Dos Horas Despues - Joaquín Sabina

La tarde consumió su luego fatuo

Sin carne, sin pecado, sin quizás

La noche se agavilla como un ave

A punto de emigrar

Y el mundo es un hervor de caracolas

Ayunas de pimienta, risa y sal

Y el sol es una lágrima en un ojo

Que no sabe llorar

Tu espalda es el ocaso de septiembre

Un mapa sin revés ni marcha atrás

Una gota de orujo acostumbrada

Al desdén de la mar

Y al cabo el calendario y sus ujieres

Disecando el oficio de soñar

Y la espuela en la tasca de la esquina

Y el vicio de olvidar

Por el renglón del corazón

Cada mañana descarrila un tren

Y al terminar vuelta a empezar

Dos horas después de amancer

Tiene la vida un lánguido argumento

Que no se acaba nunca de aprender

Sabe a licor y a luna despeinada

Que no quita la sed

La noche ha consumido sus botellas

Dejándose un jirón en la pared

Han pasado los días como hojas

De libros sin leer

De middag verbruikte het dan dwaas

Geen vlees, geen zonde, geen misschien

De nacht zwermt als een vogel

op het punt om te emigreren

En de wereld is een kookpunt van schelpen

Vasten van peper, lachen en zout

En de zon is een traan in een oog

wie weet niet hoe hij moet huilen?

Je rug is de zonsondergang van september

Een kaart zonder tegenslagen of achteruit

Een gebruikelijke druppel afvallen

Tot minachting van de zee

En tot slot de kalender en zijn bodes

Het ambacht van dromen ontleden

En de uitloper in de hoekbar

En de ondeugd van vergeten

door de lijn van het hart

Elke ochtend ontspoort er een trein

En aan het einde, opnieuw beginnen

Twee uur na zonsopgang

Het leven heeft een lome ruzie

Dat je nooit klaar bent met leren

Smaakt naar sterke drank en slordige maan

dat lest de dorst niet

De nacht heeft zijn flessen verbruikt

Een snippertje aan de muur achterlaten

De dagen zijn voorbijgegaan als bladeren

van ongelezen boeken