Slza z tváře padá - Helena Vondráčková

Slza z tváře padá a té já se ptám,

pročpak já ač tak mladá jen zármutek mám.

Proč mi víno chutná jak hlína a blín,

proč jen já jsem tak smutná

a mám v duši stín.

Měl by v moll hrát klavír

a vlát černý flór.

V mé komnatě zní jen církevní chór.

Proč mě stále studí a tísní ten chlad

a proč pláčem se budím,

když mám k ránu spát, a spát…

Kdo ten můj žal vyléčí,

kdo má na bolest fáč?

Nikdo jiný nepředčí

ten můj zoufalý pláč.

Nikdo jiný nepředčí

Můj pláč, můj pláč

ten můj smutný pláč.

Nač jste páni učení,

no nač, řekněte nač,

když se ve smích nezmění,

ten můj zoufalý pláč.

Když se ve smích nezmění

můj pláč, můj pláč,

ten můj smutný pláč…

Ach ouvej, můj bože,

můj bože na nebesích,

nás už ten smutek děsí.

Já nevím, jak říkám,

já se snad uvzlykám.

Er valt een traan van haar gezicht en dat vraag ik

waarom ben ik zelfs zo verdrietig dat ik zo jong ben.

Waarom smaakt wijn naar klei en klei,

waarom ben ik zo verdrietig

en ik heb een schaduw in mijn ziel.

Hij zou piano in mineur moeten spelen

en vliegen zwarte flora.

Alleen het kerkkoor klinkt in mijn kamer.

Waarom is het nog steeds koud en verontrustend voor mij?

en waarom huil ik?

als ik 's morgens moet slapen en slapen...

Wie zal mijn verdriet genezen,

wie heeft de pijn

Niemand anders loopt voorop

mijn wanhopige kreet.

Niemand anders loopt voorop

Mijn huilen, mijn huilen

mijn droevige kreet.

Waarom leer je,

Waarom zeggen

als lachen niet verandert,

mijn wanhopige kreet.

Als lachen niet verandert

mijn huilen mijn huilen

mijn droevige kreet...

O mijn God

mijn god in de hemel

het verdriet maakt ons al bang.

Ik weet niet wat ik zeg

Ik kom waarschijnlijk vast te zitten.