Город, которого нет - Игорь Корнелюк

Ночь и тишина, данная на век,

Дождь, а может быть падает снег,

Все равно, - бесконечной надеждой согрет,

Я вдали вижу город, которого нет...

Где легко найти страннику приют,

Где, наверняка, помнят и ждут,

День за днем, то теряя, то путая след,

Я иду в этот город, которого нет...

Там для меня горит очаг,

Как вечный знак забытых истин,

Мне до него - последний шаг,

И этот шаг длиннее жизни...

Кто ответит мне, что судьбой дано,

Пусть об этом знать не суждено,

Может быть, за порогом растраченных лет

Я найду этот город, которого нет...

Там для меня горит очаг,

Как вечный знак забытых истин,

Мне до него - последний шаг,

И этот шаг длиннее жизни...

Там для меня горит очаг,

Как вечный знак забытых истин,

Мне до него - последний шаг,

И этот шаг длиннее жизни...

Nacht en stilte, gegeven voor een eeuw,

Regen, misschien sneeuw

Toch, opgewarmd door eindeloze hoop,

Ik zie een stad in de verte die niet bestaat...

Waar het gemakkelijk is voor een zwerver om onderdak te vinden,

Waar ze zich zeker herinneren en wachten,

Dag na dag, dan verliezen, dan het pad verwarren,

Ik ga naar deze stad die niet bestaat...

Er brandt een haard voor mij,

Als een eeuwig teken van vergeten waarheden,

Ik ben aan hem - de laatste stap,

En deze stap is langer dan het leven...

Wie zal mij antwoorden wat door het lot is gegeven,

Laat het niet bekend zijn

Misschien voorbij de drempel van verspilde jaren

Ik zal deze stad vinden die niet bestaat...

Er brandt een haard voor mij,

Als een eeuwig teken van vergeten waarheden,

Ik ben aan hem - de laatste stap,

En deze stap is langer dan het leven...

Er brandt een haard voor mij,

Als een eeuwig teken van vergeten waarheden,

Ik ben aan hem - de laatste stap,

En deze stap is langer dan het leven...