Entzugsoptimismus - JAW

Und ich schmeiß' die letzten Reste der Pillenbox dem Klo in den Rachen

Seh', wie die stabilste meiner Krücken im Wasser versinkt

Es scheint, als versuchten sie entgegen des Soges zu paddeln

Um zurück in mein Leben in der Umnachtung zu spring’n

Es tut mir Leid, Freunde, das hier wird ein Abschied für immer

Denn für mich habt ihr ab heute euern Dienst getan

Ein neues Licht an meiner Wand verdrängt die Schatten im Zimmer

Für die Welt meiner Wahrnehmung gebt ihr den Ton nicht mehr an

Ich fühl' mich bereit, diesen Schritt jetzt zu geh’n

Nie wieder Rückfälle, nie wieder Rezepte besorgen

Nie mehr zurückblicken, mein Lebenskonzept wird konkret

Ich werd' es ohne schaffen und freu' mich jetzt schon auf morgen

Auf meiner Brust sitzt ein Wesen ohne Knochen und Form

Es lauscht der Erstarrung meiner Verzweiflung mit offenen Ohr’n

Es sieht den Klang meines flachen Atems mit reglosen Augen

Die Luft wird knapp, mein Geist tappt im gläsernen Rauschen

Und es lässt mich nicht los, ich bitte dich, lass mich geh’n

Du kannst ein anderes Menschenwesen als Gast einnehm’n

Hier wirst du keine Nahrung mehr finden

Denn ich hab' ihnen abgeschworen, den satanischen Stimmen

Ein neuer Tag und der letzte überstanden

Und eigentlich sind kleine Rückfälle völlig normal

Und kein Grund sich weiter in 'nem Bett zu verschanzen

Und Rückzug ist der erste Schritt Richtung Höllenportal

Ich bin zu stark, um mich hier vom Nieder unterkriegen zu lassen

Und raffe mich auf, der Kraftraum meiner Seelenbatterie

Es ist nicht mein Ziel, die hundert Kilo zu schaffen

Doch es bleibt ein gutes Mittel gegen Herbstmelancholie

Und ich geh' durch die Stadt und scheine ein Mensch zu sein

Ich gehe wie ein Fels durch die Massen

Stagnation weicht in einem Hauch von Unendlichkeit

Ich schein' darüber weg zu sein, die Welt zu verachten

Der nächste Morgen, ich sitz' rauchend am Tisch

Die Dunkelheit übermannt mich und raubt mir die Sicht

Und es ist nichts mehr von Sinn behaftet

Ich gehe den schweren Gang Richtung Dusche

In der Absicht in meinen Überresten sowas wie 'nen Funken zu entzünden

Doch der Widerstand des Bodens scheint unter mir zu schwinden

Irgendwas wohnt in mir

Und lässt jedes Aufbegehren tief in den Grundfesten kollabier’n

Ein weiterer Tag, diese Scheiße zerstört mich nicht

Krankheit ist Vergangenheit, ich leb' in der Zukunft

Und verfüg' über genügend Reserven, geistig wie körperlich

Und führe die Heilung herbei durch tägliches Zutun

Die Sonne lacht mich an, der Wind will mich tragen

Die Luft in der Rolle des treuen Lebenselixiers

Die letzten meiner Zweifel verschwinden hinter Fassaden

Und es scheint tatsächlich so, als sei das Elend nicht mehr hier

Ich bin so nah an den Dingen wie schon lange nicht mehr

Keine weitgehende Eindämmung von Höhen und Tiefen

Es ist wie bei Wolfgang Niedecken, «Verdammt lange her»

Und endlich bin ich in der Lage, die Schönheit zu erschließen

Und ich liege wie versiegt im Bett, fern von allen

Bin nur noch ein Restprodukt, um das die Schmerzen feilschen

Kein Sinn mehr für Realität

Ich stell' mir letztlich die Frage, habe ich jemals gelebt?

Mir wird letztendlich klar, ich kann nicht ohne sie sein

Kipp' die hundertfünfzig Milligramm wie gewohnt in mich rein

Es bleibt wohl immer noch ein langer Weg

Bis ich am Ende meiner Seelenverwandlung steh'

En ik gooi de laatste overblijfselen van de pillendoos door de keel van het toilet

Zie hoe de meest stabiele van mijn krukken in het water zinkt

Het lijkt alsof ze tegen de trek in proberen te peddelen

Om terug te springen in mijn leven in het donker

Het spijt me vrienden, dit wordt voor altijd een afscheid

Want voor mij heb je vanaf vandaag je dienst bewezen

Een nieuw licht op mijn muur verdringt de schaduwen in de kamer

Je zet niet langer de toon voor de wereld van mijn waarneming

Ik voel me klaar om deze stap nu te zetten

Geen terugvallen meer, geen recepten meer krijgen

Kijk nooit achterom, mijn concept van het leven wordt concreet

Ik red het wel zonder en ik kijk nu al uit naar morgen

Op mijn borst zit een wezen zonder botten en vorm

Het luistert met open oren naar de verlamming van mijn wanhoop

Het ziet het geluid van mijn oppervlakkige ademhaling met stille ogen

De lucht wordt schaars, mijn geest tast in het glasgeluid

En het laat me niet gaan, ik smeek je, laat me gaan

Je kunt een ander mens als gast adopteren

Hier vind je geen eten meer

Omdat ik ze heb afgezworen, de satanische stemmen

Een nieuwe dag en de laatste voorbij

En eigenlijk zijn kleine terugvallen volkomen normaal

En geen reden om je te blijven verstoppen in een bed

En terugtrekken is de eerste stap naar het portaal van de hel

Ik ben te sterk om me hier naar beneden te laten komen

En pak me op, de krachtkamer van mijn zielenbatterij

Het is niet mijn doel om 100 kilo te raken

Maar het blijft een goede remedie tegen herfstmelancholie

En ik loop door de stad en schijn een mens te zijn

Ik loop door de menigte als een rots

Stagnatie maakt plaats voor een vleugje oneindigheid

Het lijkt alsof ik de wereld te veel veracht

De volgende ochtend zit ik aan tafel te roken

De duisternis overweldigt me en berooft me van mijn zicht

En niets heeft meer betekenis

Ik neem de moeilijke wandeling naar de douche

Van plan om zoiets als een vonk in mijn stoffelijk overschot te ontsteken

Maar de weerstand van de grond lijkt onder mij te vervagen

Er leeft iets in mij

En laat elke opstand diep in de grond zakken

Nog een dag, deze shit vernietig me niet

Ziekte is in het verleden, ik leef in de toekomst

En voldoende reserves hebben, mentaal en fysiek

En breng de genezing tot stand door dagelijkse actie

De zon lacht naar me, de wind wil me dragen

De lucht in de rol van het trouwe levenselixer

De laatste van mijn twijfels verdwijnen achter façades

En het lijkt echt alsof de ellende er niet meer is

Ik ben zo dicht bij dingen als ik in lange tijd niet ben geweest

Geen uitgebreide beheersing van ups en downs

Het is net als Wolfgang Niedecken, "Verdomme een lange tijd geleden"

En eindelijk kan ik de schoonheid ontgrendelen

En ik lig droog in bed, weg van iedereen

Ik ben gewoon een overgebleven product waar de pijn over kibbelt

Geen realiteitszin meer

Uiteindelijk stel ik mezelf de vraag: heb ik ooit geleefd?

Ik besef eindelijk dat ik niet zonder haar kan

Giet de honderdvijftig milligram in mij zoals gewoonlijk

Er is waarschijnlijk nog een lange weg te gaan

Tot ik aan het einde van mijn zielstransformatie ben