In The Halls Of Awaiting - Insomnium

Evening full of grandeur, skies tinged with red

Mountains crowned with crimson, treetops with scarlet blaze

As the dusk is falling, night settles in

Stars slowly come out, moon glides skywards

…Still cheerless is in my soul, my heart filled with cares…

Longing for the misty shores, weather-beaten strands so poor

Where the weeping sky archs over water calm

Pining for primeval woods, murky shade of leafy roof

Where the silent trees arch over our path

Do you walk in mourning, still wear the grief

Raiment of sorrow, remembrance of me

Through the years of bleakness, winters of bitter cold

Will you not forget me, forsake my soul

…Low-spirited is my song, downhearted my tune…

Longing for the misty shores, weather-beaten strands so poor

Where the weeping sky archs over water calm

Pining for primeval woods, murky shade of leafy roof

Where the silent trees arch over our path

Beyond enchanted sea, wistful is my sleep

Darkness by my side, through the dreary night

Will you follow me, through eternity

To another world, to the quiet halls

I’ve lost my way in the dark

Strayed apart from my love

I’ve faced the demons of might

Passed away into shades

Long are lonely years

Slowly pass these days

In undying land

In the divine light

Where I wait… in the dark

The black of the night turns to dusk of the dawn

Through the mist now shines the fairest light of all

The caress I’ve waited for eternity

Into the shades, together we fade

Avond vol grandeur, luchten rood getint

Bergen gekroond met karmozijnrood, boomtoppen met scharlaken bles

Terwijl de schemering valt, valt de nacht in

Sterren komen langzaam naar buiten, maan glijdt hemelwaarts

...Nog steeds ongezellig is in mijn ziel, mijn hart gevuld met zorgen ...

Verlangend naar de mistige kusten, verweerde stranden zo slecht

Waar de huilende lucht zich over het kalme water uitstrekt

Verlangen naar oerbossen, duistere schaduw van lommerrijk dak

Waar de stille bomen zich over ons pad buigen

Loop je in rouw, draag je nog steeds het verdriet

Gewaad van verdriet, herinnering aan mij

Door de jaren van somberheid, winters van bittere kou

Wil je me niet vergeten, verlaat mijn ziel?

... Laagmoedig is mijn lied, neerslachtig mijn deuntje ...

Verlangend naar de mistige kusten, verweerde stranden zo slecht

Waar de huilende lucht zich over het kalme water uitstrekt

Verlangen naar oerbossen, duistere schaduw van lommerrijk dak

Waar de stille bomen zich over ons pad buigen

Voorbij de betoverde zee, weemoedig is mijn slaap

Duisternis aan mijn zijde, door de sombere nacht

Wil je me volgen, door de eeuwigheid

Naar een andere wereld, naar de stille zalen

Ik ben de weg kwijt in het donker

Verdwaald van mijn liefde

Ik heb de demonen van macht onder ogen gezien

Overleden in tinten

Lang zijn eenzame jaren

Gaan langzaam voorbij deze dagen

In onsterfelijk land

In het goddelijke licht

Waar ik wacht... in het donker

Het zwart van de nacht verandert in de schemering van de dageraad

Door de mist schijnt nu het mooiste licht van allemaal

De streling waarop ik heb gewacht tot in de eeuwigheid

In de schaduw, samen vervagen we