Ei ole Kööpenhamina kuin ennen - Juha Vainio

Ei ole Kööpenhamina kuin ennen,

Mieltä kiehtova ja syntinen.

Ei ole Kööpenhamina kuin ennen,

Jälkeen vuosikym- men- ten.

Kanootista ahteriin mä joskus siellä jäin,

Taisi olla vuosi viiskytkuus.

Ja Hakkaraisen Masan krouvin ovensuussa näin.

Tivolista kaikui musta blues.

Mä olin nuori kuten oli Hakkarainenkin,

Ja nuorelta niin näytti Hakkaraisen nainenkin.

Se haki kaverin,

Sain seuraa minäkin.

On siitä aikaa mennyt ikuisuus.

Vaikkei meillä rahaa ollut juuri ollenkaan,

Hakkaraisen ulosmaksu vain.

Mut' silläkin sai jonkin kerran naisen nauramaan,

Kunnes tuli vuoro rikkaimpain.

Ja kujalle kun kuhmu päässä meidät kannettiin,

Niin Hakkaraisen kanssa ymmärtää näin annettiin:

«Kun tullaan takaisin,

On rahaa meilläkin!»

Mut' monta vuotta oottaa sitä sain.

Rahaa tässä tehty on ja vähän töitäkin,

Kohta lienee aika eläkkeen.

Kun Hakkaraisen Masan vuosi sitten tapasin,

Niin se sanoi: «Mennään Köpikseen!»

Mä iskin tiskiin luottokortit, Masa rahansa.

Me luultiin, että näillähän saa mitä tahansa.

Mut' yö Nyhavenin,

Kopenhagen is niet meer zoals het was,

Geestverruimend en zondig.

Kopenhagen is niet meer zoals het was,

Na tientallen jaren.

Van de kano tot de achtersteven, daar bleef ik soms,

Het moet een jaar van zweten zijn geweest.

En Hakkarainen Masa hurkte zo in de deuropening.

Zwarte blues weergalmde uit Tivoli.

Ik was jong, net als Hakkarainen,

En zo zag de Hakkarain-vrouw er jong uit.

Het haalde een vriend,

Ik deed ook mee.

Sindsdien is het een eeuwigheid geleden.

Hoewel we bijna geen geld hadden,

Alleen de uitbetaling van Hakkarine.

Maar zelfs dat maakte ooit een vrouw aan het lachen,

Totdat de rijksten aan de beurt waren.

En naar de steeg toen we met een bult op ons hoofd werden gedragen,

Dus met Hakkarainen werd begrepen dat:

«Als we terugkomen,

Wij hebben ook geld!»

Maar na vele jaren wachten, kreeg ik het.

Er is hier geld verdiend en ook wat werk,

Het is bijna tijd om met pensioen te gaan.

Toen ik Hakkarainen Masa een jaar geleden ontmoette,

Dus het zei: «Laten we naar Köpis gaan!»

Ik legde de creditcards op de toonbank, Masa zijn geld.

We dachten dat je hier alles mee kon krijgen.

Maar de nacht van Nyhaven,