Stín Po Nás Dvou - Helena Vondráčková

H: Dům tichem zní,

nahlížím

do prázdných skříní,

rolety stíní

tvůj nový stůl,

kam vrátil jsi klíč.

Smích

zůstal žít v ozvěnách.

Už jen zbývá

kufr, co skrývá

ten stín po nás dvou,

naši chvíli zlou.

Sbor: Měla jsem svým očím věřit víc

H+Sbor: než těm vzdušným zámkům.

H: Netuším, co byl ráj

a co z něj jenom hrál.

Ze žil mi pil klid i žár.

H+Sbor: Ještě chvíli tam stál,

jak bez obrazu rám.

Co prý má říct než jen,

že chce být sám?

A já svůj vztek ovládám,

možná slabá se zdám.

Ale ty nevíš, nevíš, nevíš,

nevíš,

kolik sil, lásko zlá, ještě mám.

H: Je polštář sám,

kde byl pár.

Všeho je půl,

půl světa mám,

svůdná je noc,

když pálím náš chrám.

Mým přátelům (H: přátelům)

i mé matce lhát,

že život jde dál,

jde dál jak si přál.

Klidně troufám si říct,

že i na tohle mám!

Sbor: Měla jsem svým očím věřit víc

než těm vzdušným zámkům (H: vzdušným zámkům)

H: Netuším, co byl ráj

a co z něj jenom hrál.

Ze žil mi pil klid i

H+Sbor: žár.

H+Sbor: Ještě chvíli tam stál,

jak bez obrazu rám.

(H: jé)

Co prý má říct

než jen, že chce být sám?

(H: oh, oh, oh, oh)

A já svůj vztek ovládám,

možná slabá se zdám.

Ale ty nevíš, nevíš, nevíš,

nevíš,

kolik sil, lásko zlá, ještě mám.

H: Říkám:

Měla jsem svým očím věřit víc

H+Sbor: než těm vzdušným zámkům.

Netuším, co byl ráj

a co z něj hrál.

Ze žil mi pil klid i žár.

H+Sbor: Ještě chvíli tam stál, (H: chvíli tam stál)

jak bez obrazu rám.

Co prý má říct než jen,

že chce být sám?(H: sám)

A já svůj vztek ovládám,

možná slabá se zdám.

Ale ty nevíš, nevíš, nevíš,

nevíš,

H: kolik sil, lásko zlá, ještě mám

H+Sbor: Ještě chvíli tam stál

jak bez obrazu rám.

Co prý má říct než jen,

že chce být sám?

(H: že chce být sám)

Já svůj vztek ovládám, (H: ovládám)

možná slabá se zdám.

Ale ty nevíš, nevíš, nevíš,

nevíš,

H: že si svá křídla vzít nenechám.

H: Het huis klinkt stil,

ik ben aan het kijken

in lege kasten,

jaloezieën

je nieuwe tafel

waar heb je de sleutel teruggebracht?

Gelach

hij bleef in echo's leven.

Het enige dat overblijft is

koffer verstopt

de schaduw over ons tweeën,

ons slechte moment.

Koor: Ik had mijn ogen meer moeten geloven

H + Corps: dan die luchtsluizen.

H: Ik heb geen idee wat het paradijs was

en wat hij net speelde.

Hij dronk rust en warmte uit mijn leven.

H + Koor: Hij stond daar een tijdje,

hoe geen fotolijst.

Wat moet hij dan zeggen,

dat hij alleen wil zijn?

En ik beheers mijn woede,

misschien zwak.

Maar je weet het niet, je weet het niet, je weet het niet

je weet het niet

hoeveel kracht ik heb.

H: Het kussen is alleen,

waar was het stel.

Alles is de helft,

Ik heb de halve wereld

de nacht is verleidelijk,

als ik onze tempel verbrand.

Mijn vrienden (H: vrienden)

lieg ook tegen mijn moeder

dat het leven doorgaat

gaat verder zoals hij wilde.

ik durf te zeggen

dat ik dit ook heb!

Koor: Ik had mijn ogen meer moeten geloven

dan die luchtsluizen (H: luchtsluizen)

H: Ik heb geen idee wat het paradijs was

en wat hij net speelde.

Hij leefde en dronk vrede

H + Koor: warmte.

H + Koor: Hij stond daar een tijdje,

hoe geen fotolijst.

(H: ja)

Wat moet hij zeggen?

dan alleen willen zijn?

(H: oh, oh, oh, oh)

En ik beheers mijn woede,

misschien zwak.

Maar je weet het niet, je weet het niet, je weet het niet

je weet het niet

hoeveel kracht ik heb.

H: ik zeg:

Ik had meer op mijn ogen moeten vertrouwen

H + Corps: dan die luchtsluizen.

Ik heb geen idee wat het paradijs was

en wat hij ervan speelde.

Hij dronk rust en warmte uit mijn leven.

H + Koor: Hij stond daar een tijdje, (H: hij stond daar een tijdje)

hoe geen fotolijst.

Wat moet hij dan zeggen,

dat hij alleen wil zijn? (H: alleen)

En ik beheers mijn woede,

misschien zwak.

Maar je weet het niet, je weet het niet, je weet het niet

je weet het niet

H: hoeveel kracht, slechte liefde heb ik nog

H + Koor: Hij stond daar een tijdje

hoe geen fotolijst.

Wat moet hij dan zeggen,

dat hij alleen wil zijn?

(H: dat hij alleen wil zijn)

Ik beheers mijn woede, (H: ik beheers)

misschien zwak.

Maar je weet het niet, je weet het niet, je weet het niet

je weet het niet

H: dat ik mijn vleugels niet zal nemen.