Continental Drift - Hellions

Can I still want her hate?

Remember her first steps

It’s astonishing to me

She grew so elegantly

Running fingers through her hair

She’s cold and I can’t leave her yet

My child, are you hearing me?

Put something in your stomach, try to breathe for me if you can

I can’t imagine all the grief you harbour in your head

You told me things haven’t been the same but then surely you’d make amends

I know you weren’t on the best of terms with her back then

Can it ever be the same

When we’re burdened by the weight of empty space?

The timpani roll off undead

Feel the walls of our home like insects

And those wings, they’re fluttering

(No, no, no, no)

You and me, forced to face eternity where she lay

The eternity boss and the eternity that awaits

And I know, I know you’re scared after death to retire to an empty room

Where there’s only the silence, everything you knew consumed

Can it ever be the same

When we’re burdened by the weight of empty space?

The timpani roll off undead

Feel the walls of our home like insects

And those wings, they’re fluttering

Can it ever be the same

We’re burdened by the weight of empty space?

The timpani roll off undead

Feel the walls of our home like insects

And those wings, they’re fluttering

Mag ik nog steeds haar haat willen?

Onthoud haar eerste stappen

Het is verbazingwekkend voor mij

Ze groeide zo elegant

Vingers door haar haar halen

Ze heeft het koud en ik kan haar nog niet verlaten

Mijn kind, hoor je me?

Stop iets in je maag, probeer voor me te ademen als je kunt

Ik kan me al het verdriet dat je in je hoofd koestert niet voorstellen

Je vertelde me dat de dingen niet hetzelfde waren, maar dan zou je het zeker goedmaken

Ik weet dat je destijds niet op de beste manier met haar omging

Kan het ooit hetzelfde zijn?

Wanneer we worden belast door het gewicht van lege ruimte?

De pauken rollen ondoden weg

Voel de muren van ons huis als insecten

En die vleugels, ze fladderen

(Nee nee nee nee)

Jij en ik, gedwongen om de eeuwigheid onder ogen te zien waar ze lag

De eeuwigheidsbaas en de eeuwigheid die wacht

En ik weet het, ik weet dat je na de dood bang bent om je terug te trekken in een lege kamer

Waar alleen de stilte is, alles wat je kende verteerde

Kan het ooit hetzelfde zijn?

Wanneer we worden belast door het gewicht van lege ruimte?

De pauken rollen ondoden weg

Voel de muren van ons huis als insecten

En die vleugels, ze fladderen

Kan het ooit hetzelfde zijn?

We worden belast door het gewicht van lege ruimte?

De pauken rollen ondoden weg

Voel de muren van ons huis als insecten

En die vleugels, ze fladderen