Осень - Интонация

Я не рыдаю,

Я не спокоен!

Прошу глаза мне закрой рукою.

Вас двое.

Воспоминания печаль укроют

Порой

Изнемогаю и тихо кроет.

С тобой

Твои герои цвета иной крови -

Как паранойя,

Но я спокоен (Да, что с того)

Да я не спорю

Ломать - не строить.

Прошу глаза мне закрой рукою.

Вот она, - моя стела памяти.

Подождите!

Вы же стремились так познать ту обитель.

Так вот вам!

Забирайте без остатка все, что надо

Только оставьте то тепло,

Что я дарил когда - то.

Оставьте веру!

Моя вера сильнее ветра,

Что разрывает в клочья порывы зверского гнева.

Оставьте время

На заполнение пробелов.

Сотрите файлы картин,

Что рисовал акварелью.

Улыбку, глаза ее, губы!

Я не хочу болеть этим,

Я не хочу сбивать руки,

Не хочу быть плюшевым -

Я хочу остаться!

Пускай марионеткой,

Пускай можно сорваться...

Но так попроще.

Как раз - то, что мне нужно.

Просто уйти в себя,

Просто быть психом.

Может так лучше?

Не знаю...

Но снова вспоминаю прошлое.

Обидно, что в нем нет хорошего.

Осень развенчала.

Одинокие причалы

Помнят радость глаз твоих.

Осень разлучая,

Счастья дневники листала.

Осень на двоих.

Эту историю писали двое

И вздорили.

Такой финал - Какой ценой?

А стоит ли

Винить небо, звонить в скорую?

Постой!

Пустой слезой ты не омоешь боль мою.

Расправив крылья

Я стану былью (спорим)

Пустой строкой в твоей истории новой.

Слепой тоской и правдой голой.

Прошу глаза мне закрой рукою.

(прошу тебя)

Осень развенчала.

Одинокие причалы

Помнят радость глаз твоих.

Осень разлучая,

Счастья дневники листала.

Осень на двоих.

Осень развенчала.

Одинокие причалы

Помнят радость глаз твоих.

(А знаешь, все еще помнят радость глаз твоих)

Осень разлучая,

Счастья дневники листала.

Осень на двоих.

ik huil niet

ik ben niet rustig!

Ik vraag je om mijn ogen met je hand te bedekken.

U bent met twee.

Herinneringen zullen verdriet bedekken

Soms

Ik ben uitgeput en stil.

Met jou

Je helden met de kleur van een ander bloed -

zoals paranoia

Maar ik ben kalm (Ja, dus wat)

Ja, ik maak geen ruzie

Breken is niet bouwen.

Ik vraag je om mijn ogen met je hand te bedekken.

Hier is het - mijn geheugensteun.

Wacht!

Je hebt zo je best gedaan om die verblijfplaats te kennen.

Dus hier is voor jou!

Pak alles wat je nodig hebt

Laat die warmte maar achter

die ik ooit heb gegeven.

Verlaat het geloof!

Mijn geloof is sterker dan de wind

Dat tranen aan flarden uitbarstingen van dierlijke woede.

vrije tijd

Om de gaten op te vullen.

Wis de afbeeldingsbestanden

Wat hij schilderde met aquarellen.

Glimlach, haar ogen, haar lippen!

Ik wil het geen pijn doen

Ik wil mijn handen niet breken

Ik wil niet pluche zijn -

Ik wil blijven!

Laat de marionet

Laat het breken...

Maar het is sneller.

Precies wat ik nodig heb.

Trek je gewoon terug in jezelf

Wees gewoon psycho.

Misschien is dat beter?

Weet niet...

Maar weer herinner ik me het verleden.

Jammer dat het niet goed is.

De herfst is losgebarsten.

eenzame ligplaatsen

Denk aan de vreugde van je ogen.

herfst scheiden,

Bladerend door de dagboeken van geluk.

Herfst voor twee

Dit verhaal is geschreven door twee

En ze kregen ruzie.

Zo'n finale - Tegen welke prijs?

Is het het waard

Geef de lucht de schuld, een ambulance bellen?

Wacht!

Je kunt mijn pijn niet wegwassen met een lege traan.

Mijn vleugels spreiden

Ik zal echt zijn (wedden)

Een lege regel in je nieuwe geschiedenis.

Blind verlangen en naakte waarheid.

Ik vraag je om mijn ogen met je hand te bedekken.

(alsjeblieft)

De herfst is losgebarsten.

eenzame ligplaatsen

Denk aan de vreugde van je ogen.

herfst scheiden,

Bladerend door de dagboeken van geluk.

Herfst voor twee

De herfst is losgebarsten.

eenzame ligplaatsen

Denk aan de vreugde van je ogen.

(Weet je, ze herinneren zich nog steeds de vreugde van je ogen)

herfst scheiden,

Bladerend door de dagboeken van geluk.

Herfst voor twee