Сто лет спустя - Игорь Корнелюк

Я не знаю когда

Через год, через два

Может 100 лет спустя, тебя

Я осенним днем снова встречу.

В толчее городской

Мы столкнемся с тобой.

Я скажу: 'Не спеши, постой.'

И решим побыть целый вечер мы Опять вдвоем

В водовороте дождя.

Вновь ты и я,

Пешком, без цели, бродя.

Осенним днем

Давно друг друга простя,

Сто лет спустя

Будем долго бродить,

Ни о чем говорить

Я спрошу тебя, может быть

Стоит ли звонить тебе завтра.

И быть может в ответ

Ты не скажешь мне нет

Ссор вчерашних растаял след

В темных окнах вспыхнет внезапно свет.

Опять вдвоем

В водовороте дождя.

Вновь ты и я,

Пешком, без цели, бродя.

Осенним днем

Давно друг друга простя,

Сто лет спустя

ik weet niet wanneer

Over een jaar, over twee

Misschien 100 jaar later, jij

Ik zal elkaar weer ontmoeten op een herfstdag.

In de drukte van de stad

We zullen je onder ogen komen.

Ik zeg: 'Haast je niet, wacht.'

En we besluiten weer de hele avond samen door te brengen

In een draaikolk van regen.

Nogmaals jij en ik

Te voet, doelloos, dwalend.

herfstdag

Vergeef elkaar voor een lange tijd

Honderd jaar later

We zullen lang dwalen

Niets om over te praten

ik vraag je misschien

Moet ik je morgen bellen.

En misschien als reactie

Je zult me ​​geen nee zeggen

De ruzies van gisteren smolten weg

Licht flitst plotseling in de donkere ramen.

Weer samen

In een draaikolk van regen.

Nogmaals jij en ik

Te voet, doelloos, dwalend.

herfstdag

Vergeef elkaar voor een lange tijd

Honderd jaar later