Rue - Hellions

I’m lost in reverie

You and I are seventeen

Everything is still, not a shake nor tremble

And then slowly our loathing will interfere

And our hatred begets a ubiquitous fear

And now

When it feels like there’s no control

Are we forgetting that this place is our home?

This blue-green spinning rock

Orientation, nor race, not religion, or name can earn

Our hate

We don’t need height but width to unite

No arms raised but arms strung along

Nothing to fear except for fear itself

We all feel love and pain

We all bleed the same, don’t we?

(don't we)

The need for change is not the whim of an hour

We can only break inertia with relinquished power

If the yen of unity resides high and dry

On the spotless mezzanine in the mortal mind and once

Every drop of life has been wrung out of our pores

Mark my words, this vast green earth will groan to turn

Will we still insist on using our f‌ists?

We don’t need our f‌ists to learn

And when we are dead and truly alone

Are we remembered by our faith or skin tone

Who we fuck, who we don’t

Or by our love of this life

The child still inside survives, our hate

We don’t need height but width to unite

No arms raised but arms strung along

Nothing to fear except for fear itself

We all feel love and pain

We all bleed the same, don’t we?

(don't we)

We don’t need height but width to unite

No arms raised but arms strung along

Nothing to fear except for fear itself

We all feel love and pain

We all bleed the same, don’t we?

(don't we)

Don’t we?

Ik ben verdwaald in mijmering

Jij en ik zijn zeventien

Alles is stil, niet bevend of bevend

En dan zal langzaam onze afschuw tussenbeide komen

En onze haat wekt een alomtegenwoordige angst op

En nu

Als het voelt alsof er geen controle is

Vergeten we dat deze plek ons ​​thuis is?

Deze blauwgroene draaiende rots

Oriëntatie, noch ras, geen religie of naam kunnen verdienen

onze haat

We hebben geen hoogte maar breedte nodig om te verenigen

Geen armen omhoog, maar armen aaneengeregen

Niets om bang voor te zijn, behalve voor de angst zelf

We voelen allemaal liefde en pijn

We bloeden allemaal hetzelfde, nietwaar?

(wij niet)

De behoefte aan verandering is niet de gril van een uur

We kunnen traagheid alleen doorbreken met afstand doen van kracht

Als de yen van eenheid hoog en droog blijft

Op de smetteloze tussenverdieping in de geest van de sterveling en een keer

Elke druppel van het leven is uit onze poriën geperst

Let op mijn woorden, deze uitgestrekte groene aarde zal kreunen om te draaien

Zullen we nog steeds aandringen op het gebruik van onze vuisten?

We hebben onze vuisten niet nodig om te leren

En als we dood en echt alleen zijn

Worden we herinnerd door ons geloof of onze huidskleur?

Met wie we neuken, met wie niet?

Of door onze liefde voor dit leven

Het kind dat nog binnenin overleeft, onze haat

We hebben geen hoogte maar breedte nodig om te verenigen

Geen armen omhoog, maar armen aaneengeregen

Niets om bang voor te zijn, behalve voor de angst zelf

We voelen allemaal liefde en pijn

We bloeden allemaal hetzelfde, nietwaar?

(wij niet)

We hebben geen hoogte maar breedte nodig om te verenigen

Geen armen omhoog, maar armen aaneengeregen

Niets om bang voor te zijn, behalve voor de angst zelf

We voelen allemaal liefde en pijn

We bloeden allemaal hetzelfde, nietwaar?

(wij niet)

Wij niet?