Z Pamietnika - Grzegorz Turnau

Dziś przyszła ona, której nie znam

Cała spłakana uśmiechami

I jak najbardziej wymyślona

Ja jak najbardziej nudny dla niej

Wylała kawę na sukienkę

Ja umierałem w pustej głowie

Jeżeli zadał bym pytanie

Może nadeszła by odpowiedź

Ale mój biedny głos się upił

I leżał w tle pod gazetami

— pan to jest rzeczywiście głupi

Więc byłem także głupi dla niej

Zaczęła czytać moje listy

Też całkowicie wymyślone

Przynajmniej pismo mam przejrzyste

Choć w głowie całkiem przewrócone

Zjedliśmy listy na kolację

A potem długo stałem w oknie

Głowa mi spadła na akację

I na gałęzi dotąd moknie

Vandaag kwam ze, die ik niet ken

Allemaal huilend met een glimlach

En helemaal uitgevonden

Ik ben het meest saai voor haar

Ze morste koffie op haar jurk

Ik stierf in een leeg hoofd

Als ik een vraag stelde

Misschien komt er een antwoord

Maar mijn arme stem werd dronken

En hij lag op de achtergrond onder de kranten

- Jij bent erg dom

Dus ik was ook dom tegen haar

Ze begon mijn brieven te lezen

Ook helemaal verzonnen

Mijn handschrift is tenminste duidelijk

Hoewel helemaal overstuur in het hoofd

We aten onze brieven voor het avondeten

En toen stond ik heel lang voor het raam

Mijn hoofd viel op de acaciaboom

En het is nog steeds nat op de tak