Stacyjka Zdrój - Grzegorz Turnau

Stacyjka Zdrój, miasteczko przy niej _

A nad miasteczkiem widzę tym

Jak niziuteńko niebo płynie

Na którym imię twe pisze dym

Jak niziuteńko niebo płynie

Na którym imię twe pisze dym

Na rynku zawsze ludniej

Gdy targ przy starej studni

U wrót plebanii drzemie dziad

I kasztanami sypie wiatr

Wciąż wracam na stacyjkę białą

Pociągiem, który lato wiózł

Wesołych brzóz go sześć witało —

Sześć go żegnało zmartwionych brzóz

Wesołych brzóz go sześć witało —

Sześć go żegnało zmartwionych brzóz

Ze stacji droga krótka —

Zielona stara furtka

Zaskrzypi cicho: «Jak się masz —

Podobną kiedyś znałam twarz»

A potem sień - ktoś drzwi odmyka —

Głosy wzruszone, twój i mój

A potem cień i wszystko znika

I już umyka Stacyjka Zdrój

A potem cień i wszystko znika

I już umyka Stacyjka Zdrój

Station Zdrój, de stad ernaast _

En boven de stad kan ik dit zien

Hoe licht de lucht stroomt

Wiens naam is geschreven door rook

Hoe licht de lucht stroomt

Wiens naam is geschreven door rook

Altijd meer bevolkt op het marktplein

Wanneer de markt bij de oude bron

Aan de poorten van de pastorie is mijn opa aan het dutten

En de wind blaast de kastanjes

Ik blijf teruggaan naar de witte contactschakelaar

In de trein die de zomer nam

Zes vrolijke berken begroetten hem -

Six nam afscheid van de bezorgde berken

Zes vrolijke berken begroetten hem -

Six nam afscheid van de bezorgde berken

Er is een korte weg vanaf het station -

Groene oude poort

Hij kraakt zachtjes: «Hoe gaat het -

Ik kende ooit een soortgelijk gezicht »

En dan de inkomhal - iemand opent de deur -

Bewogen stemmen, de jouwe en de mijne

En dan verdwijnt de schaduw en alles

En het station van Zdrój ontbreekt al

En dan verdwijnt de schaduw en alles

En het station van Zdrój ontbreekt al