Ghost Town Of My Brain - Jim White

I like to go out walking in the ghost-town of my brain.

Kick the rusted scrap-iron of my memories and dreams.

Yeah, here’s a busted compass… look, the needle’s standing still.

Much as some folks hate to lose their way, me, I pray to God that I will.

I got a confession;

I never ever had no appetite for pain.

So it’s a mystery to me why I like walking in the ghost-town…

ghost-town of my brain.

I’m on a coal train headed south, guess we’re bound for Birmingham.

Thick as thieves with a black girl twice as messed-up as I am.

The smile upon her face betrays the sorrow in her heart.

Like the testimony of a fun house mirror that some fool broke apart.

Girl listen here;

you’re just a leaf caught in God’s secret hurricane.

And on this cold and dark wild midnight you are dancing in the ghost-town…

ghost-town of my brain.

Feel them magnets in the shadows?

Hear the voice of tranger virtue?

Take no comforts with them specters 'cause you know that they can hurt you.

Sweet mother load of secrets, feed my wild and endless hunger.

Seek the misty trail beyond the veil where the world gets torn asunder.

Gimme needles in the haystacks, Lord and riddles in the rain…

'cause I like to go out walking in the ghost-town…ghost-town of my brain.

Ik ga graag wandelen in de spookstad van mijn brein.

Schop tegen de verroeste schroot van mijn herinneringen en dromen.

Ja, hier is een kapot kompas... kijk, de naald staat stil.

Hoewel sommige mensen er een hekel aan hebben om de weg kwijt te raken, bid ik tot God dat ik dat zal doen.

Ik heb een bekentenis;

Ik heb nooit honger naar pijn gehad.

Dus het is mij een raadsel waarom ik graag in de spookstad wandel...

spookstad van mijn brein.

Ik zit in een kolentrein naar het zuiden, ik denk dat we op weg zijn naar Birmingham.

Dik als dieven met een zwarte meid die twee keer zo gestoord is als ik.

De glimlach op haar gezicht verraadt het verdriet in haar hart.

Zoals de getuigenis van een leuke huisspiegel die door een of andere dwaas kapot is gemaakt.

Meisje luister hier;

je bent gewoon een blad dat gevangen zit in Gods geheime orkaan.

En op deze koude en donkere wilde middernacht dans je in de spookstad...

spookstad van mijn brein.

Voel je die magneten in de schaduw?

Hoor je de stem van de tragische deugd?

Neem geen troost bij die spoken, want je weet dat ze je pijn kunnen doen.

Lieve moeder vol geheimen, voed mijn wilde en eindeloze honger.

Zoek het mistige pad achter de sluier waar de wereld wordt verscheurd.

Geef me naalden in de hooibergen, Heer en raadsels in de regen...

want ik ga graag wandelen in de spookstad... de spookstad van mijn brein.