Kopretiny - Helena Vondráčková

Stříbrná řeka

uléhá k spánku,

účesy stromů

když obarví stín,

když meze voní

jak po heřmánku,

soumrakem svítí

jen bílé hvězdy kopretin.

Loudám se loukou,

tiše si pískám,

čeká mě trávy

vyhřátý klín,

brouzdám se rosou,

než dojdu k lískám,

utrhnu cestou

jednu z těch bílých kopretin.

Potom se zeptám bílých lístků,

jestli to na tebe prozradí,

až budou padat do žlutého písku,

jestli mně dobře poradí.

Mám mě rád

či nemá mě rád,

trhám je hlava nehlava,

má mě rád

či nemá mě rád,

můj hlas mně selhává.

Vracím se zpátky,

tiše si pískám

písničku pro můj

holčičí vkus,

brouzdám se rosou,

než dojdu k lískám,

vytáhnou zatím

na nebe hvězdy velký vůz.

Zilveren rivier

gaat slapen

boom kapsels

als hij een schaduw schildert,

wanneer de grenzen ruiken

hoe na kamille?

het is verlicht in de schemering

gewoon witte margrietsterren.

ik lig in een weiland,

ik fluit zachtjes,

gras wacht op mij

verwarmde wig,

Ik waad met dauw,

voordat ik bij de hazelnoten kom,

Ik zal de weg scheuren

een van die witte madeliefjes.

Dan vraag ik de witte kaartjes,

als het je vertelt

als ze in het gele zand vallen,

als hij me goed adviseert.

Ik hou van mijzelf

vindt hij me niet leuk?

ik heb hoofdpijn,

hij vindt me leuk

vindt hij me niet leuk?

mijn stem laat me in de steek.

ik ga terug

ik fluit zachtjes

liedje voor mij

meisjesachtige smaak,

Ik waad met dauw,

voordat ik bij de hazelnoten kom,

trek nog uit

in de lucht staat een grote vrachtwagen.