Mea Culpa - Hellions

vagrancy brushed off his bloom in the first sap of his spring.

he lost the vigour of his youth and the fair red of his cheeks, he cannot see,

just let me breath or cease to be, i’m so fucking sick of living inbetween,

life like a bone was empited of its marrow inside, and my slender had been

calibrated by young and fertile minds, study the greats, learn the world,

tellthe truth and confide — i lied.

lost in those mundaines.

in that every-day minutia.

i just gave myself to heartache.

to the ubiquitous confusion.

infamita, my anathem, i tore out that fucking catheter, ill plunge fingures

between stiches.

no kitschy backhand pitches.

i know one must make himself ugly.

to expose the ugliness he sees.

torn, i know my innermost torture is yours.

but iv’e learned, now iv’e growm, a fool dressed in silk, is a fool just the

same.

but is a fool yesterday, no less a fool today?

we can change.

dear friends, we’re one and the same, vagrancy brushed off his bloom,

in the firsed sap of spring, hear the indian summer sing.

landloperij veegde zijn bloei af in het eerste sap van zijn lente.

hij verloor de kracht van zijn jeugd en het mooie rood van zijn wangen, hij kan niet zien,

laat me gewoon ademen of ophouden te zijn, ik ben het zo beu om ertussenin te leven,

het leven als een bot werd uitgestoten uit het merg van binnen, en mijn slanke was geweest

gekalibreerd door jonge en vruchtbare geesten, bestudeer de groten, leer de wereld kennen,

vertel de waarheid en vertrouw - ik heb gelogen.

verloren in die alledaagse dingen.

in dat alledaagse detail.

ik gaf mezelf gewoon hartzeer.

tot de alomtegenwoordige verwarring.

infamita, mijn anthem, ik scheurde die verdomde katheter eruit, zieke duikvingers

tussen steken.

geen kitscherige backhand pitches.

ik weet dat je jezelf lelijk moet maken.

om de lelijkheid die hij ziet bloot te leggen.

verscheurd, ik weet dat mijn diepste marteling de jouwe is.

maar ik heb geleerd, nu ik groei, een dwaas gekleed in zijde, is een dwaas precies de

dezelfde.

maar is gisteren een dwaas en vandaag niet minder een dwaas?

we kunnen veranderen.

beste vrienden, we zijn één en dezelfde, landloperij veegde zijn bloei af,

in het ontstoken lentesap, hoor de nazomer zingen.