Toa I - JAW

Ich steh am Gleis, kalter Schweiß in den Händen

Die Bahn naht, milchiger Schein in den Fenstern

Ich steig ein und sink tief ein in den Sitz

Schließ die Augen und fühle mich als fiele ich ins Nichts

Nächste Station, Potsdamer Platz

Ich nehm ein' letzten Schluck Vodka

Und pack die Flasche in meinen Rucksack

Werfe einen Blick auf die Uhr

Sehe die träge strömende Masse als verwischte Kontur

Tret' hinaus in die stechende Nachtluft

Hämmernde Reste vom Regen im blechernden Abfluss

Und ich folge den blassschimmernden Straßen

Strömende Angst tritt in den Trakt meines Magens

Ich geh schneller, steck Zigarette an, hol den Stadtplan raus

Vergleich die Straßennamen, sehe ich bin fast am Haus

Sieh die Nummern an den Türen, geh ein Stückchen weiter

Passier eine von Sträuchern geschützte Einfahrt

Und ich fühl, es ist die richtige Tür

Merke wie den kalten Stein meine leisen Schritte berühren

Trete an die Klingel heran, in meinem inneren Kampf

Um das, was mein Hirn vom spreizenden Finger verlangt

Doch ich drück den Knopf, Blitze in meinem Kopf

Nach einer halben Minute erhellt grelles Licht das Geschoss

Der Schatten eines Mannes, auf der Glasfassade

Er ist es, kein Zweifel

Hi Johannes, kennst du mich noch?

Es ist ja echt schon verdammt lang her, doch

Ich schätze für mich ist die Zeit nicht ganz so schnell vergangen

Wie für dich, ich rede, du Missgeburt, halt den Rand!

Er sackt nach 2 Tritten zu Boden

Wo er sich windet wie ein Fisch in den Wogen

Ich zieh ihn über die Schwelle und schließ die Tür ab

Er versucht mich von den Beinen zu reißen und schürt Hass

Der einer Quelle entspringt, die er nie kennen wird

Denn diesen Schmerz wird er nicht fühlen, auch wenn er stirbt

Und eine Faust, die kein Teil mehr von mir ist

Bringt den Impuls bis sein Geist ihn im Stich lässt

Und ich bind' ihn wie Blind vor Wut an den Stuhl

Jetzt nur kein Mitleid zeigen, ich fluch immer zu

Ihm läuft das Blut aus der Nase, sein Kopf taumelt vor und zurück

Und langsam gewinn' seine Hose und Schuhe an Farbe

Und ich male ihm ein vernarbtes Herz ins Gesicht

Nach dem Werk der Kerze hat der Schmerz ihn zerfickt

Und ich hol ihn mit der flachen Hand zurück

Hat dich die Ohnmacht geholt du scheiß Hans im Glück?

Es ist schön wenn man abhauen kann

Schon nach 2 Tagen wollte ich zurück nach Hause zu Mom

Doch ich wollte stark sein und niemand' enttäuschen

Gib deine scheiß Hand her!

Diesmal werden wir Freunde, fuck, ich war verfickt beschissen nett zu euch allen

Und ihr habt mich behandelt wie ein verdammtes Stück Scheiße

Halt Still!

Oder ich stech dir den Dreck aus dem Leib

Du hast sie tatsächlich vergessen, die Zeit?

Ich leg seine Hand auf die Tischkante

Sehe wie sich die Züge seines Gesichts wandeln

Als er mit stumm schreiendem Blick den Tod erkennt

Und eisige ewige Tränen in meinem roten Hemd

Bettelt und die Zimmermannsaxt fährt wie der hellste Blitz eines dunklen

Gewitters herab

Trifft das Fleisch und trennt den Ballen vom Handgelenk

Und ich wünschte ich wäre ein anderer Mensch

Und ich wünschte die Welt wäre leer

Und von einsamer gnädiger Stille beherrscht

Ich spüre seinen Schmerz, in vergifteten Stichen

Nehm die willenlose Hand in einen sicheren Griff

Guck wir sind Freunde, aber nur ich und deine Hand

Du gehörst nicht dazu, du bist alleine, du bist krank!

Du blutest, keiner kann dich brauchen

Verpiss dich du Stück Scheiße

Weißt du jetzt wie es ist, Bitch?

Du Bastard, wie konntest du dem Kleinen so weh tun

Und deinen scheiß Spaß haben an meinen 2 Wochen Demut?

