Im Roten Feuer Der Sonne - JAW

Sie ward geboren in einem Tage des Herbst

Man könnte meinen, das Schicksal ahnte schon damals jene Jahre des Schmerzes

In der Jahreszeit des Falls, von Höh'n in die Tiefen

Von der Wärme zur Kälte, vom Leben zum Erliegen

Bescherte sie ihren Eltern das größte Glück und beide weinten

Vor lauter lauter Liebe als sie kam in jenen Zeiten

Welche heute nur noch wirken, wie ein verwelktes Blatt

Welches der Wind davon trug, in die Kälte der Nacht

Und wer weiß, vielleicht schmeckte man schon damals im Salz der Tränen

Das spätere Leid des ewigen Elends

Denn nicht jedes Leben, erfüllt sich irgendwann selbst

Nicht jeder erlebt, im Endeffekt das Glück dieser Welt

Man fand sie am Strand, erlöst von Schmerz, von Sorgen, von Pein

Der letzte Ausweg, um sich von diesem Ort zu befrein'

Der letzte Abend, mit Blick zum Horizont

Um sich ein letztes Mal zu verlier’n, im rotem Feuer der Sonne

Sie wurde älter, ging zur Schule, die Jahre verstrichen

Doch merkte sie bald, dass Antworten den Fragen glichen

Denn sie wollte wissen, warum sie nicht war wie die anderen

Warum sie, wenn jene spielten, nach draußen ging um zu wandern

Um über Felder zu ziehen, der Welt zu entfliehen

Und all die Schönheit zu sehen, die in dieser Welt liegt

Bis die Sonne hinter den Bergen verschwand, saß sie auf Felsen

Um Wärme zu tanken, bei diesem Brand der Welten

Um den Frost auf ihrem Herzen zu taun

Den die Kälte der Welt ihr gibt, sie hinderte der Erde zu traun

Denn wie einsam kann man sein, wenn dich keiner versteht

Keiner so denkt wie du, und keiner deine Träume erlebt

Der Schrei des Hasses ist am lautesten gegen Fremde

Und jene Einsamkeit am grausamsten im Haufen der Menschen

Zwei stolze Eltern, aufgrund des schulischen Glanzes

Gut auch in Mathe, doch auf der langen Suche nach anderm

Verlief sie sich, ohne jemals einen Pfad gefunden zu haben

Verirrt unter Leuten, für die sie anders war

Viele Stunden saß sie auf dem kleinen Hügel

Unternahm Flüge in den Gedanken durch Länder ihrer Gefühle

Doch niemand flog mit ihr, niemand zog mit ihr durch die Weiten

Weil die Menschen die Existenz von Flügeln bestreiten

Ihr Schrei nach Liebe gedämpft, durch lauernder Lust

Von Männern die sie benutzen

Wie kühl ist ein Fluss aus Tränen?

Und sie betete zu Gott, doch er sprach nicht

Und sie flehte zu ihm, doch er gab nichts

Es gibt Menschen, die leiden ein ganzes Leben lang

Ohne bei all den Schmerzen einmal Segen zu haben

Sie brach die Schule ab mit 18, die Noten im Keller

Keiner verstand es, am wenigsten die hoffenden Eltern

Die sich wünschten, dass sie mal was besonderes wird

Doch wie besonders sie wirklich war verstanden sie nicht

Ihr Anker des Ichs, zog sie immer weiter nach unten

Und wie im Wasser, ist es in der Tiefe zu dunkel

Als das nicht auch die bezaubernste Schönheit vergeht

Als das du nicht zu blind wirst, um noch eine Lösung zu sehn

Die dir den Schub gibt, die Kraft um aufzutauchen

Genügend Stärke und Halt gibt, um wieder zu glauben

Es kam wie es kam: An einem Tag voller Tränen

Verließ sie schweigend das Haus, ohne Abschied zu nehmen

Um ihren letzten Gang zu gehen, fasste sie sich ein Herz

Und verbrachte ihren letzten Abend am Meer

Ze is geboren op een herfstdag

Je zou kunnen denken dat het lot toen al die jaren van pijn voorzag

In het seizoen van de herfst, van hoogte naar diepte

Van warmte tot kou, van leven tot bezwijken

Ze bracht haar ouders het grootste geluk en ze huilden allebei

Voor pure pure liefde toen ze in die tijd kwam

Die vandaag alleen maar een verdord blad lijken

Die de wind meevoerde, in de kou van de nacht

En wie weet, misschien kun je zelfs dan het zout der tranen proeven

Het latere lijden van eeuwige ellende

Omdat niet elk leven zich op een gegeven moment vervult

Uiteindelijk ervaart niet iedereen het geluk in deze wereld

Ze vonden haar op het strand, verlost van pijn, van verdriet, van angst

Het laatste redmiddel om van deze plek af te komen'

De laatste avond, kijkend naar de horizon

Om jezelf nog een laatste keer te verliezen in het rode vuur van de zon

Ze werd ouder, ging naar school, de jaren gingen voorbij

Maar ze realiseerde zich al snel dat de antwoorden hetzelfde waren als de vragen

Omdat ze wilde weten waarom ze niet was zoals de anderen

Waarom, toen die aan het spelen waren, ging ze naar buiten om te wandelen?

Om door velden te reizen, om te ontsnappen aan de wereld

En om al het moois in deze wereld te zien

Ze zat op rotsen tot de zon achter de bergen verdween

Om warmte te krijgen in deze vuurzee van de werelden

Om de vorst op haar hart te ontdooien

Wat de kou van de wereld haar geeft, ze verhinderde de aarde om te vertrouwen

Want hoe eenzaam kun je zijn als niemand je begrijpt

Niemand denkt zoals jij, en niemand ervaart jouw dromen

De kreet van haat is het luidst tegen vreemden

En die eenzaamheid, de meest wrede van de menigte

Twee trotse ouders vanwege hun academische glorie

Ook goed in wiskunde, maar op de lange zoektocht naar iets anders

Ze verdwaalde zonder ooit een pad te vinden

Verdwaald tussen mensen voor wie ze anders was

Vele uren zat ze op de kleine heuvel

Nam vluchten in gedachten door landen van haar gevoelens

Maar niemand vloog met haar mee, niemand reisde met haar mee door de uitgestrektheid

Omdat mensen het bestaan ​​van vleugels ontkennen

Haar schreeuw om liefde gedempt door loerende lust

Door mannen die ze gebruiken

Hoe cool is een rivier van tranen?

En ze bad tot God, maar hij sprak niet

En ze smeekte hem, maar hij gaf niets

Er zijn mensen die hun hele leven lijden

Zonder zelfs maar een zegen te hebben in alle pijn

Ze stopte met school toen ze 18 was, haar cijfers waren in de kelder

Niemand begreep het, en de hoopvolle ouders al helemaal niet

Wie wenste dat ze iets speciaals zou zijn

Maar ze begrepen niet hoe bijzonder ze eigenlijk was

Haar anker van ego trok haar steeds verder naar beneden

En net als in het water is het in de diepte te donker

Als zelfs de meest betoverende schoonheid niet vergaat

Zodat je niet te blind wordt om een ​​andere oplossing te zien

Je de boost geven, de kracht om tevoorschijn te komen

Genoeg kracht en steun om weer te geloven

Het kwam zoals het kwam: op een dag vol tranen

Ze verliet het huis in stilte zonder afscheid te nemen

Om haar laatste wandeling te kunnen lopen, raapte ze moed bij elkaar

En bracht haar laatste avond door aan zee