Polyphasic Sleep i) Aurora - Hellions, Kyle Erich, Duane Hazell

All that you retrieve my prolong our reprieve

But the of letting go still scares the shit out of me

I’ll always hoard inconsequential things, I’m a glutton for the penance,

I’ve retained all the apathy

I covet nostalgia and the hurt it

Brings

Bring it back to me, just bring it back now

So I’ve given small hours to soliloquy

I can never seem to sleep, but only contemplate madly

To antagonize that hurt in me

Antagonize it all, and I start to crawl

You have been my friend, through all of this, and to me that alone is a

tremendous thing

Hear our Indian summer sing

We are incandescent on the eaves

Has it been so long since that sweet chariot swung so ow overhead

And took each of our breaths

With no penance there’s no dept, I’d missed the teeth that fit my old wounds

I know I need to let it go, I just can’t forget it, and I drowned in the

amphetamine monsoon, some years had passed before I came to see,

I was blinded by the lies, I just can’t forget it

That those bite marks, they fit my own teeth, so what of my friend?

Alone and confined to a hospital bed

Reticent, sacrosanct, we will all go along, and if you leave us so,

then you have done us so wrong

Just keep on, I will edify, all who stuck by our side, faces illumined by a new,

and surreal sunlight, death took precedence over faith in old dreams,

the more I give away, the more delighted I became

I will bring you light and I’ll endure the burn, unashamed, reach out ear me now

Our voices ring out the same

Alles wat u ophaalt, verlengt onze uitstel

Maar het loslaten maakt me nog steeds bang

Ik zal altijd inconsequente dingen hamsteren, ik ben een veelvraat voor de boete,

Ik heb alle apathie behouden

Ik begeer nostalgie en de pijn ervan

Brengt

Breng het terug naar mij, breng het nu terug

Dus ik heb kleine uurtjes besteed aan monoloog

Ik kan nooit lijken te slapen, maar ik denk alleen maar waanzinnig na

Om die pijn in mij tegen te werken

Zet alles tegen elkaar en ik begin te kruipen

Je bent mijn vriend geweest, door dit alles heen, en voor mij is dat alleen al een...

geweldig ding

Hoor onze Indian Summer zingen

We gloeien op de dakrand

Is het zo lang geleden dat die lieve strijdwagen zo boven zijn hoofd zwaaide?

En nam elk van onze ademhalingen

Zonder boete is er geen diepte, ik had de tanden gemist die op mijn oude wonden pasten

Ik weet dat ik het moet loslaten, ik kan het gewoon niet vergeten en ik verdronk in de

amfetaminemoesson, er waren enkele jaren verstreken voordat ik kwam kijken,

Ik was verblind door de leugens, ik kan het gewoon niet vergeten

Dat die bijtwonden, ze passen op mijn eigen tanden, dus hoe zit het met mijn vriend?

Alleen en opgesloten in een ziekenhuisbed

Terughoudend, heilig, we zullen allemaal meegaan, en als je ons zo verlaat,

dan heb je ons zo verkeerd gedaan

Blijf gewoon doorgaan, ik zal opbouwen, iedereen die aan onze zijde bleef, gezichten verlicht door een nieuwe,

en surrealistisch zonlicht, de dood prevaleerde boven geloof in oude dromen,

hoe meer ik weggeef, hoe blijer ik werd

Ik zal je licht brengen en ik zal het branden verdragen, onbeschaamd, reik nu naar me uit

Onze stemmen klinken hetzelfde