Громко. Очень - Интонация

В груди грохочет.

Громко.

Очень.

Клочьями мы — всё чаще прочерк.

А так похожи, Боже мой, так близки

На разных полюсах одной земли.

Тебя к обочине чуть раньше прибило,

Да уж, такова жизнь — глупые и скупые,

Пьяные и дурные, грубые ближе к утру.

Уснула.

Укрою, обниму.

И… И снова неизбежность.

Давит в виски боль, будто ей тесно.

Благо блокнот есть и есть в нём место.

Раньше помогало, если честно, но!

К чёрту листы!

К чёрту весь Мир, в коем нет весны!

Я сгину без вести, да так, чтоб след простыл, прости…

Мы слишком одинаковы для данной цепи.

Ей нужны разные звенья.

Припев:

Мне бы распутать этот клубок, но!

Нету азарта, всё «на потом» вновь.

Кедровый запах твоих духов.

Бегу на залп, но коридор пустой

Помнит всё.

Время опять вспять.

Стоп.

Соседи спят, а мне всё равно.

Нервы болят в доминанте.

Я — раскраска.

Ты — фломастер.

Холодные мосты…

Куда мне плыть?

Закончились холсты,

И, вытекая с маслом, красками,

Я падаю на теплый пол своего мастера.

Я как игрушка, и меня там любят,

Они заботятся о нас, для тебя рисуя —

Будни людными, планеты круглыми,

С трепетом, искренне, кисти рождают мысли.

Я как воздух для них, как смысл жизни,

Он заключен в тебе, а не в этой живописи.

Вымысел — лишь то, что ты назовешь не правдой.

Твоя любовь стихийна, может разрушать камни.

Открой глаза, и вдохни поглубже,

Здесь есть все для твоей с ним дружбы.

Зачем тебе?

Куда спешишь?

Будь проще!

Слышишь, мы всегда придем к тебе на помощь!

Припев:

Мне бы распутать этот клубок, но!

Нету азарта, всё «на потом» вновь.

Кедровый запах твоих духов.

Бегу на залп, но коридор пустой

Помнит всё.

Время опять вспять.

Стоп.

Соседи спят, а мне всё равно.

Нервы болят в доминанте.

Я — раскраска.

Ты — фломастер.

Gerommel in de borst.

Luid.

Zeer.

Snippers zijn we meer en meer een streepje voor.

En zo vergelijkbaar, mijn God, zo dichtbij

Op verschillende polen van dezelfde aarde.

Je was iets eerder aan de kant van de weg gewassen,

Ja, zo is het leven - dom en gierig,

Dronken en slecht, onbeschoft dichter bij de ochtend.

In slaap gevallen.

Ik zal me verstoppen, ik zal knuffelen.

En... En nogmaals, onvermijdelijkheid.

Pijn drukt in de slapen, alsof het verkrampt is.

Gelukkig is er een notitieboekje en is er een plekje in.

Vroeger hielp het, om eerlijk te zijn, maar!

Naar de hel met lakens!

Naar de hel met de hele wereld, waarin geen lente is!

Ik zal spoorloos verdwijnen, zodat het spoor koud is, het spijt me ...

We lijken te veel op elkaar voor deze keten.

Ze heeft andere schakels nodig.

Refrein:

Ik zou deze kluwen graag willen ontrafelen, maar!

Er is geen opwinding, alles is weer "voor later".

De cedergeur van je parfum.

Ik ren voor een salvo, maar de gang is leeg

Onthoudt alles.

Tijd weer terug.

Stop.

De buren slapen, maar dat maakt mij niet uit.

Zenuwen doen pijn bij de dominant.

Ik ben een kleurboek.

Je bent een flitser.

koude bruggen...

Waar moet ik varen?

Afgewerkte doeken,

En, uitvloeiend met olie, verf,

Ik val op de warme vloer van mijn meester.

Ik ben als een stuk speelgoed, en daar houden ze van me,

Ze zorgen voor ons door voor je te tekenen -

Het dagelijks leven is druk, de planeten zijn rond,

Met schroom, oprecht, brengen penselen gedachten voort.

Ik ben als lucht voor hen, als de zin van het leven,

Het zit in jou, niet in dit schilderij.

Fictie is gewoon wat je niet waar noemt.

Je liefde is elementair, kan stenen vernietigen.

Open je ogen en haal diep adem

Alles is hier voor je vriendschap met hem.

Waarom zou je?

Waar haast je je?

Hou het simpel!

Luister, we komen je altijd te hulp!

Refrein:

Ik zou deze kluwen graag willen ontrafelen, maar!

Er is geen opwinding, alles is weer "voor later".

De cedergeur van je parfum.

Ik ren voor een salvo, maar de gang is leeg

Onthoudt alles.

Tijd weer terug.

Stop.

De buren slapen, maar dat maakt mij niet uit.

Zenuwen doen pijn bij de dominant.

Ik ben een kleurboek.

Je bent een flitser.