Diese Wunden in mir, sie sind nie verheilt

Denn tief ist das Fleisch, doch bodenlos die Seele

Und alles was bleibt, ist ein Blick in dem sich Tränen bewegen

Die meiner Seele geben wonach sie sich ewig schon sehnen musste

Und ihr Salz ätzt ein Stück vom Geflecht des Labyrinths meiner Narben an diesem

dunklem Tagen weg

-RapGeniusDeutschland!

Ik sta op het platform, koud zweet in mijn handen

De trein nadert, melkachtige gloed in de ramen

Ik stap in en zak diep weg in de stoel

Sluit je ogen en voel alsof ik in het niets val

Volgende halte, Potsdamer Platz

Ik neem een ​​laatste slok wodka

En stop de fles in mijn rugzak

Controleer de klok

Zie de traag stromende massa als een vage contour

Stap de prikkende nachtlucht in

Restanten van de regen hameren in de blikkerige afvoer

En ik volg de bleke glinsterende straten

Haastende angst komt mijn maag binnen

Ik loop sneller, steek een sigaret op, stap uit de stadsplattegrond

Vergelijk de straatnamen, zie ik ben bijna bij het huis

Zie de nummers op de deuren, ga iets verder

Passeer een oprit beschut door struiken

En ik voel dat het de juiste deur is

Merk op hoe mijn zachte stappen de koude steen raken

Benader de bel in mijn innerlijke strijd

Over wat mijn brein vraagt ​​van de spreidende vinger

Maar ik druk op de knop, flitsen in mijn hoofd

Na een halve minuut verlicht fel licht het projectiel

Een mannenschaduw op de glazen gevel

Hij is het, geen twijfel mogelijk

Hoi Johannes, ken je mij nog?

Het is echt verdomd lang geleden, niet?

Ik denk dat de tijd niet zo snel ging voor mij

Wat jou betreft, ik heb het jij freak, hou je mond!

Hij valt op de grond na 2 trappen

Waar hij kronkelt als een vis in de golven

Ik trek hem over de drempel en doe de deur op slot

Hij probeert me van mijn voeten te slaan en wekt haat op

Afkomstig van een bron die hij nooit zal weten

Omdat hij deze pijn niet zal voelen, zelfs als hij sterft

En een vuist die niet langer een deel van mij is

Breng het momentum totdat zijn geest hem in de steek laat

En ik bind hem aan de stoel als blind van woede

Heb nu geen medelijden, ik vloek altijd

Zijn neus bloedt, zijn hoofd beweegt heen en weer

En langzaam krijgen zijn broek en schoenen kleur

En ik zal een met littekens bedekt hart op zijn gezicht schilderen

Na het werk van de kaars scheurde de pijn hem uit elkaar

En ik zal hem terughalen met de palm van mijn hand

Ben je flauwgevallen, geluksvogel?

Het is fijn als je kunt wegrennen

Na slechts 2 dagen wilde ik terug naar huis naar mama

Maar ik wilde sterk zijn en niemand teleurstellen

Geef me je verdomde hand!

We worden deze keer vrienden, verdomme, ik was verdomd aardig tegen jullie

En je behandelde me als een verdomd stuk stront

Zit stil!

Of ik steek het vuil uit je

Ben je echt de tijd vergeten?

Ik legde zijn hand op de rand van de tafel

Zie hoe de kenmerken van zijn gezicht veranderen

Wanneer hij de dood herkent met een stille, schreeuwende blik

En ijzige eeuwige tranen in mijn rode shirt

Smeekt en de bijl van de timmerman rijdt als de helderste flits van een donkere

onweer neer

Raakt het vlees en scheidt het kussen van de pols

En ik wou dat ik een ander persoon was

En ik wou dat de wereld leeg was

En geregeerd door een eenzame, gracieuze stilte

Ik voel zijn pijn, in vergiftigde steken

Neem de willoze hand in een stevige greep

Kijk, we zijn vrienden, maar alleen ik en je hand

Je hoort er niet bij, je bent alleen, je bent ziek!

Je bloedt, niemand kan je gebruiken

Rot op, stuk stront

Weet je hoe het nu is, trut?

Jij klootzak, hoe kon je de kleine zo veel pijn doen?

En heb je verdomd plezier op mijn 2 weken van nederigheid?

Deze wonden in mij, ze zijn nooit genezen

Omdat het vlees diep is, maar de ziel bodemloos

En het enige dat overblijft is een blik waarin tranen bewegen

Mijn ziel geven waar het voor altijd naar heeft verlangd

En hun zout etst een stuk van de wirwar van het labyrint van mijn littekens op deze

donkere dagen weg

-RapGeniusDuitsland!