Za Tvou Bárkou - Helena Vondráčková

Za tvou bárkou dívka hledí,

smutně hledí k zádi bárky,

když se obzor barví mědí,

vzpomíná na tvoje dárky,

vzpomíná bez ustání.

Ani s půlnocí neusíná,

marně volá - smilování,

oči utírá, ruce spíná,

že už nemá milování.

Ráno prosí, večer čeká,

jestli spatří tvoji bárku,

chvíli pláče, chvíli kleká

s modlitbou k svatému Marku,

on tě má nazpátek dát.

Až se plachty tvé někde svinou,

půjdeš s jinou, nebudeš znát,

že se utrápí tvojí vinou

jedna z dívek, cos ji měl rád,

že se utrápí tvojí vinou

jedna z dívek, cos ji měl rád.

Achter je schuit staart het meisje,

hij staart bedroefd naar de achtersteven van de schuit,

wanneer de horizon koper wordt,

onthoudt je gaven

hij herinnert zich onophoudelijk.

Hij slaapt niet eens om middernacht,

hij roept tevergeefs - genade,

ogen doekjes, handen gesp,

dat hij geen liefde meer heeft.

's Morgens bedelt hij, 's avonds wacht hij,

als hij uw schip ziet,

hij huilt een tijdje, knielt voor een tijdje

met gebed tot St. Mark,

hij moet je teruggeven.

Als je zeilen ergens rollen,

je gaat met een ander die je niet kent

dat hij gekweld wordt door jouw schuld

een van de meisjes die je leuk vond

dat hij gekweld wordt door jouw schuld

een van de meisjes die je leuk vond.