Жажда - ГРОТ

Взрывы срывают с Бога все имена и орнаменты

Как свет, один для всех, перед нами ты

В копоти пепелишь, ярче светится лицо

И мы впервые, как дети, называем тебя Отцом

Патологически нищие, выхода нет

Отечественная забава — меряться тяжестью бед

Их принимают, как награды, что годами ждали

Располосованная спина точно грудь в медалях

Неуемная жажда неизвестно чего

И как в песне, однажды за звездой кочевой

Дорога дарит ожидания, снова не та

Многовековые блуждания, маета

Резкий штопор, срыв, как на камень коса

И пусть врага ты сегодня, за мной поднимается сам

Только когда на горизонте черный дым

Мы умоляем, кто-нибудь, принесите воды

Каской из бетона в Бресте, спортзал в Беслане

Два источника реальной жажды из тысяч посланий

Как заблудившийся ребенок или кем-то забытый

В хаосе ищут черты родные, ищут защиты

Прощупывать взглядом чуждый огромный вокзал

Так и мы поднимаем к небу полные слез глаза

Не мести просим виновыным, не хлеба нищим

На не искать бы, где потеряли.

Вспомнить бы, что ищем

Сними ладонью жар, с наших горячих голов

Я все равно чужак, вне своих, сел, лесов

Страсть потуши во мне, выхлебать мир весь ковшом

Не дай забыть вовек, тех, кто глотка не нашел

В этом здании так тихо, и пробивает озноб

Старые книги на стеллажах кого-то ждут назло

Даты рождения, смерти у забытых фамилий

Заплутавшие в снегах, не пережившие штиля

Пыльное лето, весь архив покой и вечен

И сотня лет — секунда в лабиринте противоречий

Кто отдавал приказ, и кто находился возле?

Почему готовы не были, и кто кого заподозрил?

Какая правда у сторон, какая плата?

Кто первым погибал, и кто влиял на детонатор?

Им уже не важно, тут только метели свистят

О следах подавленной атаки полвека спустя

Я, как вкопанный, у каменных полок застыл

На мне объятия жизни, то, о чем кричат листы

И мы когда-то умрем, без фанфар, сразу

Останемся в архиве в виде коротких рассказов

В полумраке поезда, и в холодном вагоне

Мимо заброшенных станций, военчастей и колоний

Канонада в сердцах, понятия не путай

Линия фронта уже давно переместилась вовнутрь

Потомков душит жажда, до конца, с треском

Вопросы без ответов с корнями срывают с места

Ведь сколькие до нас также начинали с нуля

Так и не летят ответы, чем же ее утолять?

Сними ладонью жар, с наших горячих голов

Я все равно чужак, вне своих, сел, лесов

Страсть потуши во мне, выхлебать мир весь ковшом

Не дай забыть вовек, тех, кто глотка не нашел

Сними ладонью жар, с наших горячих голов

Я все равно чужак, вне своих, сел, лесов

Страсть потуши во мне, выхлебать мир весь ковшом

Не дай забыть вовек, тех, кто глотка не нашел

Explosies rukken alle namen en ornamenten van God af

Als een licht, één voor allen, sta je voor ons

As in het roet, het gezicht straalt helderder

En voor de eerste keer, als kinderen, noemen we je Vader

Pathologisch arm, er is geen uitweg

Huiselijk plezier - meet de ernst van problemen

Ze worden geaccepteerd als prijzen die al jaren wachten

De gestreepte rug is als een kist in medailles

Een onverzadigbare dorst naar iets onbekends

En als in een lied, op een dag achter een nomadische ster

De weg geeft verwachtingen, niet weer hetzelfde

Eeuwenoude omzwervingen, maeta

Een scherpe kurkentrekker, een instorting, als een zeis op een steen

En ook al ben jij vandaag de vijand, hij stijgt achter me op

Alleen als er zwarte rook aan de horizon is

We smeken iemand om wat water te brengen

Betonnen helm in Brest, sportschool in Beslan

Twee bronnen van echte dorst uit duizenden berichten

Zoals een verloren kind of iemand die vergeten is

In chaos zijn ze op zoek naar eigenschappen familieleden, op zoek naar bescherming

In één oogopslag een buitenaards enorm station onderzoeken

Dus we heffen onze ogen vol tranen naar de hemel

Neem alsjeblieft geen wraak op de schuldigen, geef geen brood aan de armen

Zoek niet waar je het bent kwijtgeraakt.

Onthoud waar we naar op zoek zijn

Verwijder de hitte met je handpalm van onze heethoofden

Ik ben nog steeds een vreemdeling, buiten mijn dorpen, bossen

Zet de passie in mij naar buiten, nip de hele wereld met een pollepel

Laat me niet voor altijd vergeten, degenen die hun keel niet hebben gevonden

Het is zo stil in dit gebouw en het is chill

Ondanks dat oude boeken op de planken op iemand wachten

Geboortedata, overlijden van vergeten achternamen

Verdwaald in de sneeuw, de rust niet overlevend

Stoffige zomer, het hele archief is kalm en eeuwig

En honderd jaar is een seconde in een labyrint van tegenstrijdigheden

Wie gaf het bevel en wie was in de buurt?

Waarom waren ze niet klaar, en wie verdacht wie?

Wat is de waarheid van de partijen, wat is het honorarium?

Wie was de eerste die stierf en wie beïnvloedde de ontsteker?

Het kan ze niet meer schelen, alleen sneeuwstormen fluiten

Op de sporen van een onderdrukte aanval een halve eeuw later

Ik verstijfde, alsof ik aan de plek vast zat, aan de stenen planken

Ik heb de omhelzing van het leven, waar de lakens over schreeuwen

En we zullen op een dag sterven, zonder fanfare, meteen

Laten we in het archief blijven in de vorm van korte verhalen

In de schemering van de trein, en in het koude rijtuig

Langs verlaten stations, militaire eenheden en kolonies

Kanonnade in de harten, verwar concepten niet

De frontlinie is al lang naar binnen geschoven

Nakomelingen worden verstikt door de dorst, tot het einde, met een knal

Vragen zonder antwoorden met wortels gaan van start

Immers, hoeveel voor ons zijn ook helemaal opnieuw begonnen?

Dus de antwoorden vliegen niet, hoe het te bevredigen?

Verwijder de hitte met je handpalm van onze heethoofden

Ik ben nog steeds een vreemdeling, buiten mijn dorpen, bossen

Zet de passie in mij naar buiten, nip de hele wereld met een pollepel

Laat me niet voor altijd vergeten, degenen die hun keel niet hebben gevonden

Verwijder de hitte met je handpalm van onze heethoofden

Ik ben nog steeds een vreemdeling, buiten mijn dorpen, bossen

Zet de passie in mij naar buiten, nip de hele wereld met een pollepel

Laat me niet voor altijd vergeten, degenen die hun keel niet hebben gevonden