Ça n’serait pas, -je me l’demande-

Un genre de verbe irrégulier

Sorti d’une grammaire allemande?

Je pourrais bien cesser de lire

Pour qu’ils cessent de me hanter

Brûler mes livres pour finir

Dans un glorieux autodafé

Mais j’aime trop comme un opium

Ce rendez-vous de chaque nuit

Ces mots qui deviennent des hommes

Loin de ce monde qui m’ennuie

Malgré les monstres et les bizarres

Je me suis fait quelques amis

Alors, j’ouvre une page au hasard

D’un livre usé que je relis

Et puis -j'attends je dois l’avouer-

Au coin d’un chapitre émouvant

Que vienne, d’un prince ou d’une fée

Un amour comme dans les romans

Comme dans les romans

A voix basse

Qu’il me fasse

Oublier tous mes chagrins

Qu’il susurre

Doux murmures

Des «toujours» et des «demain»

Qu’il m’embrasse

Qu’il m’enlace

Et quand viendra le mot «fin»

Je promets

De n’jamais

Plus refermer le bouquin

Ik heb een heel vreemde kracht

Maar is dat geen vloek?

Het begon op een nacht

Ik was amper van de leeftijd van de rede

Ik was ondergedompeld in een roman

Uit de Rozenbibliotheek

Toen ik zag dat er mensen waren

Met mij in de afgesloten kamer

Wie zouden deze kinderen kunnen zijn?

Deze invasie van kleine meisjes?

Wat wilden die Carabosse van me?

Wie nam voor hen de plaats van familie in?

Ik begreep het snel op hun manier

In hun kleren uit een andere tijd

Dat deze mysterieuze bezoekers

Waren uit mijn roman

ze kletsen

Met lage stem

Zodra ik mijn boek open

ik lever af

Uit hun boeken

Helden of schurken

die ontstaan

overweldig me

wentel op mijn kussens

die zich verspreidde

en uitpakken

Vuil beddengoed en verdriet

Ze choqueren me

verbaas me

En neem me mee als getuige

van hun ondeugden

hun trucs

Van hun grappige lot

Nare droom

die eindigt

Zodra ik het woord "einde" lees

Met lage stem

Ze vervagen

Als ik het boek sluit

Met lage stem

Ze vervagen

Als ik het boek sluit

Sinds zodra mijn ogen landen

Tussen de regels, tussen de pagina's

Dezelfde effecten en dezelfde oorzaken

Ik breng de karakters naar voren

Helaas voor mij lees ik veel

En het is riskant, ik weet het

Mijn gastheren kunnen ook gek zijn

Of gevaarlijk, of moordenaars

Ik rende weg van wezens

Heeft sommige decadenten afgestoten

Net ontsnapte beten

Van een extravagante oude Roemeen

Ik vermijd lezen zo veel als ik kan

De verdorvenen en de zieken

Verhalen over seriemoordenaars

De werken van de markies de Sade

alles wat wordt afgedrukt

springt letterlijk naar me uit

En het verhaal wordt te gek

Want ik lees niet alleen romans!

Zo heb ik onder de grillen geleden

Uit een Apollo-folder

Ik heb zelfs de Drie Zwitsers ontmoet

En de kassier van Russische leningen

Een artikel van het Wetboek van Strafrecht

harig als schimmel

Gedroeg zich als een vandaal

Ontlasten in mijn schoenen

Deze demon die net is weggeglipt

Het zou niet zo zijn, -ik vraag me af-

Een soort onregelmatig werkwoord

Van een Duitse grammatica?

Misschien stop ik gewoon met lezen

Om te stoppen me te achtervolgen

Verbrand mijn boeken om het af te maken

In een glorieuze boekverbranding

Maar ik hou te veel van een opium

Dat rendez-vous elke avond

Deze woorden die mannen worden

Ver van deze saaie wereld

Ondanks de freaks en de weirdos

Ik heb wat vrienden gemaakt

Dus ik open willekeurig een pagina

Uit een versleten boek dat ik aan het herlezen ben

En dan -ik wacht moet ik toegeven-

Om de hoek van een ontroerend hoofdstuk

Of het nu van een prins of een fee komt

Een liefde zoals in de romans

Zoals in de romans

Met lage stem

Laat hem mij maken

Vergeet al mijn verdriet

dat hij fluistert

zacht gefluister

Van "altijd" en "morgen"

Laat hem me kussen

Dat hij me omhelst

En wanneer komt het woord "einde"?

ik beloof

Nooit

Het boek niet meer sluiten